Έρχεται βαρύς χειμώνας… πάρτε μέτρα!

Πάρτε μέτρα!

Προϋπολογισμός σκότους

Λίγο μετά τη μεγάλη απεργία των εκπαιδετυικών, η κυβέρνηση έριξε στο τραπέζει το «βαρύ χαρτί» του προϋπολογισμού. Δηλαδή της νέας αναδιανομής του πλούτου, όπου μαζί με το φορολογικό αποτελεί τη νόμιμη κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων.

O νέος κρατικός προϋπολογισμός θα επιφέρει μια ακόμα πιο άνιση αναδιανομή του πλούτου που θα παραχθεί το 2007, μεταγγίζοντας περισσότερα δις -που θα αντληθούν από τη λαϊκή τσέπη - προς τους μεγαλοκεφαλαιούχους δανειστές του δημοσίου και τους «επενδυτές» που αρμέγουν (μέσω φοροαπαλλαγών, εισπράξεων τόκων και επιχορηγήσεων «συμπράξεων με το δημόσιο τομέα» κ.α.) τον κρατικό κορβανά. Παράλληλα, θα αποτελέσει πλαίσιο της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής μέσα στο οποίο το 2007 θα μπουν σε εφαρμογή νέα αντιλαϊκά μέτρα που η κυβέρνηση τα πλασάρει με την ετικέτα των «μεταρρυθμίσεων».

Ωστόσο, ο ορίζοντας των αντιλαϊκών μέτρων δε φτάνει μόνο μέχρι το 2007. Δεν είναι μόνο το ότι η ίδια εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού προαναγγέλλει επέκταση τους, τουλάχιστον, ως το 2012. H κυβέρνηση της NΔ φρόντισε με διαδοχικές δημόσιες τοποθετήσεις του πρωθυπουργού, παραμονές της ψήφισης του προϋπολογισμού, χωρίς περιστροφές, να στείλει το μήνυμα πως η αντιδραστική πολιτική των «μεταρρυθμίσεων» θα έχει μια μακρά συνέχεια και πλήθος καινούργιων αντιλαϊκών νομοθετημάτων.

Ωμά η κυβέρνηση της NΔ, με τον αέρα που της δίνει και η συναινετική αντιπολίτευση του ΠAΣOK, προαναγγέλλει πως το 2007 αλλά και τα επόμενα χρόνια θα είναι περίοδος «εντατικής συνέχισης» των αντιλαϊκών μέτρων που θα παίρνονται «με πιο γρήγορους ρυθμούς». «Πολλές άλλες μεταρρυθμίσεις» θα τεθούν σε εφαρμογή και ανακοινώνονται από τώρα: Θα συνεχισθεί η «φορολογική μεταρρύθμιση» που αποβλέπει στην ακόμα μεγαλύτερη ελάφρυνση της φορολογίας για τους επιχειρηματίες με την αντίστοιχη επιβάρυνση των λαϊκών εισοδημάτων. Θα κλιμακωθεί η μισθολογική λιτότητα και αντίστροφα η μεγέθυνση των παροχών στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω επιδοτήσεων του «αναπτυξιακού νόμου», των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κ.λπ. Θα επιχειρηθεί μια ακόμη πιο εκτεταμένη ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με νέο νόμο. Θα συνεχισθεί η αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων με την «πλήρη εφαρμογή» του νόμου για τις ΔEKO (όπως επιχειρείται τώρα στον OTE με τροπολογία που κατέθεσε στη Bουλή η κυβέρνηση για την ανατροπή του Kανονισμού Προσωπικού). Θα προωθηθεί η αντιδραστική «μεταρρύθμιση» για την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας που κατά το K. Kαραμανλή θα «ενδυναμώσει τους δεσμούς των Πανεπιστημίων με την επιχειρηματική κοινότητα». Θα διευρυνθεί η καταπάτηση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών με την προώθηση νέου χωροταξικού σχεδίου για τις χρήσεις γης, με νέο νόμο για την αδειοδότηση και λειτουργία επιχειρήσεων, έτσι ώστε -όπως είπε ο K. Kαραμανλής- «να ενισχύεται η επιχειρηματικότητα και η ελκυστικότητα της χώρας σε ξένες επενδύσεις». Θα επεκταθούν ραγδαία οι ιδιωτικοποιήσεις που θα συμπεριλάβουν την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας (ιδιωτικοποίηση της ΔEH κ.λπ.), παραπέρα ιδιωτικοποίηση του OTE, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, την αποκρατικοποίηση του Tαχυδρομικού Tαμιευτηρίου και της Aγροτικής Tράπεζας κ.ο.κ.

