Αντί προλόγου

Και τώρα τι έχεις να πεις αναγνώστη;
Την ώρα που η Ηρωδιάδα (Σαλώμη) του νεοφιλελευθερισμού ετοιμαζόταν να περιφέρει το κεφάλι της Παιδείας, προσφορά στους στρατηγούς της αγοράς «νάτην πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει, και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου».
Έτσι ακριβώς, στην εκπνοή του περυσινού έτους, στην αρχή του φετινού, διόλου ξέπνοα τα επτασφράγιστα μυστικά ενώθηκαν με το υπόγειο ρεύμα και τα γέρικα ερωτήματα περικυκλώθηκαν από τη σκόνη των δρόμων. Η Παιδεία στους δρόμους! Με τους κεραυνούς του απροσδόκητου(;). Με πρόσωπο από πέτρα γρανίτη, εκδικήτρια, ανάμεσα σε κλοιούς ερπετών και «ακούνητων» στρατών.
Με μια αψίδα θριάμβου στη μασχάλη τους, δάσκαλοι, φοιτητές, μαθητές, με την κούραση να κατεβαίνει ως το γόνατο και τα ερωτηματικά να γίνονται θαυμαστικά. Oι χαραμάδες της απελπισίας έκλεισαν, οι χτεσινές εικόνες άλλαξαν, οι αφίσες στους δρόμους μαρτυρούσαν βέβαια περάσματα και τα συνθήματα καρφώνονταν στο οδόστρωμα.
Χιλιάδες απλωμένες σελίδες, ανοιχτά βιβλία και η σιωπή να εξορίζεται από τους φρενιτώδεις ρυθμούς. Oι σκυμένοι σηκώθηκαν στις μύτες των ποδιών τους να δουν έξω από τους φεγγίτες και η πείνα χόρτασε με τη σκληράδα των απαιτήσεων. Η Παιδεία στους δρόμους! Όχι σαβανωμένη και χωριστή σε κρυφές πλατείες, να διαβάσει έτοιμα σκονάκια μεμψιμοιρώντας, αλλά ενωμένη σε πέντε ηπείρους, περνώντας πάνω από τα φράγματα των μέσων ενημέρωσης.
Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο ενώθηκε με τα δάκρυα των δασκάλων στην Oαχάκα του Μεξικού και τις παρορμήσεις των μαθητών «πιγκουίνων» στη Χιλή. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, πέρασε τόσος καιρός σε τόσο λίγο χρόνο.
O καθρέφτης των υπολογιστών της εξουσίας ράγισε και τα πίσω θρανία πήραν μία ανάσα απαντοχής.
Τα χέρσα χωράφια του συνδικαλισμού γέμισαν ξωτικά και παρορμήσεις, προσευχές και ακριβές ελπίδες, υγρά μάτια· και η προδοσία δεν μπόρεσε να φυτρώσει.
Στα απουσιολόγια γράφτηκαν λιγότερα ονόματα και οι εθνικές επέτειοι θυμήθηκαν άγριους στρατιώτες και πυρπολημένες θύμησες, ακριβώς γιατί οι σημαίες ανέμιζαν παρασυρμένες από τις τρέλες του ανέμου.
Η εξουσία σκόρπισε πάλι ιδέες θανάτου και η αντιπολίτευση έβαλε την υπογραφή της σε ανάλογα συμβόλαια. Μάταια όμως!
Η Παιδεία ξέφυγε από τα χέρια των άσπονδων φίλων της, βιάστηκε να μεγαλώσει, όταν η Αμάρυνθος αισθάνθηκε υγρά χέρια πάνω της και τις επιθυμίες της παρακμής, το μήνυμα είχε ήδη σταλεί.
Oι τελετές των δρόμων ήταν εξαιρετικά ισχυρές για να αλεστούν από τα μικρά νοήματα των ισχυρών και των αυλοκολάκων.