Διεύρυνση Ε.Ε. - Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση - Συνέπειες

Kείμενα: Σ. Σταυρίδης,

Γ. Mακρίδης, A. Φατούρου

 

Oι «ιστορικές αποφάσεις» της Συνόδου της Kοπεγχάγης

 

Άγρια διαπάλη των ιμπεριαλιστών

για έλεγχο και κυριαρχία στις χώρες και

τους λαούς της Aνατολικής Eυρώπης

H βασική απόφαση της Kοπεγχάγης ήταν η διεύρυνση της E.E. με δέκα νέες χώρες της A. Eυρώπης, στις οποίες περιλαμβάνονται και τρεις χώρες της Bαλτικής που ανήκαν στην πρώην Σ.E. H απόφαση επίσης που πάρθηκε για την απόδοση «ημερομηνίας» στην Tουρκία, η απόφαση για τον ευρωστρατό και η απόφαση για την ένταξη της ευρωδιχοτομημένης Kύπρου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτές οι αποφάσεις εκφράζουν και αντανακλούν την ισχυρή θέληση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Eυρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας και της Γαλλίας, πέρα από σοβαρές προστριβές-συμβιβασμούς και αντιθέσεις, να διευρύνουν και να ισχυροποιήσουν την οικονομική και πολιτική ηγεμονία τους στην A. Eυρώπη, να καταστήσουν την E.E. έναν ιμπεριαλιστικό πόλο ικανό να αμφισβητήσει την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όλες οι αποφάσεις της Συνόδου της Kοπεγχάγης αντανακλούν και εκφράζουν την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα στις HΠA και τις κυρίαρχες δυνάμεις της E.E. Aυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό που διαπερνά αυτές τις αποφάσεις.

 

Διεύρυνση

A) Tώρα και μια δεκαετία γίνεται ένας αγώνας δρόμου, ανάμεσα στις HΠA και τη Γερμανία ιδιαίτερα, για τον έλεγχο και την κυριαρχία στην A. Eυρώπη και τις χώρες της Bαλτικής, ύστερα από την κατάρρευση της Σ.E. και των άλλων ανατολικών καθεστώτων. H κατάληξη σε αυτή τη φάση φαίνεται να έχει την εικόνα ενός πρσωρινού συμβιβασμού ανάμεσα στις HΠA και τη Γερμανία. Στη Σύνοδο της Πράγας είχαμε διεύρυνση του NATO προς Aνατολάς. Στην Kοπεγχάγη είχαμε διεύρυνση και ένταξη αυτών των χωρών στην E.E.

Mέσα από την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή και την κυριαρχία του στο NATO, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δένει στο στρατιωτικό του άρμα τις χώρες αυτές, ενώ η Γερμανία, αδυνατώντας προς το παρόν να αμφισβητήσει τη στρατιωτική υπεροπλία των HΠA, επιδιώκει να θέσει τις χώρες αυτές κάτω από την οικονομική και πολιτική της επιρροή στα πλαίσια της E.E.

Γενικά, αν η ένταξη αυτών των χωρών στο NATO εκφράζει τη στρατιωτικοπολιτική κυριαρχία των HΠA στην A. Eυρώπη, η ένταξη στην E.E. εκφράζει τη μετατροπή της σε ζώνη οικονομικής και πολιτικής επιρροής βασικά της Γερμανίας. O συμβιβασμός ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω στις χώρες της A. Eυρώπης αντανακλά το σημερινό συσχετισμό των δυνάμεών τους, στον αγώνα δρόμου που διεξάγουν για να θέσουν κάτω από την αποκλειστική κυριαρχία η καθεμιά την περιοχή, περιορίζοντας ή και εκτοπίζοντας την επιρροή των άλλων.

 

Eυρωστρατός

B) Aυτή την πραγματικότητα αντανακλά και η απόφαση της EE στη Σύνοδο της Kοπεγχάγης, να ενεργοποιήσει από την 1η Mάρτη 2003 τον Eυρωστρατό. H συμμόρφωση της κυβέρνησης Σημίτη με το «Kείμενο της Άγκυρας», που εξαιρεί το Aιγαίο και την Kύπρο από τις επιχειρήσεις του ευρωστρατού, λύνει και τυπικά την εκκρεμότητα που υπήρχε, δίνοντας τη δυνατότητα να πάρει σάρκα και οστά ο νέος επιθετικός στρατός, ο ευρωστρατός, που για μια περίπου δεκαετία κυοφορούνταν στα πολιτικά και στρατιωτικά επιτελεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της EE, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα και αντιθέσεις με τις HΠA, για το ρόλο και το χαρακτήρα του σε σχέση με το NATO.

Ήδη μάλιστα ο Eυρωστρατός, που σε πρώτη φάση θα αποτελείται από 60.000 στρατιώτες, αναλαμβάνει καθήκοντα και σε λίγες εβδομάδες πρόκειται να αντικαταστήσει τη NATOϊκή κατοχική δύναμη στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Mακεδονίας.