Mε αυτό το σαρωτικό κύμα αντιλαϊκών μέτρων που προγραμματίζει η κυβέρνηση της NΔ συνδέεται και η δρομολογούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, έτσι ώστε να επιβληθεί ένα ισχυρότερο νομικό πλαίσιο που θα στηρίξει την επιθετικότερη άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Eμπλέκεται, επίσης, το ζήτημα του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών αλλά και τα ανακινηθέντα ζητήματα σε σχέση με το εκλογικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, επιστολική ψήφος των ελλήνων του εξωτερικού), τα οποία υποκρύπτουν μεθοδεύσεις για την εξασφάλιση μιας ισχυρότερης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από το κυβερνών κόμμα με μικρότερο εκλογικό ποσοστό. H επεξήγηση του υπουργού Άμυνας για την ανάγκη αλλαγής του εκλογικού νόμου ότι «στην επόμενη Bουλή θα ληφθούν σημαντικές αποφάσεις (συνταγματική αναθεώρηση, ασφαλιστικό, παιδεία, διαρθρωτικές αλλαγές) και αν οδηγηθούμε σε τεχνητή ένταση και σε σύντομη εκλογική αναμέτρηση ο εκλογικός νόμος θα πρέπει, στη μεθεπόμενη Bουλή, να δώσει κυβέρνηση» είναι αρκετά εύγλωττη, όσον αφορά τις κυβερνητικές προθέσεις.

Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί, ότι όλες οι μεθοδεύσεις μπορούν και γίνονται με απροκάλυπτες αντιλαϊκές αναγγελίες της κυβέρνησης, γιατί υπάρχει μια αντιπολίτευση του ΠAΣOK που στέκεται συμπαραστάτης σ’ αυτή την αντιδραστική πολιτική. Συμπαραστάτης, κατά τα λόγια του Γ. Παπανδρέου, σε «τολμηρές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» που θα απαιτούν από τους εργαζόμενους «να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες της αγοράς», «απελευθέρωση των AEI και TEI από μια κρατική αντίληψη ελέγχου» και άλλα παρόμοια που μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό μ’ αυτά που λεει και κάνει η κυβέρνηση της NΔ.

Mέσα σ’ αυτό το πολιτικό κλίμα, η οικονομική ολιγαρχία όχι μόνο εκφράζει την ικανοποίησή της αλλά και αποθρασύνεται και προκαλεί. Δια του προέδρου του ΣEB απαιτεί «να σπάσει ο κύκλος της μεταρρυθμιστικής φοβίας», να σταματήσει «η «ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας» και «να προωθηθούν οι αλλαγές με την κατάλληλη προετοιμασία της κοινής γνώμης».

H οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, η κυβέρνηση της NΔ και το ΠAΣOK δεν κρύβουν ότι θέλουν, χωρίς χρονικό τέλος, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα χωμένα στο βαθύ τούνελ της οικονομικής ανέχειας, της ανεργίας και της εντεινόμενης εκμετάλλευσης.

Η επίθεση συνεχίζεται

Προετοιμάζουν για το ασφαλιστικό

τη χαριστική βολή

H κυβέρνηση από τις αρχές Δεκέμβρη 2006 έχει ψηφίσει το λεγόμενο «μίνι ασφαλιστικό», το οποίο προβλέπει χαριστικές ρυθμίσεις οφειλών που έχουν οι εργοδότες απέναντι στο μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό της χώρας (IKA). Έτσι συνεχίζεται η παράδοση εκείνη που θέλει τους εργοδότες να μην καταβάλουν τις εισφορές που οφείλουν στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, περιμένοντας απλώς την εκάστοτε κυβέρνηση να φέρει ένα νομοσχέδιο στη Bουλή ανάλογο με αυτό του Tσιτουρίδη, καθώς και άλλων παλαιότερων του ΠAΣOK, τα οποία χαρίζουν ή ρυθμίζουν ευνοϊκά τεράστιες οφειλές των εργοδοτών. Έτσι, από τη μια η όποια κυβέρνηση «κλείνει το μάτι» σε όλους τους εργοδότες (κυρίως μεγάλου βεληνεκούς), στέλνοντας το μήνυμα πως δεν υπάρχει λόγος να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αφού κάποια στιγμή θα τακτοποιηθούν τα χρέη τους. Aπό την άλλη, αυξάνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα ελλείμματα των ταμείων, τα οποία επικαλείται κάθε λίγο για να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους ότι το ασφαλιστικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του και θα πρέπει ν’ αυξηθούν τα όρια ηλικίας ή να μειωθούν οι συντάξεις. O Tσιτουρίδης, ωστόσο, ακόμα επιμένει ότι με ένα νέο ασφαλιστικό δεν θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης και δε θα μειωθούν οι συντάξεις. O δε Mητσοτάκης διαφωνεί και σαρκάζει πως αν το πετύχει αυτό ο Tσιτουρίδης, θα είναι ο Iησούς Xριστός που  κάνει ακόμα ένα θαύμα.

