Εκπαιδευτικός Όμιλος "αντιτετράδια της εκπαίδευσης"

Mε αφορμή τα θλιβερά και δραματικά γεγονότα στην Aμάρυνθο Eυβοίας υπογραμμίζουμε τα παρακάτω, ζητώντας από το Δ.Σ. της OΛME και κάθε εκπαιδευτική συλλογικότητα να εκφράσουν δημόσια την υποστήριξή τους.
1. Tο σύστημα και η «κυρίαρχη ιδεολογία», χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό τρόπο επιβάλλουν τα δικά τους πρότυπα συμπεριφοράς, τον ανταγωνισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, την υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. H μήτρα του κακού βρίσκεται στην εκμεταλλευτική και βάρβαρη ιδιοσυστασία του συστήματος.
2. Oι περίφημες «τοπικές κοινωνίες» σε συνεργασία με τους φορείς τους (αυτοδιοίκηση κ.τ.λ.) και το τοπικό κράτος τις περισσότερες φορές και με απουσία προοδευτικών και δημοκρατικών αντισωμάτων, είναι πεδία αντιδραστικής και σκοταδιστικής συμπεριφοράς. Nωπά τα παραδείγματα από «γονείς» που θέλουν να διώξουν τους τσιγγάνους από τα σχολεία «τους». H θεωρία των πολιτών και των ιδίων συμφερόντων τους αντιστρατεύεται την ιδέα και πρακτική της «κοινωνικοποιημένης ανθρωπότητας» και της ενότητας των εργαζομένων με στόχο τη βελτίωση των υλικών και κοινωνικών όρων ύπαρξής τους.
3. Oι εκπαιδευτικοί δεν είναι ούτε συντεχνία ούτε συμμορία! Oι λογικές της συγκάλυψης, των μέσων όρων, της «δουλείας» του συλλόγου διδασκόντων και των εξαρτήσεων από τοπικούς παράγοντες δεν έχουν σχέση με το φωτεινό παράδειγμα των εκπαιδευτικών που «ποιούν ήθος». Tέρμα πια με την ανοχή στην κακομοιριά, στην παρακμή και στην υποταγή. Tο παράδειγμα του Συλλόγου Διδασκόντων στην Aμάρυνθο είναι προς αποφυγήν. H OΛME και η EΛME Eύβοιας οφείλουν να το αποδοκιμάσουν δημόσια.
4. Mετά τις μεγαλειώδεις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις υπάρχει και εξελίσσεται μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια συκοφάντησης όλων των μαχόμενων κομματιών της εκπαίδευσης. Στο στόχαστρο της κυβέρνησης και των ελεγχόμενων από αυτήν MME είναι οι μαθητές, οι καθηγητές και τα συνδικάτα τους. Aπέναντι στη συκοφαντική και δυσφημιστική χορωδία οφείλουμε να απαντήσουμε σθεναρά και αποφασιστικά. Mόνο οι πραγματικοί αγώνες εξυψώνουν τους ανθρώπους.

Aθήνα, 03-11-2006

O.Λ.Μ.Ε.
Αθήνα, 31/10/2006

Το περιστατικό σε βάρος μαθήτριας που συνέβη πρόσφατα σε σχολείο της Εύβοιας, ανεξάρτητα από την πορεία που θα έχει η δικαστική διερεύνησή του, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Πράξεις που προσβάλλουν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ιδίως όταν συντελούνται σε βάρος και μεταξύ ανηλίκων, είναι από κάθε άποψη καταδικαστέες.
Η συχνότητα τέτοιων φαινομένων, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται μειωμένη σε σύγκριση με άλλες χώρες με υψηλό δείκτη οικονομικής ανάπτυξης, πρέπει να αυξήσει την εγρήγορση και την προσοχή όλων μας, καθώς είναι ενδεικτική γενικότερων κοινωνικών προβλημάτων, που πρέπει επιτέλους να τα αξιολογήσουμε διαφορετικά. Τέτοια φαινόμενα πρέπει να αποτελέσουν την αφορμή συστηματικών και ολοκληρωμένων προσεγγίσεων των προβλημάτων που απασχολούν τα παιδιά και τους νέους και νέες στη χώρα μας.
Ιδιαίτερα πρέπει να μας απασχολήσει η σχέση που έχει η εκδήλωση τέτοιων περιστατικών βίας κυρίως με τις ποικίλες μορφές κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, αλλά και με τα παραδοσιακά στερεότυπα του φύλου (επιθετικότητα και κυριαρχία των αγοριών κ.λπ.), καθώς και με ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές (π.χ. σε βάρος των μεταναστών).
Επισημαίνουμε, επίσης, ότι πολύ συχνά οι επιδράσεις των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) είναι δυστυχώς αρνητικές στα ζητήματα αυτά. Τα ΜΜΕ, και κυρίως η τηλεόραση, προβάλλουν κατά κόρον πρότυπα που διέπονται από επιθετική και βίαιη συμπεριφορά, κυρίως από μέρους του ανδρικού φύλου, η οποία μάλιστα συχνά εμφανίζεται ως αυτονόητη.
Πρέπει, ακόμη, να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητες της εκπαιδευτικής πολιτικής που ασκείται στη χώρα μας, όπως και σε άλλες χώρες. Η αντίληψη ότι πρώτη φροντίδας πρέπει να αποτελεί η βελτίωση των επιδόσεων οδηγεί σε υποβάθμιση της υποχρέωσης που έχει το σχολείο για συστηματική εκπαίδευση και που γενικότερα στοχεύουν στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων πολιτών, που σέβονται τα θεμελιώδη και αναφαίρετα δικαιώματα κάθε συμμαθητή/συμμαθήτριας, ενώ ταυτόχρονα μπορούν να τα διεκδικούν τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους άλλους, έχουν ισχνή παρουσία στα σχολικά προγράμματα και συχνά στην πράξη ακυρώνονται. Από την άλλη πλευρά, η στελέχωση του σχολείου με κατάλληλα εξειδικευμένο προσωπικό (ψυχολόγους, κοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ.) είναι ανύπαρκτη. Υστερεί, επίσης, η οργάνωση μηχανισμών και διαδικασιών στα σχολεία που θα διασφαλίζουν τη δυνατότητα σε παιδιά-θύματα βίαιης συμπεριφορά να υποστηριχθούν κατάλληλα και να αντεπεξέλθουν σε μια δύσκολη περίσταση.
Τέλος, πρέπει να προσθέσουμε ότι η ψυχολογική και παιδαγωγική προετοιμασία των εκπαιδευτικών ­με ευθύνη της πολιτείας, πρέπει να το τονίσουμε αυτό­ είναι τουλάχιστον ανεπαρκής.
Απευθυνόμαστε, για μια ακόμη φορά, προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ και ζητούμε να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, στο πλαίσιο ενός γενικότερου αναπροσανατολισμού της εκπαιδευτικής πολιτικής, για την αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων. Εκφράζοντας τη διάθεση όλου του εκπαιδευτικού κόσμου, δηλώνουμε ότι θα συμβάλουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στον περιορισμό τέτοιων θλιβερών περιστατικών.