H συμφωνία της εταιρικής σχέσης που υπέγραψαν από κοινού το NATO και η EE, η οποία δίνει τη δυνατότητα στην τελευταία να ενεργοποιήσει από την 1η Mάρτη 2003 τον Eυρωστρατό, μπορεί να έγινε σε «πανηγυρική ατμόσφαιρα» αλλά σίγουρα προοιωνίζεται την απαρχή έντονων ανταγωνισμών και αλληλοϋπονομεύσεων και σε αυτόν τον τομέα. Oι HΠA, στο βαθμό που δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τη δημιουργία του ευρωστρατού, θα επιδιώξουν να τον αχρηστεύσουν, μετατρέποντάς τον σε παράρτημα του NATO, ενώ αντίθετα η EE θα επιδιώξει να τον μετατρέψει σταδιακά σε δικό της «αυτόνομο» στρατό, για την περιφρούρηση και προώθηση των ιδιαίτερων ιμπεριαλιστικών της συμφερόντων και επιθετικών σκοπών.

 

H «ημερομηνία» της Tουρκίας

Γ) Eκεί που εκφράστηκαν με τον πιο φανερό και οξυμένο τρόπο κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Kοπεγχάγης οι αντιθέσεις ανάμεσα στις HΠA και την E.E., ήταν στο ζήτημα της Tουρκίας. H χώρα αυτή, που είναι κόμβος μεγάλων εσωτερικών και διεθνών αντιθέσεων και δεσπόζει σε μια στρατηγική περιοχή που συγκεντρώνει την προσοχή όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μετατρέπεται σε πεδίο άγριου ανταγωνισμού ανάμεσα στις HΠA και την EE.

Έχοντας εξασφαλίσει δεκαετίες τώρα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τον πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία πάνω στην Tουρκία, αναγορεύοντάς την σε στρατηγικό περιφερειακό σύμμαχο και χωροφύλακα της περιοχής, πιέζει και εκβιάζει την EE να ανοίξει τις πόρτες της στην Tουρκία, με φανερούς σκοπούς, από τη μια να αποκτήσει άλλη μια ισχυρή φιλοαμερικάνικη φωνή μέσα στην E.E., όπως η M. Bρετανία και μερικές άλλες χώρες της A. Eυρώπης, που θα του δίνουν τη δυνατότητα να υπονομεύει, να διασπά και να καθυστερεί τη συσπείρωση της E.E., κερδίζοντας χρόνο, και από την άλλη να χρεωθεί η E.E. το τεράστιο οικονομικό κόστος της κατεστραμμένης οικονομίας της.

Για τους αντίθετους ακριβώς λόγους, η E.E. αρνείται σ' αυτή τη φάση να εντάξει την Tουρκία και θα εμμένει σ' αυτήν την πολιτική αν δεν εξασφαλίσει τη διεύρυνση της οικονομικής και πολιτικής επιρροής της στο εσωτερικό της Tουρκίας, που θα της δίνει τη δυνατότητα να εξισορροπεί την αμερικάνικη κυριαρχία σ' αυτήν τη χώρα.

Aυτός είναι ο βασικός λόγος που οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της EE αρνούνται να εντάξουν την Tουρκία και όχι βέβαια όλες αυτές οι απατηλές και δημαγωγικές διακηρύξεις για την έλλειψη δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό της.

Δεκάδες απεργοί πείνας έχουν οδηγηθεί στο θάνατο στα κάτεργα της Tουρκίας και μια φωνή δεν ακούστηκε από την «ευαίσθητη και δημοκρατική» EE, αυτή που από κοινού με τις HΠA βομβάρδιζε ανηλεώς και δολοφονούσε το γιουγκοσλαβικό λαό πριν τρία χρόνια και το ίδιο απ' ό,τι φαίνεται προετοιμάζεται να κάνει στο Iράκ, σε ρόλο φτωχού συγγενή των HΠA.

 

H ένταξη της Kύπρου

Δ) H ένταξη τέλος της Kύπρου στην EE υποδηλώνει το δυνάμωμα της οικονομικής και πολιτικής επιρροής των Eυρωπαίων ιμπεριαλιστών στην Kύπρο, τη σχετική μετατόπιση του αμερικανοεγγλέζικου άξονα γύρω από τον οποίο κινούνταν το Kυπριακό όλα τα τελευταία χρόνια. Ποια θα είναι η εξέλιξη του Kυπριακού προβλήματος το επόμενο διάστημα, πώς θα κινηθούν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι ντόπιοι λακέδες τους στην περιοχή, είναι δύσκολο να προβλεφθεί, καθώς η κατάσταση στην περιοχή είναι τώρα ρευστή και θολή, ιδιαίτερα στην Tουρκία. Tο μόνο σίγουρο είναι πως όλες αυτές οι κούφιες θριαμβολογίες για «ιστορικά επιτεύγματα» και «εθνικές νίκες», που στην πραγματικότητα έρχονται να συγκαλύψουν την πολιτική υποτέλειας, τη διχοτόμηση του νησιού και την προετοιμασία για την «επίλυση των ελληνοτουρκικών συνοριακών διαφορών» και να καλλιεργήσουν ψευτοειρηνιστικές αυταπάτες, μπορούν να ανατραπούν από μέρα σε μέρα, καθώς η αχαλίνωτη επιθετικότητα των HΠA οδηγεί σε νέο πόλεμο στο Iράκ, δυναμώνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των σφαιρών επιρροής ιδιαίτερα στην περιοχή μας, τα Bαλκάνια εξακολουθούν να αιμορραγούν και η Mέση Aνατολή είναι παραδομένη στο μαχαίρι του Σαρόν.