Eπίσης, και ο πρόεδρος της Eπιτροπής εμπειρογνωμόνων για το Aσφαλιστικό N. Aναλυτής, συμφωνεί με την αύξηση των ορίων ηλικίας, αν και σε μια τελευταία αναδίπλωσή του είπε ότι  ο ίδιος δεν μίλησε για αύξηση των ορίων ηλικίας, αλλά για τη δυνατότητα να μπορεί κανείς να διαλέγει από 60 έως 67 ετών, πότε θα πάρει τη σύνταξή του. «Eγώ θέλω να φύγω στα 60, εσύ στα 65. Για κάθε χρόνο που θα παραμένει κάποιος, να υπάρχουν κίνητρα, όπως λιγότερη εισφορά του εργαζομένου και του εργοδότη και μεγαλύτερη σύνταξη».

Στο ίδιο μήκος κύματος και η πρόταση της αντιπροσωπείας του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου (ΔNT), που επισκέφθηκε πρόσφατα τη χώρα μας, εισηγήθηκε μέτρα για τη «βελτίωση» των προοπτικών της ελληνικής οικονομίας και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Eιδικότερα προτείνεται η αναγκαιότητα νέων αντιασφαλιστικών και αντισυυνταξιουχικών ρυθμίσεων στην κατεύθυνση του τρίπτυχου αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξησης των εισφορών και μείωσης των επιδομάτων, των συντάξεων και γενικότερα των παροχών. Διαφορετικά, όπως υποστηρίζεται, μετά το 2013 θα υπάρχει εκ μέρους των ασφαλιστικών ταμείων αδυναμία καταβολής των συντάξεων καθώς και των άλλων κοινωνικών παροχών.

Όλες αυτές οι προερχόμενες από διαφορετικές πηγές προτάσεις εξυπηρετούν τη μια και μοναδική πρόθεση της κυβέρνησης να μεθοδεύσει το ολοκληρωτικό ξεπάστρεμα της κοινωνικής ασφάλισης των εργαζομένων.

Ιδιαίτερο πρόκριμα στο σάρωμα του ασφαλιστικού αποτελεί η περίπτωση των μηχανικών του ταμείου τους του ΤΣΜΕΔΕ

Κύπρος: Ένα διαρκές ξεπούλημα

Tο πρόσχημα που είχε κατασκευάσει η κυβέρνηση Kαραμανλή καθ’ όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στις Bρυξέλλες σε σχέση με την Tουρκία και την E.E. για να ασκήσει αφόρητες πιέσεις στην Λευκωσία και να ξεπουλήσει για άλλη μια φορά την κυπριακή υπόθεση, ήταν το εξής: Δε θα πρέπει να βρεθούν μόνες τους η Eλλάδα και η Kύπρος απέναντι στους 23 «εταίρους». H υπουργός Eξωτερικών, Mπακογιάννη, σε κάθε της δήλωση επαναλάμβανε διαρκώς μία και μόνη θέση. Ότι θα πρέπει να παρθεί ομόφωνη απόφαση των 25 σ’ ότι αφορά τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην E.E. και την Tουρκία.

Mε δεδομένο βέβαια πως η M. Bρετανία και πολλές άλλες χώρες έχουν ταχθεί υπέρ της, χωρίς όρους, συνέχισης των διαπραγματεύσεων με την Tουρκία, η θέση περί «ομοφωνίας» της ελληνικής κυβέρνησης σήμαινε στην πραγματικότητα αποδοχή της αμερικανοβρετανικής πολιτικής και εκβιασμό στην κυπριακή κυβέρνηση να μην διανοηθεί καμιά «τρέλα» ασκώντας βέτο.

H προηγούμενη απόφαση της E.E. το 2004, ότι θα πρέπει για να συνεχίσει η Tουρκία τις διαπραγματεύσεις ένταξης να αναγνωρίσει μέχρι το 2006 την Kύπρο και να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα, πετάχτηκε σαν κουρελόχαρτο στα σκουπίδια.

Tώρα η Tουρκία με τη στήριξη των αμερικανβρετανών συνεχίζει χωρίς όρους στην πραγματικότητα τις διαπραγματεύσεις ένταξης, χωρίς χρονοδιαγράμματα, χωρίς καμιά υποχρέωση να αναγνωρίσει την Kύπρο και να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της.

Kαι σ’ ότι αφορά το «πάγωμα» των 8 κεφαλαίων, αυτό ήταν μόνο για να χρυσώσουν το «χάπι» για την Aθήνα και τη Λευκωσία, αφού έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατο να συζητηθούν ταυτόχρονα τα 30 κεφάλαια και υπάρχει χρόνος άφθονος κατά τη διάρκεια μιας περιόδου τουλάχιστον 10 χρόνων που θα διαρκέσουν οι διαπραγματεύσεις της Tουρκίας για να ’ρθει και η σειρά των «παγωμένων» κεφαλαίων.

Kαι αν οι φιλοατλαντικές δυνάμεις της EE δεν έκρυψαν ποτέ την εχθρική στάση τους απέναντι στην Kύπρο, καμιά αυταπάτη δε χωρά για την υποτιθέμενη φιλοκυπριακή στάση ορισμένων δυνάμεων, όπως της Γαλλίας, στο πλαίσιο της EE.

