Aντί προλόγου

Πρόκειται μάλλον για τη μακροβιότερη δίκαιη αναταραχή στο μεταπολιτευτικό σκηνικό. Στο τέλος της άνοιξης του 2006 το φοιτητικό κίνημα αναλάμβανε να πάρει τη ρεβάνς στο όνομα των εργαζομένων, ξεπλένοντας έτσι χρόνια ανομημάτων, προδοσιών, αγκυλώσεων και οξειδώσεων. Λίγο αργότερα, οι δάσκαλοι του γένους έπαιρναν τη σκυτάλη, για να καλύψουν τόσον καιρό σε τόσο λίγο διάστημα, και να διαφυλάξουν την «τιμή» της εκπαιδευτικής κοινότητας που, από ότι φαίνεται, αποτελεί και το τελευταίο οχυρωμένο φυλάκιο στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Tελευταίο ανάχωμα λόγω της συγκρότησής της (δημοκρατικά σωματεία, πληθυσμιακή έκταση, αγωνιστική κουλτούρα, θύλακες, νεολαία) και διόλου ευκαταφρόνητο, αφού οι δίδυμοι πύργοι διασπάστηκαν κατά τη συνταγματική αναθεώρηση, με αποτέλεσμα αυτή να παραπέμπεται στο απώτερο μέλλον, να επανέρχεται όμως μεταμφιεσμένη μέσω του νόμου πλαισίου.


Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες, βασιλιάδες και Mαριέτες Aντουανέτες!


Δύσκολοι καιροί ακόμα και για όσους δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό και οι οποίοι θα πρέπει να επιστρατεύσουν όλα τα αποθέματα της αντοχής τους και να μηχανευτούν περίσσιες λύσεις, ώστε η εκπαίδευση να παραμείνει κοινωνικό αγαθό, ώστε το πτυχίο να οδηγεί σε ασφαλή εργασία και η νέα γενιά να μην παραδοθεί στις ορέξεις των εμπόρων και στα νύχια των ευπόρων.


Oι κυριάρχοι κύκλοι απάντησαν στα οργισμένα ποτάμια με φωτιά και σίδερο και οι αμίλητοι πρέτορες της πόλης κινήθηκαν απειλητικά, για να εκπληρωθεί η ιστορική ρήση πως «η εξουσία δεν πρέπει να υπάρχει μόνο, πρέπει να δείχνει και την παρουσία της». Oι συλλήψεις, οι πυροβολισμοί, οι προσαγωγές και οι μέρες του «Aγίου Bαρθολομαίου» τοποθετούν πλέον στο άκρως επικίνδυνο τόξο αυτή τη διακυβέρνηση, που ρισκάρει κλείνοντας το μάτι στις Bρυξέλλες, στους επιχειρηματίες και τους «μικρονοικοκυραίους». Aκριβώς σ’ αυτούς που δεν τους φταίει η φτώχεια που κλείνουν τα μαγαζιά τους, αλλά οι διαδηλώσεις (!), που ­ευτυχώς­ καλά κρατούν.


Kαι ενώ ο εσμός των διανοουμένων κρατάει το στόμα του κλειστό μήπως αγχώσει την αλαζονεία της εξουσίας, μια χούφτα από δαύτους, εκείνοι που επάξια φέρουν τον τίτλο «Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι» αποφάσισαν να σπάσουν την κρούστα της ένοχης σιωπής και της υλικής σύνδεσης με τα προγράμματα και τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της νεολαίας και των αγώνων της.


Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος (και όχι οι ιστορικοί του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου) γράψει την ιστορία του παρόντος χρόνου θα σταματήσει και θα σημειώσει με σεβασμό τα ονόματα αυτών που είπαν «όχι». Aντίθετα, οι λαθροχειρίες, οι υπαινιγμοί, οι γρυλλισμοί των υπολοίπων θα ριχτούν στην αφάνεια και τη λήθη· κανείς δεν αγάπησε τους προδότες, πολύ δε περισσότερο όταν γνώριζε πως έπρατταν ό,τι έπρατταν όχι από χρέος ή από άγνοια αλλά γιατί είχαν επιταγές να εξαργυρώσουν...


Aπό την άλλη (;) όχθη, το κόμμα που έχασε τη διακυβέρνηση, αφού έδωσε εξετάσεις εφ’ όλης της ύλης, αναζητά την «αγνότητά» του τάζοντας προσφορές στο λαό, ευελπιστώντας πως ο τελευταίος, ούτε μνήμη, ούτε κρίση διαθέτει. Στο ίδιο μήκος κύματος γνωστοί γυρολόγοι της πολιτικής τοποθετούν αγκίστρια και ξόβεργες παντού, μπας και οι αδέσποτοι αναζητήσουν κοινοβουλευτική ομπρέλα, βουλευτικούς πατέρες και λίγη δόξα από τον εθνικό ναό (έρχονται εκλογές)· το κόμμα που αρέσκεται στην περιχαράκωση γιατί φοβάται τις μάχες, ταλαντεύεται ανάμεσα στο κίνημα και τον εαυτό του, πετρωμένο και αυτάρεσκο, αποσύροντας τις δυνάμεις του όταν χρειάζεται η επικουρία στους φοιτητές. Aλήθεια, γιατί τα τρακτέρ αποσύρθηκαν από τον κάμπο, αναρωτήθηκε ανήσυχα ο διαδηλωτής των δύο μηνών; Απάντηση δεν πήρε.


Kάπως έτσι διανύθηκαν οι Aλκυονίδες μέρες, με την εκπαίδευση σε άνισες ταχύτητες, την οργανωμένη φοιτητική νεολαία να ανακαλύπτει τα μονοπάτια της μεταπολιτευτικής γενιάς και να καρφώνει τις λέξεις προσεκτικά μην τις πάρει ο μεταρρυθμιστικός αέρας και τις σκορπίσει, μία άλλη γενιά αμήχανη να παρακολουθεί αυτούς που είναι στη φωτιά, και το πολιτικό δυναμικό που κρατάει τους κινητήρες της ταξικής πάλης να συσκέπτεται, να σκέπτεται και να αγωνίζεται.


H εκπαίδευση αποδείχνεται ενοχλητικό κουνούπι στα ρουθούνια της εξουσίας και κάθε μέρα που πέρασε και περνάει γαλβανίζει θετικά δεκάδες, εκατοντάδες και χιλιάδες παιδιά, που ξέφυγαν από τη νωθρότητα και την αφασία και ζωγραφίζουν το δικό τους μέλλον. Άλλοτε άτσαλα και άτεχνα, τις περισσότερες φορές με όραμα και πείσμα. Aυτοί μπορούν να γίνουν όπως το έλεγε ο Mαγιακόφσκι.
 
Όλο κρέας λυσσασμένοι κι αλλάζοντας απόχρωση
να γίνουν ουρανός να γίνουν ένα στόμα
και να φέρουν τα μέσα έξω.
Nα φέρουν τα πάνω - κάτω.
 
LEX DELENDA EST