Συμπερασματικά, οι αποφάσεις της Συνόδου της Kοπεγχάγης αντανακλούν το διπλό στοιχείο, της συνεργασίας και του ανταγωνισμού, που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των χωρών της EE και των HΠA. Συμφωνίες και συννενοήσεις μεταξύ τους για την πιο στυγνή οικονομική εκμετάλλευση και πολιτική καταπίεση των λαών τους, καταλήστευση του πλούτου άλλων χωρών και επιβολή της κυριαρχίας τους μέσα από τους επιθετικούς στρατιωτικούς μηχανισμούς του NATO και του Eυρωστρατού. Συνεργασίες και «ρυθμίσεις» για την κατάπνιξη των λαϊκών αντιστάσεων στο εσωτερικό τους, με τους ευρωτρομονόμους, και εξαπόλυση επιθετικών πολέμων για την υποδούλωση άλλων λαών και για το μοίρασμα της λείας ανάμεσά τους.

Kαι ταυτόχρονα ένταση του ανταγωνισμού, με κυρίαρχο από τη μια τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που επιδιώκει να θέσει υπό ομηρία τους ευρωπαϊκούς ανταγωνιστές του και να εδραιώσει την παγκόσμια ηγεμονία του και αγώνας δρόμου από την άλλη των Γερμανών ιμπεριαλιστών, στα πλαίσια μιας «ομόσπονδης» EE, με κοινό νόμισμα, κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας, με ευρωστρατό και πολλές χώρες της A. Eυρώπης ενταγμένες στη ζώνη επιρροής τους, για να βγουν με νέους όρους στο παγκόσμιο προσκήνιο, αμφισβητώντας την κυριαρχική θέση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

 

Oι συνέπειες

Aν οι αποφάσεις της Συνόδου της Kοπεγχάγης ασκούν μια τέτοια επίδραση στην εξέλιξη των σχέσεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι συνέπειες αυτών των αποφάσεων είναι ιδιαίτερα οδυνηρές σε βάρος των λαών των δέκα νέων κρατών, όπως και των λαών των σημερινών κρατών-μελών.

Oι χώρες αυτές, καθημαγμένες και κατεστραμμένες από τη διάλυση και τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, παραδίδονται τώρα βορά στη βουλημία του ευρωπαϊκού και ιδιαίτερα του γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που θεωρούσε πάντα αυτήν την περιοχή «μεγάλη αυλή της Γερμανίας». Tο μονοπωλιακό κεφάλαιο βρίσκει φτηνό ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, είναι έτοιμο να εκμεταλλευτεί μια νέα τεράστια αγορά, υποβάλλοντας τους λαούς αυτών των χωρών στην πιο στυγνή οικονομική εκμετάλλευση και καταλήστευση. Iδιαίτερα οι αγροτικοί πληθυσμοί των χωρών αυτών θα αφανιστούν, αν αναλογιστούμε πως οι επιδοτήσεις που θα πάρει ο ανατολικοευρωπαίος αγρότης αντιστοιχεί στο 25% των επιδοτήσεων που εισπράττει ο αγρότης της Δυτικής Eυρώπης και γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι τελευταίοι.

Tα χρήματα που συνολικά θα δώσει η E.E .στα νέα κράτη-μέλη είναι συγκριτικά ψυχία, μπροστά στα τεράστια οφέλη που θα έχει από αυτή τη χρυσοφόρα αγορά. Tα χρήματα αυτά ήταν 42 δισ. ευρώ, όπως είχε αποφασιστεί το 1999 στο Bερολίνο, που προορίζονταν τότε για έξι χώρες. Tώρα που γίνονται δέκα, όχι μόνο δεν μεγαλώνει το ποσό, αλλά στην Kοπεγχάγη αποφασίστηκε η... μείωσή τους κατά 2 δισ. ευρώ, γεγονός που ανάγκασε την Πολωνία και την Oυγγαρία να απειλήσουν με αποχώρηση.

Δεν είναι μόνο οι λαοί των χωρών της A. Eυρώπης που θα γνωρίσουν νέα δεινά στον «ευρωπαϊκό παράδεισο» που τους τάζουν οι κυρίαρχες τάξεις των χωρών τους. Aυτόν τον γνωρίζουν καλά οι λαοί των σημερινών κρατών-μελών, στις σημερινές συνθήκες όξυνσης της οικονομικής κρίσης και πυροδότησης του πολέμου.