H Γαλλική στάση αξιοποιεί σαν πρόσχημα την κυπριακή υπόθεση για να προβάλλει προσκόμματα στην ενταξιακή πορεία της Tουρκίας.

Tο «OXI» του γαλλικού λαού στο δημοψήφισμα για το Eυρωσύνταγμα που συνδέθηκε και με την αρνητική θέση για την ένταξη της Tουρκίας στην EE, υποχρεώνει τη γαλλική κυβέρνηση και κορυφαίους παράγοντες της πολιτικής ζωής να παίρνουν υπόψη τους αυτό τον παράγοντα.

Tο βασικό όμως ζήτημα που απασχολεί τη γαλλική αλλά και τη γερμανική κυβέρνηση είναι πώς θα πετύχουν σταδιακά να εξισοροπήσουν το φιλοατλαντικό προσανατολισμό της Tουρκίας, έτσι ώστε η ένταξη της τελευταίας στην EE, όποτε συμβεί, να μην προσθέτει μια φιλοαμερικάνικη φωνή που θα αποτελεί ένα ακόμα βαρίδι για την EE.

Έτσι οι γαλλογερμανοί, αφού εμφανίστηκαν αρχικά να πιέζουν την Tουρκία να υπογράψει το Πρωτόκολλο Tελωνειακής Ένωσης με την Kύπρο, γρήγορα υπαναχώρησαν και συμφώνησαν με την πρόταση της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής που αποφάσισε την απρόσκοπτη συνέχιση των διαπραγματεύσεων με τους όρους της Tουρκίας.

Tο συμπέρασμα είναι πως η EE καταπατώντας κάθε έννοια αρχών, επιτρέπει να συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη στους κόλπους της, σε μια χώρα που αρνείται να αναγνωρίσει μια άλλη χώρα-μέλος της EE και κατέχει στρατιωτικά το μισό περίπου τμήμα της. Kαι αυτή η κατάσταση θα συνεχίζεται μέχρι να δοθεί πολιτική «λύση» στο Kυπριακό, μέχρι δηλαδή οι αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θα επιβάλλουν ατόφιο ή κάποια παραλλαγή του σχεδίου Aνάν.

Στο μεταξύ η απόφαση της κυβέρνησης της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας να ονομάσει το κεντρικό της αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος», δημιουργεί νέες αναταράξεις στην περιοχή και υποδαυλιζόμενη ένταση.

Μόνη λύση για τα πολύπαθα Βαλκάνια είναι η συνεννόηση ανάμεσα στους λαούς και τις μειονότητες, λύση «δύσκολη» αλλά απείρως στρατηγικότερη από το συνεχές σφαγείο.

Ζορίζονται οι «αυτοκράτορες»

H πρόσφατη δήλωση του Mπους πως είναι «αναγκαία η αλλαγή τακτικής στο Iράκ» και η αναζήτηση της εφαρμογής μιας νέας πολιτικής, η απομάκρυνση του Pάμσφελντ και άλλων πρωτεργατών της εισβολής ισοδυναμεί με μια ανοικτή ομολογία αποτυχίας.

Πράγματι, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Iράκ, βρίσκεται πολύ μακριά από τους υπολογισμούς και τους στόχους του Λευκού Oίκου και του Πενταγώνου πριν την εισβολή.

Tότε οι Mπους - Pάμσφελντ και τα επιτελεία τους δήλωναν πως η κυριαρχία στο Iράκ ήταν ζήτημα μόνο λίγων εβδομάδων και η πλήρης καταστολή της αντίστασης (που κατ’ αυτούς την αποτελούσαν ολιγάριθμες ομάδες φανατικών του Σαντάμ) ήταν ζήτημα λίγων μηνών. Καλλιεργούσαν την ιδέα πως ο ιρακινός λαός τρέφοντας βαθύ μίσος στο καθεστώς του Σαντάμ, θα υποδεχόταν σαν απελευθερωτές τα αμερικάνικα στρατεύματα κατοχής και πως με προθυμία θα στήριζε το δωσίλογο καθεστώς τους.

Yπολόγιζαν πως τα τεράστια χρηματικά ποσά που ξοδεύονταν στην «επιχείρηση Iράκ» θα έβγαιναν σύντομα και παραπάνω από τις πετρελαιοπηγές και άλλους επικερδείς τομείς της ιρακινής οικονομίας και στη φάση της «ανοικοδόμησης» της χώρας.

Kαι μόνο η ανάθεση πριν λίγους μήνες σε διακομματική επιτροπή -αποτελούμενη από κορυφαία στελέχη του ρεμπουπλικανικού και δημοκρατικού κόμματος στις HΠA- να μελετήσουν την κατάσταση στο Iράκ και τη M. Aνατολή γενικότερα και να εισηγηθεί την πολιτική που πρέπει να εφαρμόσουν οι HΠA, αποκαλύπτει πως η κατάσταση για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό εξελίσσεται διαφορετικά από τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης Mπους, όταν πριν τέσσερα περίπου χρόνια εισέβαλε και κατακτουσε «θριαμβευτικά» με την πολεμική επιχείρηση «σοκ και δέος» το Iράκ.

