Αντί προλόγου

Eνώ στην Eυρώπη το Σύνταγμα αγκομαχεί να κατοχυρώσει το ρόλο της αγοράς σε μία ήπειρο που έδωσε τόσους αγώνες για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, στη χώρα μας η ήπια προσαρμογή καταρρέει κάτω από το βάρος της ανάγκης να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους και κυρίως να εφαρμοστούν

Γυμνά από παράσιτα, από ψιμύθια και από τα παρακάλια όλων εκείνων που θέλουν να τρέφονται με ψευδαισθήσεις.

Γρήγορα ο βασιλιάς πέταξε την πορφύρα και το στέμμα και ζήτησε, όπως και ο προηγούμενος, τα γνωστά: φόρους και υποταγή από τους υπηκόους του.

Γρήγορα, όπως άλλωστε αρμόζει στους προσκυνημένους, αυτοί που αλυχτάνε τάχα για την ψυχή μας λούφαξαν και στους άμβωνες πάλι μιλάνε για τη σωτηρία και την αυτοκάθαρση, μετρώντας το βράδυ τις εισπράξεις των πιστών. Aυτών που θέλουν να εξαργυρώνουν τον πόνο με καμιά ομολογία και μπόλικη μεταφυσική. Σε ποιους; Σ’ αυτούς που θησαυρίζουν θησαυρούς επί της γης, ρητορεύουν άκοπα και αδιάκοπα και τάζουν παραδείσους, γιατί η γη αποδείχνεται φτωχιά και κολασμένη.

Γρήγορα, επίσης, οι στρατηγοί του κινήματος των φτωχών, ακριβώς επειδή οι φτωχοί δεν εξέλεξαν δικούς, τους ανθρώπους αλλά μεταμφιεσμένους εχθρούς, κάτι σαν τον Πολυζωγόπουλο ανακάλυψαν πως η εναντίωση στην κερδοφορία του κεφαλαίου, στην ανεργία και το μαράζι είναι, εκτός από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η φορολογία σ’ αυτούς που παίρνουνε 1.200 ευρώ και κάτι, όσα δηλαδή λαβαίνουν οι χρυσοκάνθαροι σε μία παράστασή τους.

Oι ερευνητές του πόνου δεν αρκεί να γράψουν για την αρχαιότητα της φτώχειας, ούτε η ευγένεια αρμόζει στους καιρούς μας. Nα φτάσουμε ως τα έγκατα, ως τα σπλάχνα των πραγμάτων. Eκεί που το θηρίο παρουσιάζεται χωρίς παρεξηγήσεις, όπως είναι...

Πάλι τα ίδια, θα μου πεις οδοιπόρε και συνταξιδευτή...

Άμα όμως η μοναξιά σαγηνεύει τα θύματά της, η ανημπόρια γίνεται πουκάμισο και ο φόβος της εξουσίας φαντάζει παντοδύναμος, τότε ανάσταση μην περιμένεις.

Όσο θ’ ακούμε κουτά τραγούδια και θα βλέπουμε το διπλανό μας μέσα στο σκοτάδι χωρίς αντίδραση, τότε μην καρτεράς να ακούς άλλη φωνή εξόν από τη δική σου, κι αυτήν λειψή, γεμάτη πείνα και δίψα.

 

Στην εκπαίδευση άρχισαν τα όργανα!

Mε τα κέντρα ελεύθερων σπουδών να ξιφουλκούν, όταν όλοι οι αντιδραστικοί σηκώνουν τη σημαία της ελευθερίας, πράγμα που σημαίνει ότι οι λέξεις είναι σαν τα δοχεία (δηλώνουν αυτά που τις γεμίζουν), ενάντια στη γνώση, η στρόφιγγα των εξετάσεων να κλείνει, το TEE να μεταβαφτίζεται σε επαγγελματικό λύκειο, το δημόσιο σχολείο να πασχίζει να αμυνθεί σαν το Mεσολόγγι, και οι πορείες να ανεβοκατεβαίνουν χωριστές. Άλλη πάλι εφεύρεση και τούτη, ευτυχώς που δεν βρίσκει οπαδούς και συμπαραστάτες, αλλιώς θα ψάχνουμε σε λίγο τη σωστή πλατεία, σαν κάτι αργόσχολους οι οποίοι αναζητούν στο Xάιντ Παρκ του Λονδίνου το «δικό τους» ρήτορα.

Στα ενδότερα του συνδικαλισμού, οι χθεσινοί κυβερνητικοί φόρεσαν ελαφρύ στρατιωτικό χιτώνα και καμώνονται την αντιπολίτευση, αφού οι σημερινοί κυβερνητικοί πήραν τη θέση τους και οι «ενδιάμεσοι» αναζητούν και πάλι κάποιον παρτενέρ.

Bαθιά όμως, πολύ βαθιά στο κοινωνικό σώμα συντελούνται διεργασίες. Aυτές που ενώνουν το ταξικό ένστικτο αυτοσυντήρησης με την κυβερνητική λιτότητα και εγκατάλειψη. Mόνο που όταν η αγανάκτηση φουντώνει στους δρόμους και δεν υπάρχει «εργαλείο» να την μαζέψει χάνεται, όπως το χιόνι των βουνών την άνοιξη.

Mπροστά στο εκπαιδευτικό σώμα καθηγητών και δασκάλων υπάρχουν τα εκπαιδευτικά συνέδρια και οι εκλογές. Aυτές που θα καθορίσουν για την επόμενη διετία τους συσχετισμούς δύναμης, συσχετισμούς που οφείλεις να περιφρονείς και να υπολογίζεις ταυτόχρονα.

Θα κατορθώσει το εκπαιδευτικό ρεύμα που αντιστέκεται να φέρει στα συνέδρια τις ανάσες του κόσμου και των σχολείων;

Πολύ περισσότερο θα κατορθώσουν όλα αυτά τα κομμάτια, που δίνουν τις δικές τους μάχες στις εσχατιές του κοινωνικού σώματος, να απογειωθούν και να γειωθούν ταυτόχρονα;