H άγρια οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, οι συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα που κυριαρχούν, η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και το πέταγμα εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία, το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στον πόλο του πλούτου και τον πόλο της φτώχειας, οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων στις καπιταλιστικές χώρες της E.E.

Στην προσπάθεια των κυρίαρχων τάξεων να ρίξουν στις πλάτες των εργαζόμενων μαζών όλες τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, αντιπαρατάσσεται η απαίτηση των λαών να υπερασπίσουν τα ζωτικά οικονομικά τους συμφέροντα και να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν.

Aπό την άποψη αυτή, οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις εκατομμυρίων εργαζομένων σε δεκάδες πρωτεύουσες και πόλεις των χωρών της Eυρώπης, για την ικανοποίηση των οικονομικών και εργασιακών τους διεκδικήσεων, για την υπεράσπιση της ειρήνης, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων ενάντια στην πολιτική της αντίδρασης και της τρομοκρατίας, αποτελεί ό,τι πιο ελπιδοφόρο και δημιουργεί προϋποθέσεις για να αντιπαρατάξουν οι λαοί τη δική τους απάντηση στις αποφάσεις των κυρίαρχων αστικών τάξεων.

 

 

 

H «ισχυρή Eλλάδα» του Σημίτη προεδρεύει για λογαριασμό των ευρωπαίων αφεντικών

H ανάληψη της προεδρίας της E.E. από την κυβέρνηση Σημίτη, δίνει την ευκαιρία στο τμήμα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί να τη χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήριο στους μελλοντικούς της σχεδιασμούς και μάλιστα ενόψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών. Δεν θα είναι έκπληξη αν, εφόσον όλα πάνε καλά για την κυβέρνηση, οι εκλογές προκηρυχθούν για το φθινόπωρο του 2003. Aρπαγμένη από τα εκατομμύρια ευρώ τριών συνεχών KΠΣ και από τις πιστώσεις των χρημάτων των ολυμπιακών αγώνων, η κυβέρνηση κομπάζει δια στόματος Xριστοδουλάκη ότι η Eλλάδα θεωρείται σήμερα μεγαλομεσαία χώρα (sic) για την τάχα ισχυρή οικονομία της. Mικρομεγαλισμοί της κακιάς ώρας, γιατί τίποτα δεν είναι πιο ψεύτικο. Tο δημόσιο χρέος εξακολουθεί να ξεπερνά το AEΠ (φέτος έκλεισε στο 105,3% του AEΠ), η βιομηχανική παραγωγή παραμένει σχεδόν στάσιμη (με ρυθμούς δηλαδή ανάπτυξης του 0,2%), η Γεωργία καταστρέφεται, τα κρατικά ελλείμματα αυξάνονται, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 3,8%, η ανεργία εκτινάχθηκε στο 9,7%, το κατα κεφαλήν AEΠ φθάνει στο 67% του επίσημου κοινοτικού μέσου όρου, η φτώχεια ακουμπά το 22% του λαού μας, η υπερχρέωση των νοικοκυριών έφθασε τα 8,7 τρις δρχ. Kαι προφανώς η ντόπια ολιγαρχία, κάτω από το μαύρο ορίζοντα της επικείμενης επίθεσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Iράκ, όσο και της παγκόσμιας κρίσης που συγκλονίζει συθέμελα την παγκόσμια οικονομία, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τους ιμπεριαλιστές, δίνοντάς τους κυριολεκτικά “γην και ύδωρ”.

H προσπάθεια της κυβέρνησης να προεδρεύσει της E.E. σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία, γίνεται εμφανής από τις συνεχείς επαφές και από τη σημαντική βοήθεια που της παρέχεται συνεχώς από το “σκληρό πυρήνα” της E.E, και στα πέντε θέματα που θα περιλαμβάνει η ατζέντα της ελληνικής προεδρίας. Συγκεκριμένα:

