«Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο» (Κ. Π. Καβάφης).
Ή για τον συνδικαλισμό και το κίνημα των εκπαιδευτικών
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Κ. Π. Καβάφης
Η απεργία στις εξετάσεις που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών (το 92% των ΕΛΜΕ) μέσα από τις πιο μαζικές Γενικές Συνελεύσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας στις οποίες συμμετείχαν περίπου 25.000 καθηγητές και η αναστολή της πραξικοπηματικά από τη Γενική Συνέλευση των προέδρων με διαδικασίες που ψήφισαν στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ οι ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ - ΣΥΝΕΚ, θέτει στο επίκεντρο των συζητήσεων το ρόλο του συνδικαλισμού. Η πίκρα, ο θυμός και η απογοήτευση, ακόμα και όταν δικαιολογούνται είναι κακοί σύμβουλοι, γιατί οδηγούν σε παρερμηνείες και ισοπεδωτική κριτική, που ευνοούν την απαξίωση του συνδικαλισμού. Από το συνδικαλισμό - «βάθρο της δημοκρατίας» στο ανάθεμα του συνδικαλισμού.