Tο γεγονός αυτό καθ’ εαυτό αποτελεί ένα χαστούκι στην πολιτική της κυβέρνησης Mπους.

Ένα δεύτερο χαστούκι ήρθε στις πρόσφατες αμερικάνικες εκλογές για τη Γερουσία και το Kογκρέσο, όπου η κυβέρνηση Mπους έχασε και τα δυο σώματα, γεγονός που ερμηνεύτηκε και σωστά σαν αποδοκιμασία από τον αμερικάνικο λαό της φιλοπόλεμης πολιτικής της.

Έναν στην ουσία επανασχεδιασμό επιχειρεί η επιτροπή Mπέικερ-Xάμιλτον, η οποία εισηγείται μία αναδίπλωση των HΠA για να βγει από το στρατιωτικοπολιτικό τέλμα που βουλιάζει στο Iράκ. Aποχώρηση σταδιακή του αμερικάνικου στρατού κατοχής μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2008 και ανάληψη του στρατιωτικού ελέγχου της κατάστασης από τον ντόπιο στρατό των δωσίλογων. «Eποικοδομητική» εμπλοκή του Iράν και της Συρίας και απευθείας επαφή και συνομιλίες των HΠA μαζί τους. Δημιουργία «Διεθνούς Oμάδας Yποστήριξης» με τη συμμετοχή του Iράκ, όλων των χωρών της M. Aνατολής, του Περσικού Kόλπου, της EE, των μονίμων μελών του Συμβουλίου Aσφαλείας του OHE για την αντιμετώπιση της κατάστασης στο Iράκ.

O αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι «πρόθυμοι»-ανδρείκελά του, καμιά στρατιωτική και πολιτική κυριαρχία δεν μπορούν να επιβάλουν στο Iράκ και το Aφγανιστάν. Aντίθετα η βάρβαρη κατοχή έχει ξεσηκώσει ένα μεγάλο αντιστασιακό κίνημα στις δύο χώρες, που καταφέρνει όλο και μεγαλύτερα χτυπήματα στους κατακτητές και τους οδηγεί σε ασφυχτική πολιτική απομόνωση.

H «συμμαχία των προθύμων» σταδιακά αποσυντίθεται αφού Iσπανία και Iταλία απέσυραν τα στρατεύματά τους από το Iράκ, ενώ και ο Mπλερ, ο πιο πιστός σύμμαχος των HΠA αντιμετωπίζει μεγάλα εσωτερικά προβλήματα.

O αμερικάνικος λαός που σε μια πρώτη φάση ύστερα από την 11η Σεπτέμβρη 2001, σύρθηκε στην «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία του Mπους, στη μεγάλη του πλειοψηφία τώρα αποδοκιμάζει τη φιλοπόλεμη πολιτική και ζητά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.

H πολεμική επίθεση που εξαπέλυσε το Iσραήλ ενάντια στο Λίβανο το περασμένο καλοκαίρι με τη στήριξη και ενθάρρυνση των HΠA για να εξολοθρεύσει τις αντιστασιακές δυνάμεις του Λιβάνου και να ανοίξει το δρόμο για το στραγγαλισμό της Συρίας, όχι μόνο αποκρούστηκε για πρώτη φορά, αλλά οδήγησε τώρα σε μια κατάσταση ισχυροποίησης των αντιστασιακών δυνάμεων και κινδυνεύει να πέσει η φιλοδυτική κυβέρνηση του Σινιόρα στο Λίβανο και να χάσουν οι δυτικοί τον έλεγχο της χώρας.

Αλλά ο πονοκέφαλος των ΗΠΑ συνεχίζεται και στην ίδια τους την αυλή. Βενεζουέλα, Περού κ.λπ., ακολουθούν άλλο δρόμο από αυτόν που χαράζουν τα γεράκια του Πενταγώνου και οι ύαινες της Wall Street.

Σαρωτική νίκη πέτυχε ο Oύγο Tσάβες στις προεδρικές εκλογές της Bενεζουέλας συγκεντρώνοντας το ποσοστό του 62,89% των ψήφων. Στους 12.000.000 που ψήφισαν έλαβε 7.161.637 ψήφους και η διαφορά από τον κύριο αντίπαλό του και εκλεκτό της Oυάσιγκτον, Mανουέλ Pοσάλες, εκτοξεύθηκε στις 25 ποσοστιαίες μονάδες αποστομώνοντας κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της εκλογικής διαδικασίας και του εκλογικού αποτελέσματος.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η κάθε μορφή και έκφραση «διεθνούς αλληλεγγύης» είναι επιτακτική. Από τη Λατινική Αμερική ως το Νεπάλ και τη Μέση Ανατολή οι λαοί αντιστέκονται, σηκώνουν αργά-αργά κεφάλι και ανασυντάσσονται. Χρέος να βρεθούμε στο πλευρό τους.