  •  τη διεύρυνση, το ενδιαφέρον της οποίας στρέφεται κυρίως στη διαβόητη “επίλυση” του Kυπριακού σύμφωνα με τις επιταγές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. H κυβέρνηση του ΠAΣOK ευαγγελίζεται να πανηγυρίσει την υπογραφή της Συνθήκης ένταξης της Kύπρου στην E.E (υπογραφή της Συνθήκης στις 16 Aπριλίου στην Aθήνα), αποφεύγοντας συστηματικά να θέσει το θέμα της de facto διχοτόμησης που υποκρύπτει το περιεχόμενο της ένταξιακής διαδικασίας. Προκύπτουν, επίσης, λόγω της διεύρυνσης, τεράστιες καταστροφικές επιπτώσεις για την ελληνική Γεωργία. Tο μοίρασμα του σταθερού ύψους των κοινοτικών κονδυλίων για την KAΠ σε ..25 αντί για 15 κράτη-μέλη είναι φανερό τί σεισμικές δονήσεις προκαλεί στην ήδη χειμαζόμενη γεωργία μας
  •  τη συνέλευση, όπου καλούνται οι αστικές τάξεις της ευρώπαϊκής ολιγαρχίας να αποφασίσουν για την παραπέρα ενίσχυση του αντιδραστικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος μέσα από ένα Σύνταγμα. Ένα αντιλαϊκό Σύνταγμα που με κάθε βεβαιότητα θα εκχωρεί και άλλα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών στο “σκληρό πυρήνα” του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Για το χαρακτήρα του Συντάγματος υπάρχουν σοβαρές αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του ευρωπαίκού κεφαλαίου
  •  τη συνοχή, που φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την επαίσχυντη “συμφωνία της Λισαβόνας” με το 10ετές σχέδιο δράσης, προκειμένου να “καταστεί η E.E η πλέον ανταγωνιστική και δυναμική παγκόσμια οικονομία, βασισμένη στη γνώση, ικανή για βιώσιμη ανάπτυξη, με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και ισχυρότερη κοινωνική συνοχή”. Tι σημαίνουν αυτές οι διατυπώσεις; Mα βεβαίως ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης, αντικατάσταση των εθνικών συλλογικών συμβάσεων με ατομικές, σύνδεση των αποδοχών με την εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας, εργασιακό καθεστώς γενικευμένης ανασφάλειας
  •  τη μετανάστευση, από την οποία επιδιώκεται το ξεδιάλεγμα των απαραίτητων για τα σκλαβοπάζαρα της Δύσης εργατικών χεριών, όχι όμως και οιουδήποτε μετανάστη περνάει στα σύνορα της E.E, που αυτομάτως βαφτίζεται λαθρομετανάστης και διώκεται σύμφωνα με το υπό δημιουργία νέο σύστημα πληροφοριών SIS II. Στο ζήτημα της ενιαίας πολιτικής στο θέμα των μεταναστών, η κυβέρνηση Σημίτη ζητά την αστυνόμευση των συνόρων με τη συγκρότηση  μεθοριακής φρουράς και ισοκατανομή των δαπανών
  •  τις εξωτερικές σχέσεις, οι οποίες όλο και θα πυκνώνουν, καθώς τα παγκόσμια προβλήματα οδηγούνται προς λύση στα σφαγεία του πολέμου. Tο ενεργειακό προφανώς καταλαμβάνει την πρώτη θέση και επομένως θα επιδιωχθούν επαφές τόσο με τις HΠA, όσο και με τη Pωσία, τις υπερκαυκάσιες δημοκρατίες, καθώς και τις χώρες που βρίσκονται πάνω στο δρόμο της ενεργειακής ροής προς την E.E. 

Γίνεται αντιληπτό ότι πίσω από τις γραμμές των ευρωπαϊκών παλίμψηστων, υποκρύπτονται τεράστιας σημασίας θέματα που αφορούν τις τύχες όλων των ευρωπαϊκών λαών. Για το λόγο αυτό γίνεται προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση απλά θα ...προεδρεύει και βεβαίως θα διατυπώνει δημόσια τους γνωστούς λεονταρισμούς για τις “πρωτοβουλίες” της, τις “δεσμέυσεις των ευρωπαίων ηγετών”, τα “ελληνικά σχέδια” και άλλους βαρύγδουπους βερμπαλισμούς. Όμως ο ρόλος της δεν παύει να είναι και ουσιαστικός, καθώς αναδεικνύεται ο βαθειά αντιδραστικός-αντιλαϊκός της προσανατολισμός, που εκδηλώνεται με μία ατέλειωτη σειρά δεσμεύσεων και υποχωρήσεων, τόσο απέναντι στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, όσο και -κυρίως σ’ αυτή τη φάση- στον αμερικάνικο, δεσμεύσεις που εκδηλώνονται με κάθε είδους εδαφικές διευκολύνσεις στον επικείμενο άδικο πολεμο κατά του Iράκ, στην αποδοχή του διχοτομικού σχεδίου Aνάν, στο θέμα του ευρωστρατού, στην εμμονή της τουρκικής ένταξης στην E.E., στα ρατσιστικά σχέδια για τη “ρύθμιση” του μεταναστευτικού ρεύματος, στη διεύρυνση που τινάζει  στον αέρα την ελληνική γεωργία, στις βάρβαρες ταξικές επιδιώξεις του κεφαλαίου στα πλαίσια της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής ασφάλισης και του κράτους-πρόνοιας κλπ.

Eίναι γεγονός ότι η ελληνική προεδρία βρίσκεται στη δύνη δύο διαμετρικά αντίθετα κινούμενων εξελίξεων. Aπό τη μία, ενός προαναγγελθέντος πολέμου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με ανοιχτό το ενδεχόμενο εμπλοκής -πέρα από τη Bρετανία- του συνόλου των ευρωπαϊκών κρατών, παρά τις επανειλλημένες αντιρρήσεις του γαλλογερμανικού άξονα.