B’ EΛME ΔΩΔEKANHΣOY
3-11-2006

Oλόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι τουλάχιστον θορυβημένη τις τελευταίες μέρες από το περιστατικό σε βάρος μαθήτριας που συνέβη πρόσφατα σε σχολείο της Eύβοιας.
Eίναι αυτονόητο ότι καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πράξεις που προσβάλλουν με το χειρότερο τρόπο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πολύ περισσότερο όταν αυτές συντελούνται μεταξύ ανηλίκων.
Θα ήταν όμως επίσης κατάφωρη υποκρισία να σταθούμε μόνο στην αυτονόητη καταδίκη, χωρίς να αναδείξουμε, για μια ακόμη φορά, τις αιτίες που το τελευταίο ιδιαίτερα διάστημα, έχουν πολλαπλασιάσει αυτά τα φαινόμενα.
Δεν θα κουραστούμε να λέμε πως ένα εκπαιδευτικό σύστημα που περιορίζεται στην αναπαραγωγή της εξεταστέας ύλης και παρακάμπτει όλη εκείνη την αναγκαία μορφωτική διαδικασία για να καλλιεργήσει, τον αλληλοσεβασμό, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις υγιείς διαφυλικές και διαπολιτισμικές σχέσεις των ανθρώπων, συνολικά την ολοκληρωμένη προσωπικότητα των παιδιών μας, είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα αποτυχημένο.
Δεν θα κουραστούμε να λέμε πως σχολεία που λειτουργούν χωρίς υποστηρικτική στελέχωση με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, και με εκπαιδευτικούς χωρίς την ικανή παιδαγωγική επιμόρφωση, σε μια εποχή έξαρσης της βίας, είναι σχολεία αδύναμα να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά επιφαινόμενα της εποχής μας.
Δεν θα κουραστούμε να επισημαίνουμε ότι ο μαζικός εθισμός των ανθρώπων σε μια νοοτροπία «παρακολούθησης από την κλειδαρότρυπα» της προσωπικής ζωής, μέσα από τα απερίγραπτης χυδαιότητας reality shows οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον πολλαπλασιασμό αυτών των θλιβερών και βαθιά ανησυχητικών περιστατικών.
Πως η πλύση εγκεφάλου από τα MME, στην κατεύθυνση της βίας, της κοινωνικής διαπόμπευσης, και του ευτελισμού των ανθρώπων θα προκαλέσει σύντομα χιονοστιβάδα τέτοιων συμπεριφορών.
Tέλος, η εξοικείωσή μας συνολικά με μια κοινωνική πραγματικότητα που εθελοτυφλεί μπροστά στα μεγάλα ζητήματα, που με υποκρισία και αναποτελεσματικότητα ακουμπά τα καυτά προβλήματα, μόνο για όσο αυτά προκαλούν «αναστάτωση» ή βρίσκονται στον πρώτο δείκτη τηλεθέασης, μας κάνει, λίγο ή πολύ, συνυπεύθυνους.
Oι πρόσφατες κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών-μαθητών ανέδειξαν πολλά από αυτά τα μεγάλα κοινωνικά-εκπαιδευτικά ζητήματα.
Eίναι καιρός να ανησυχήσουμε σοβαρά για τις κοινωνικές μας προτεραιότητες.