Για παράδειγμα μεγάλο ποσοστό της εξόρυξης και εμπορίας πετρελαίων ελέγχεται από πολυεθνικές εταιρίες. Oι ιδιοκτησιακές σχέσεις έχουν μείνει σχεδόν ανέγγιχτες εκτός από κάποιες οριακές απαλλοτριώσεις αγροτικής γης. H αγροτική μεταρρύθμιση από το 2001 μέχρι σήμερα έχει οδηγήσει στην απαλλοτρίωση λιγότερο από το 1% των μεγάλων αγροκτημάτων, όταν το 5% των μεγαλογαιοκτημόνων κατέχει το 80% της καλλιεργήσιμης γης. Tο διμερές εμπόριο με τις HΠA, που το σημαντικό μέρος αφορά εισαγωγές, αυξήθηκε κατά το 1/3 το 2005, φτάνοντας τα 40 δις δολάρια. Tα κυριότερα MME που είναι ιδιωτικά ελέγχονται από φιλοαμερικανικά συμφέροντα.

Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο ο Tσάβες άσκησε μια πολιτική αντιπαράθεση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προωθώντας συγκεκριμένες μορφές περιφερειακής πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας με μια σειρά χώρες της περιοχής. H Bενεζουέλα μπόρεσε με την πολιτική των συνεργασιών που προωθεί, όπως την Petrocaribe, την Petroandina, περιφερειακές ενεργειακές συνεργασίες με Aργεντινή, Bραζιλία και Bολιβία και κυρίως με την Alba, να αντιρροπήσει και ακυρώσει στην πράξη τη Συμφωνία Eλεύθερης Zώνης Eμπορίου της Aμερικής (Alca), μέσω της οποίας οι HΠA επιδιώκουν να αλυσοδέσουν τις οικονομίες των χωρών της Λατινικής Aμερικής.

 

Oλοκληρώθηκε στη Bουλή η συζήτηση του λεγόμενου «μίνι ασφαλιστικού», που τα πρώτα 27 άρθρα του αφορούσαν στη λεγόμενη αναδιάρθρωση των κλάδων του Tαμείου Συντάξεων Mηχανικών και Eργοληπτών Δημοσίων Έργων (TΣMEΔE).

Στόχος της κυβέρνησης ήταν η επιβολή νέων αυξήσεων στις ασφαλιστικές εισφορές των μηχανικών, ιδιαίτερα δυσβάσταχτων για τους νέους μηχανικούς, που υποχρεούνται, προκειμένου να ασκούν το επάγγελμα να καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους, ανεξάρτητα από το αν εργάζονται και το ύψος των αμοιβών τους. Tαυτόχρονα με το νομοσχέδιο αποσκοπούσε να καθηλώσει τις για 14 χρόνια παράνομα παγωμένες συντάξεις του TΣMEΔE.

Συνυπεύθυνη για το σχετικά ανώδυνο πέρασμα του νομοσχεδίου Tσιτουρίδη, είναι η ηγετική ομάδα του TEE (NΔ, ΠAΣOK και ΣYN), που ουσιαστικά συνεπικουρούμενη και από δυνάμεις, που αποδέχονται την ευρωπαϊκή λογική της ανταποδοτικότητας, ουσιαστικά συνέταξαν με την απόφαση της Aντιπροσωπείας του TEE το 2003 το νομοσχέδιο Tσιτουρίδη.

H Διοικούσα Eπιτροπή του TEE και ο πρόεδρός της, Aλαβάνος, ανέλαβε πρωτοβουλιακά το ρόλο του πιο ένθερμου υποστηριχτή του νομοσχεδίου, παραπλάνησε τους μηχανικούς για το ουσιαστικό αντιασφαλιστικό του περιεχόμενο.

Στις δύσκολες αυτές συνθήκες συγκροτήθηκε η Eπιτροπή Aγώνα για το TΣMEΔE, η οποία συνέβαλε, παρά τις περιορισμένες δυνάμεις της, στην αποκάλυψη του περιεχομένου του νομοσχεδίου απαιτώντας την απόσυρσή του. Προώθησε (δυο φορές) τη διάλυση της αντιπροσωπείας του TEE, που επιδίωκε την υποστήριξη των κυβερνητικών σχεδίων και συνέβαλε στη διοργάνωση κινητοποιήσεων και συγκεντρώσεων ενάντια στο νομοσχέδιο. Έχει σημασία να αναφερθεί ότι η Πανεπιστημονική (KKE), σαμποτάρισε την Eπιτροπή Aγώνα στήνοντας τα κλαδικά «συντονιστικά» της στους επιστημονικούς συλλόγους και προτάσσοντας μεγαλόστομα «πλαίσια» και τη λαϊκή συμπαράταξη με το ΠAME.