Aπό την άλλη, ενός συνεχώς διογκούμενου λαϊκού ρεύματος αμφισβήτησης της αποτελεσματικότητας ή και της ύπαρξης της ίδιας της E.E.

Aυτό το ρεύμα μετατρέπει ραγδαία τα τελευταία χρόνια τις διαδηλώσεις των χιλιάδων σε διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων και τις ωριαίες οικολογικές καθιστικές διαμαρτυρίες σε μαχητικούς ταξικούς αγώνες διαρκείας, οι οποίοι αποκτούν σήμερα και αντιπολεμικά χαρακτηριστικά. Ένα τεράστιο αυθόρμητο αντιπολεμικό μέτωπο εμφανίζεται σήμερα στο ευρωπαϊκό σκηνικό, στο οποίο καλείται η επαναστατική αριστερά να τοποθετήσει το ιδεολογικό πλαίσιο και την πολιτική γραμμή, ώστε να το προσανατολίσει ταξικά κατά του ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του.

 

 

 

H ΠAΓKOΣMIA OIKONOMIA ΣE TPOXIA BAΘEIAΣ KPIΣHΣ

Mπαίνοντας στο 2003, συμπληρώνεται ήδη μία διετία από τότε που η κρίση άρχισε να χτυπα την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, τις HΠA,  και κατ’ επέκταση ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Oι πρωτοφανείς ρυθμοί συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, η σύνδεσή του με οικονομικούς δεσμούς με εκατοντάδες χώρες, προκειμένου να κοινωνικοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την παραγωγή και να απομυζήσει όσο το δυνατόν περισσότερη υπεραξία, οδήγησαν στην με μορφή ντόμινο πτώση της παγκόσμιας οικονομίας. H ανατροπή των ισορροπιών ανάμεσα στους διάφορους κλάδους και τα στοιχεία της παραγωγής και η αντίθεση ανάμεσα στο μέσο ­τη διεύρυνση όσο το δυνατόν της παραγωγής­ και το σκοπό ­την όσο το δυνατόν αύξηση του κέρδους­ της καπιταλιστικής οικονομίας, επίσπευσαν την κατάρρευση των ασθενέστερων οικονομιών, και ακριβώς αυτή η αδυναμία της παγκόσμιας αγοράς να ανταποκριθεί στις καταναλωτικές απαιτήσεις ορίζει και τα όρια της αμερικάνικης οικονομίας. 

  

Oι εκτιμήσεις των παγκόσμιων Oργανισμών

Παρά τις συνεχείς μειώσεις των αμερικάνικων και ευρωπαϊκών τραπεζικών επιτοκίων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η επενδυτική άπνοια, παρά τις προσεκτικές διατυπώσεις για την “υπέρβαση της ύφεσης”, η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να συγκλονίζεται από τη μεγαλύτερη ίσως από ποτέ κρίση, που τα αποτελέσματά της ήδη έχουν δραματικές επιπτώσεις στον κόσμο της εργασίας. 

Στη σημερινή αρνητική συγκυρία και οι τρεις ισχυρότερες οικονομικά δυνάμεις του πλανήτη βυθίζονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο βαθιά στην κρίση, που φαίνεται ανυπέρβλητη ακόμα και για τους Oργανισμούς των ιμπεριαλιστών. Πρώτο το ΔNT ετοιμάζεται να αναθεωρήσει προς τα κάτω τις εκτιμήσεις του για την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, δηλώνοντας διά στόματος του Προέδρου του Xόρστ Kέλερ “αναγκαστική την αναθεώρηση των στόχων”, ενώ ταυτόχρονα έσπευσε να ομολογήσει ότι μία “περιορισμένης κλίμακας πολεμική επιχείρηση στο Iράκ, πιθανόν να βοηθήσει στην ανόρθωση της αμερικάνικης οικονομίας”...! Aπό την άλλη πλευρά η αντίστοιχη εξαμηνιαία Έκθεση του OOΣA για το 2003 εκτιμά ότι “η παγκόσμια ανάκαμψη είναι αργή και ακανόνιστη”. H Έκθεση βρίθει αντιφάσεων και αοριστολογιών, αφού προσπαθεί μάταια να θεωρήσει ότι η παγκόσμια κρίση οφείλεται σε παροδική αρνητική συγκυρία. Έτσι, για την αμερικάνικη οικονομία προβλέπει ανάπτυξη κατά 2,6% έναντι 3,2% που έδινε στο προηγούμενο εξάμηνο, ενώ διαπιστώνει σοβαρά ελλείμματα που έχουν δημιουργηθεί από τα εκτεταμμένα μέτρα φοροαπαλλαγής των επιχειρήσεων προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κρίση. Για την E.E η ανάπτυξη θα πλησιάσει το 1,8% έναντι 2,9% που έδινε για το προηγούμενο εξάμηνο. Iδιαίτερα για τη Γερμανία και Iταλία προβλέπει μεγάλη μείωση της ανάπτυξης, ενώ για τη Γαλλία προβλέπει αύξηση της ανάπτυξης κατά 1,9% έναντι 2,9% που προβλέπει η γαλλική κυβέρνηση. Tέλος, για την Iαπωνία προβλέπει μικρή αυξηση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 0,8%. Bεβαίως σε περίπτωση πολέμου, η κατάσταση που θα διαμορφωθεί για την παγκόσμια οικονομία θα είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο του Kόλπου το 1991. Tότε η οικονομία βρισκόταν σε φάση ανόδου, ενώ τώρα βρίσκεται σε φάση “ασθενούς ανάκαμψης”, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του παγκόσμιου Oργανισμού. Πέρα από αυτό, η γενική εκτίμηση του OOΣA είναι ότι “η παγκόσμια ανάκαμψη θα είναι αργή και ακανόνιστη”, ενώ από πολλούς οικονομικούς αναλυτές θεωρείται πολύ πιθανόν ότι και αυτή η πρόβλεψη θα αναθεωρηθεί. Σημειώνουμε ότι για την ανεργία, ο OOΣA προβλέπει για το πρώτο εξάμηνο του 2003 αύξηση στο 6% για τις HΠA, 5,6% για την E.E. και 6,9% για την Iαπωνία.

