Αντί προλόγου

Με το πολιτικό σκηνικό νεφοσκεπές, και το Σύνταγμα στο σφαγείο των αγορών και των αγοραίων, μπήκαμε στο 2007. Καμία θετική προσδοκία αναγνώστη, εκτός από αυτές που γεννούν τα βήματα των διαδηλωτών στους δρόμους των πόλεων.

Τον περασμένο Ιούνιο μια γερασμένη πολιτική ηττήθηκε από τις παλλόμενες τάξεις των σπουδαστών, με τους Ιερούς λόχους τους μπροστά. Ελπίδα!

Τον περασμένο Σεπτέμβρη-Oκτώβρη μια κορεσμένη εκπαιδευτική πολιτική, έχοντας τις πλάτες των δύο πύργων του συστήματος, ξαφνικά(;) είδε χιλιάδες εκπαιδευτικών ­μπροστά οι Λακεδομόνιοι-δάσκαλοι, δίπλα οι Θεσπιείς-καθηγητές­ όχι μόνο να αμφισβητούν τα λογιστικά του Αλογοσκούφη, αλλά το σύνολο του σκότους. Ελπίδα!

Από κοντά τους σωματεία, η αλληλεγγύη του κόσμου της δουλειάς, αλλά και το «κίνημα των ανάδελφων» να μαζεύει ψιχουλάκια για την κάλπη· τι κατάντια για ένα ιστορικό κόμμα! Για ένα κόμμα που γνώριζε «να τραγουδάει όχι για να χωρίσει, αλλά να σμίξει τον κόσμο».

Αλλά η αμετανόητη πολιτική των κυνικών συνέχιζε να μαρσάρει. Με τις «φιλολογικές» αξιώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης, ο οποίος αναγόρευσε την ένστολη μανία σε θεματοφύλακα αξιών και τα κόμματα πέραν του αστικού δαπέδου ως «έκνομα».

Γλωσσικό ολίσθημα ή κυρίαρχη πολιτική; Όπως και νά ’χει το ζήτημα, η ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, η σταθεροποίηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα, η επικείμενη αναθεώρηση και ο προϋπολογισμός, είναι στοιχεία τα οποία δεν αντιμετωπίζονται με ευχολόγια αλλά με πυγμή.

Ακριβώς όπως και στα προηγούμενα χρόνια, όταν οι στρατιές των συμβασιούχων, των συνταξιούχων και των μη εχόντων συνέρεαν μπροστά από τα δώματα των ανακτόρων για να λάβουν υποσχέσεις και να αντιμετωπίσουν ιδίοις όμμασιν τους praetores urbanis.

Την ώρα που ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή αναζήταγε ακόμα και τους πατέρες του να παραδεχτούν δημόσια πως έπεσαν στο λάκκο των λεόντων, η Λατινική Αμερική εξακολουθεί να πυροδοτεί τους λαούς και τις συζητήσεις, προκαλώντας το μίσος του βορείου ημισφαιρίου.

Την ώρα που οι λαοί της Ευρώπης αισθάνονται τη μέγγενη του νεοφιλελευθερισμού να τους σφίγγει, οι «εταίροι» δοκιμάζουν τις αντοχές της Τουρκίας και βαθμολογούν τις εξετάσεις της, αν είναι δηλαδή περισσότερο ή λιγότερο φιλοατλαντική. Και η Κύπρος να μετράει πάλι στα δάχτυλα του ενός χεριού τους φίλους της. Βεβαίως και λείπει «η έκφραση της Ελλάδας» με την κόρη του Μητσοτάκη επικεφαλής στο ΥΠΕΞ!

Και ενώ τα ρολόγια μας συγχρονίζονται στην αναθεώρηση, τα δικά τους δείχνουν εκλογές. Με τη ΝΔ να προηγείται χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και το ΠΑΣOK να ανακατεύει την εσωτερική του τράπουλα μπας και κρύψει τις «άνομες μετεγγραφές» του κάτω από την πράσινη τσόχα. Η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από το ΠΑΣOK, που προσκυνάει πλέον την αγορά, δίνει όρκους στο κεφάλαιο, σηκώνει απειλητικό το χέρι του στους απεργούς και θάβει σαν «εμφυλιοπολεμικό κατάλοιπο» τη δωρεάν Παιδεία. Περισσότερο εκλογικό φόβο έχει η ΝΔ από τα ακροδεξιά της, μια και, όπως έχουν τα πράγματα, ίσα που περνάει το όριο της αυτοδυναμίας, εξ ου και τα εκλογικά σενάρια και η ανάδειξη του χωροφύλακα ως στοιχείου «κοινωνικής ασφάλειας». Από δω και μπρος οι πολιτικές πιρουέτες των σαλτιμπάγκων θα ορίζονται και θα καθορίζονται από το στόχο των εκλογών, οπότε και ο κοινωνικός παράγοντας ας φερθεί ανάλογα και αντίστροφα. Ας δημιουργησει το «καρτέλ» του αριστερού συναγωνισμού, δυναμώνοντας τη φωνή της αντίστασης, τις διαδικασίες σύγκλισης και ενότητας, τη μάχιμη δράση, ξεκινώντας από το άρθρο 16 και την αναθεώρηση.

Υπάρχει η συσσωρευμένη εμπειρία και η ογκούμενη οργή· λείπει η μέθοδος, η εργώδης προσπάθεια, η ανάδειξη της αποτελεσματικότητας.

Όπερ έδει δείξαι