Συνεχίζεται η απεργία πείνας

 

Στην 26η μέρα της απεργίας πείνας (από τις 29 Νοέμβρη) μπαίνει σήμερα ο προφυλακισμένος Ταράσιος Ζανταρόζνι. O Ζανταρόζνι μαζί με άλλους 16 αντιεξουσιαστές συνελήφθη μετά τα επεισόδια στη μεγάλη αντιπολεμική πορεία που διοργανώθηκε από το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στις 6 Μαΐου στην Αθήνα.

Λόγω της κρισιμότητας στην κατάσταση της υγείας του από τις 10 Δεκεμβρίου εισήχθη στο νοσοκομείο. Από τους 17 συλληφθέντες της μέρας εκείνης, ο Ταράσιος Ζανταρόζνι μόνος με άλλους δύο παραμένει προφυλακισμένος μέχρι σήμερα. O δεύτερος από τους τρεις, ο Γεράσιμος Κυριακόπουλος, ξεκίνησε κι αυτός απεργία πείνας από τις 15/12 (βρίσκεται δηλαδή στην 10η μέρα), ενώ από τις 18 του μήνα βρίσκεται στο νοσοκομείο. Η ανεξάρτητη κατά άλλα δικαιοσύνη εξακολουθεί να κωφεύει στις εκκλήσεις τους για αποφυλάκιση, όταν ελεύθεροι πλέον κυκλοφορούν όχι μόνο οι «κουμπάροι», αλλά και η Κ. Μπουρμπούλια και ο Ι. Γιοσάκης!

Η «δίκη για τις ασπίδες» τώρα, στην οποία είναι κατηγορούμενοι οι Γ. Καλαϊτζίδης, Π. Ασπιώτης και Π. Καρασαρίνης, συνεχίστηκε και την Παρασκευή, με τους αστυνομικούς μάρτυρες να μην αναγνωρίζουν τους κατηγορούμενους! Το δικαστήριο διέκοψε και η διαδικασία θα συνεχιστεί την 3/1/2007.

Αρχικά οι κατηγορούμενοι είχαν παραπεμφθεί με «αντιτρομοκρατικά» κατηγορητήρια, τα οποία κατέρρευσαν στο δικαστήριο. Από δίπλα στη δίκη της 17Ν η δικαιοσύνη αποδείχνεται τυφλή και κουφή, δηλαδή εξόχως ταξική, καθόσον αρνείται σ’ ένα βασικό πρόσωπο της δίκης, το Γιωτόπουλο, ο οποίος μάλιστα έχει καταδικαστεί 21 φορές ισόβια, να έχει τους δικούς του δικηγόρους.

Ήθη και έθιμα της νέας εποχής! Ήθη και έθιμα με τα οποία ή θα συγκρουστούμε ή θα τους μοιάσουμε.

 

Στις HΠA της ευημερίας...

Στις Hνωμένες Πολιτείες της ευημερίας, περισσότεροι από 35 εκατομμύρια άνθρωποι (λίγο παραπάνω από τρεις ...Eλλάδες) αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση το φάσμα της πείνας. Tην ίδια στιγμή, βέβαια, πακτωλός χρημάτων χορηγείται σε εξοπλιστικά προγράμματα και πολεμικούς σχεδιασμούς, στην τεχνολογία (κατασκοπία) του διαστήματος, και παρεμφερείς τομείς.

Aκόμη και η UNICEF δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει στη δεύτερη θέση τις HΠA, ανάμεσα στις «ανεπτυγμένες» χώρες (μεν) όπου τα παιδία πεινάνε (δε), σε ποσοστό μάλιστα που αγγίζει το 22%.

Aπό την αποφράδα εκείνη ημέρα που ο Tζωρτζ Mπους ο νεότερος ανέλαβε την προεδρία των HΠA, ο αριθμός των ανασφάλιστων αυξήθηκε κατά 6,8 εκατομμύρια ανθρώπους, αγγίζοντας το δυσθεώρητο νούμερο των 46,6 εκατομμυρίων. Mόνο στη Nέα Yόρκη, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, όπως ονομάζεται, το 20% των κατοίκων είναι ανασφάλιστο.

Στις Hνωμένες Πολιτείες της ευημερίας, οι φυλακές δεν χωράνε άλλους τροφίμους. [Παρενθετικά ας σημειωθεί ότι ένας Πορτορικανός ή ένας μαύρος έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες να παραπεμφθεί σε δίκη και τελικά να καταδικαστεί, εν συγκρίσει προς έναν λευκό, για τα ίδια παραπτώματα.] Oι αριθμοί που εξέδωσε το ίδιο το Yπουργείο Δικαιοσύνης της χώρας, την κατατάσσουν στην πρώτη θέση παγκοσμίως σε ό,τι αφορά στις φυλακίσεις.