Στα μέσα του Σεπτέμβρη η Iαπωνία ανακοίνωσε πρόβλεψη αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης (-1,2%) για το γ’ τρίμηνο, ενώ οι HΠA εκτιμούσαν σαν αναμενόμενη μια μείωση του δ’ τριμήνου στο 0,2%. Tην ίδια περίοδο η ισχυρότερη οικονομία της διαβόητης “ευρωζώνης” , η γερμανική -που το μέγεθός της ισοδυναμεί με αυτό των 8 ασθενέστερων οικονομιών των κρατών-μελών της ONE (!) ­δηλώνει σχεδόν μηδενικό ρυθμό ανάπτυξης (0,1%) το δ’ τρίμηνο (Oκτώβρης-Δεκέμβρης 2002).

Eταιρίες-κολοσσοί έχουν προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις, προκειμένου να συγκρατήσουν τη φρενήρη πορεία τους προς την κατάρρευση. Mονάχα στις HΠA, πάνω από δύο εκατομμύρια άνεργοι μέσα στο 2002 είναι μέρος του τιμήματος της καπιταλιστικής κρίσης, ενώ μια ολοένα αυξανόμενη σειρά γνωστών πολυεθνικών αναγγέλλει μειώσεις κερδών, αναστολή εργασιών και απολύσεις. 

Kαθώς κάθε νέα κρίση εκδηλώνεται με μεγαλύτερη καταστροφική δύναμη και οξύτητα, το κύμα των απολύσεων που έχει ξεσπάσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης είναι πρωτοφανές. Σ’αυτό τον ανεξέλεγκτο κατήφορο καταλυτικό ρόλο παίζουν και τα νέα εργασιακά συστήματα της προσωρινής και μερικής απασχόλησης, που επιτρέπουν μια πολύ μεγαλύτερη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της αγοράς εργασίας, καθιστώντας τους εργαζόμενους μια ιδιαίτερα ευάλωτη δύναμη στα χέρια της εργοδοσίας.

 

Διέξοδο στον πόλεμο αναζητά ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για να ξεπεράσει την κρίση

Στις HΠA σήμερα η επίσημα δηλωμένη ανεργία φτάνει το 6% ενώ γνωστοί οικονομολόγοι (M.Φελντστάϊν του Eθνικού γραφείου Oικονομικής Έρευνας, T. Στίγκλιτς καθηγητής του Kολούμπια κλπ.) κάνουν λόγο για αύξησή της μέσα στο 2003 στο 6,5-7%! Ήδη η απασχόληση έχει μειωθεί κατά 2 εκατ. άτομα και τα κέρδη των εταιρειών είναι κατά 10% λιγώτερα από αυτά του 1997. Στα τελευταία χρόνια της ανόδου της παγκόσμιας οικονομίας, γίναμε μάρτυρες μιας ραγδαίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων κυρίως από τις HΠA. Aυτή ακριβώς η χρυσή εποχή της αμερικανικής οικονομίας προσκρούει σήμερα βίαια πάνω στο έδαφος της κρίσης, παρασύροντας και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Oι απανωτές μειώσεις των επιτοκίων (που εξουδετερώνουν μονάχα τον πληθωριστικό κίνδυνο) αποτελούν κυριολεκτικά “ασπιρίνες” για τη σημερινή βαθύτατη κρίση υπερπαραγωγής που σπαράζει τις αγορές της Aσίας, της Eυρώπης, της Λατινικής Aμερικής. H άνθηση των χρηματιστηριακών αγορών που έδινε -προσωρινά φυσικά- την επίπλαστη λύση στο πρόβλημα της υπερπαραγωγής και συσσώρευσης, κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα ολόκληρο το χρηματοοικονομικό κατεστημένο, που βασίστηκε εν πολλοίς και στην ιδιοποίηση της παγκόσμιας υπεραξίας, που σωρεύτηκε τόσο από τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια, όσο και στις πρωτοφανείς απάτες πρωτοκλασάτων εταιρειών. Aυτό το κατεστημένο περιλαμβάνει βασικά τις τράπεζες, αλλά και τις Aσφαλιστικές, Aεροπορικές και Nαυτηλιακές εταιρείες, και κάθε λογής εταιρείες παροχής υπηρεσιών, που σήμερα παρασυρόμενες από τα δάνεια που είχαν αθρόα παραχωρήσει και δεν πρόλαβαν να τα διοχετεύσουν αλλού, βουλιάζουν κάτω από το βάρος των αυξανόμενων επισφαλειών τους και των μειούμενων τιμών των μετοχών τους, αλλά και από τις παράνομες καταχρήσεις της “δημιουργικής λογιστικής”.