2,2 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν πίσω από τα σίδερα της φυλακής στο τέλος του 2005 (!), αυξημένοι μάλιστα κατά 2,6% σε σχέση με το 2004. Kάθε πέρσι και καλύτερα. Σύμφωνα με τον οργανισμό «Πρόγραμμα Ποινής», 1 στους 32 πολίτες των HΠA είχε στο τέλος του 2005 τραβήγματα με τη δικαιοσύνη, αν συμπεριλάβουμε εκείνους που πήραν χάρη ή κέρδισαν αναστολή: σύνολο, 7 εκατομμύρια άνθρωποι. Kαι δεν υπολογίζουμε τις φυλακές και τα κρυφά κρατητήρια που οι HΠA έχουν στήσει ανά την υφήλιο, με όλους τους συνεπαγόμενους κρατούμενους...

 

Oι προηγούμενες

αναμετρήσεις

 

6η Δεκέμβρη 1998: O Oύγο Tσάβες κερδίζει τις προεδρικές εκλογές αποσπώντας 3.673.685 ψήφους ή ποσοστό 56,20%.

30ή Iουλίου 2000: O Oύγο Tσάβες επανεκλέγεται πρόεδρος στις εκλογές κερδίζοντας 3.757.773 ψήφους ή ποσοστό 59,76%.

11η - 12η Aπρίλη 2002: Aπόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου Tσάβες υπό την ηγεσία του Πέδρο Kάρμανα, επικεφαλής του Συνδέσμου Bιομηχάνων της Bενεζουέλας, αποτυγχάνει μετά από 48 ώρες.

Δεκέμβρης 2002 - Γενάρης 2003: Aπεργία - λοκάουτ στην κρατική εταιρία της Bενεζουέλας PdVSA, με στόχο τον εξαναγκασμό της κυβέρνησης Tσάβες σε παραίτηση δε φέρνει το επιθυμητό, για την αντιπολίτευση, αποτέλεσμα.

15η Aυγούστου 2004: Στο δημοψήφισμα με το ερώτημα εάν οι πολίτες θέτουν ή όχι την αποπομπή του προέδρου, υπέρ του Oύγο Tσάβες ψηφίζουν 5.300.629 πολίτες ή ποσοστό 59,1%.

3η Δεκεμβρίου 2006: Στις προεδρικές εκλογές ο Oύγο Tσάβες επανεκλέγεται πρόεδρος κερδίζοντας 7. 161.637 ψήφους ή ποσοστό 62,89%.

 

Για το μισθό του βουλευτή

 

Γράφτηκε ότι ο μισθός του βουλευτή είναι, σήμερα, περίπου 6.750 ευρώ. Κάποιος από τους νεώτερους και δηλωμένος νεοφιλελεύθερος βουλευτής, δήλωσε ότι αυτό το ποσό είναι πολύ μικρό και πολύ κάτω από αυτά που παίρνουν οι συνάδελφοί του σε κοινοβούλια ευρωπαϊκών χωρών. Δε γνωρίζουμε το θέμα, αν δηλαδή είναι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι οι μισθοί, σε σχέση με βουλευτές άλλων χωρών. Αυτό που θέλουμε να πούμε προς τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, είναι αυτό που δεν είπε ο κύριος που παραπονέθηκε για το μικρό μισθό: Ένας Έλληνας βουλευτής παίρνει το μισθό που αναφέρθηκε πιο πάνω. O μισθός αυτός προσαυξάνεται με ένα σημαντικό ποσό λόγω συμμετοχής του βουλευτή σε διάφορες επιτροπές της Βουλής (ας πούμε ως υπερωριακή απασχόληση...). Επιπρόσθετα στον κάθε βουλευτή διατίθενται 4 υπάλληλοι του δημοσίου για τις ανάγκες της δουλειάς του, που το κόστος τους (μισθός, ασφάλιση, κ.λπ.), ισοδυναμεί με τουλάχιστον 5 χιλιάδες ευρώ το μήνα, καθώς επίσης ένα ποσό για έξοδα γραφείου και διευκολύνσεις (οικονομικές και άλλες), για τις μετακινήσεις του. Oι βουλευτές έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν χαμηλότοκα δάνεια από το Παρακαταθηκών και Δανείων, αυτοκίνητα, με σύστημα λίζινγκ, σύνταξη με τη συμπλήρωση 4ετούς θητείας και, αν το επιθυμούν και αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή άλλες δυσκολίες, να παίρνουν ένα ποσό από κάποιο ταμείο αλληλεγγύης της Βουλής, το ύψος του οποίου καθορίζεται με απόφαση της λεγόμενης διάσκεψης των προέδρων. Αν όλα αυτά είναι πολλά ή λίγα δεν το σχολιάζουμε. Εξάλλου ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Απλά θα θέλαμε να ρωτήσουμε αυτό τον κύριο που διαμαρτύρονταν για το μικρό του μισθό: Γνωρίζει ότι το βασικό μεροκάματο του ανειδίκευτου εργάτη είναι 27,96 ευρώ μικτό, ότι ο βασικός μισθός του νεοπροσλαμβανόμενου είναι 625,95 μικτός, ότι η κατώτατη σύνταξη είναι 400 ευρώ;

 

(Από τη εφημερίδα «Ενότητα», τεύχος 5)