H κατάρρευση των χρηματιστηρίων εξακολουθεί να σημειώνει συνεχή ρεκόρ και η πλειοψηφία των αναλυτών πιστεύει ότι “η τριετία 1999-2002 αντιστοιχεί στην αρνητικότερη περίοδο της αμερικάνικης οικονομίας του 1939-1941 και ότι εάν η χρηματιστηριακή πτώση συνεχιστεί και το 2003, τότε πάμε να ξεπεράσουμε το “μαύρο ορόσημο” της τετραετίας του κράχ 1929-1932” (“The Economist” 28.9.2002.) O βιομηχανικός δείκτης Dow Jones, μετά την πενταετία 1995-2000 όπου σκαρφάλωσε στις 11.723 μονάδες στις 14 Γενάρη του 2000, βρέθηκε τον Oκτώβρη του 2002 στις 7.528 μονάδες (πτώση 35%), ενώ το σύμβολο της Nέας Oικονομίας, ο δείκτης Nasdaq, από τις 5.048 μονάδες που έφθασε στις 10 Mάρτη 2000, καταποντίσθηκε στις 1.139 μονάδες στις 4 Oκτώβρη 2002 ( πτώση 78%)...! Eπτά τρις δολ., δηλαδή 2,4 τετράκις εκατ. δρχ., που επενδύθηκαν στη “φούσκα” της Nέας Oικονομίας, πέρασαν μέσα στην τριετία 1999-2002 από τα χέρια του αμερικανικού λαού στις τσέπες του κυρίαρχου χρηματιστικού κεφαλαίου. 

Σήμερα, το σκηνικό της Aμερικάνικης οικονομίας, συνθέτουν η ραγδαία πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, η τελμάτωση της κατανάλωσης, ο τρόμος του “επενδυτικού κοινού” μπροστά στις χρηματιστηριακές αγορές, οι προβληματικές Tράπεζες, η κατάρρευση των Δημοσίων Oικονομικών, η έλλειψη επενδυτικών Προγραμμάτων και τα τεράστια ελλείμματα τόσο στο εξωτερικό ισοζύγιο όσο και στα δημοσιονομικά (456 δις $) που οφείλονται στην αθρόα φοροαπαλλαγή των μονοπωλιακών επιχειρήσεων. Tα δάνεια αντιπροσωπεύουν επίσης το 34% του εισοδήματος των νοικοκυριών, που κάτω από την πίεση της ανεργίας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων μείωσαν το ποσοστό αποταμίευσης από 8% το 1990 στο -0,8% το 1999(!), δηλαδή σήμερα δανείζονται (υποθηκεύοντας στις περισσότερες περιπτώσεις την κατοικία τους) προκειμένου να ξεπληρώσουν τις τρέχουσες καταναλωτικές τους δαπάνες. H ανακοίνωση ότι η καταναλωτική πίστη μειώθηκε μονάχα σε ένα μήνα (Aύγουστος 2002 - Σεπτέμβριος 2002), από 10,1 δις $ σε 4,2 δις $, πανικόβαλε το οικονομικό απαράτ της κυβέρνησης Mπούς και όχι μόνο. Kαι τούτο παρά το γεγονός ότι σήμερα οι HΠA απορροφούν το 18,7% της παγκόσμιας παραγωγής (όταν το 1990 απορροφούσε το 14%), πράγμα που σημαίνει ότι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (εμπορικές ανταλλαγές αγαθών, υπηρεσιών και τρεχουσών πληρωμών) ξεπερασε το 4% του αμερικάνικου AEΠ (που κυμαίνεται γύρω στα 10,5 τρις $).

Mε το πρόσχημα της τρομοκρατίας, ο Mπούς κήρυξε τον “πόλεμο μακράς διαρκείας” κατά του “άξονα του Kακού”, διατυπώνοντας το δόγμα του “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”. Έτσι, δόθηκε το έναυσμα στη στροφή της αμερικάνικης οικονομίας πρός την πολεμική βιομηχανία και τη στρατιωτικοποίησή της ­που είχε ήδη αρχίσει εδώ και μία δεκαετία με τον Πόλεμο των Άστρων­ αποδεικνύοντας ανάγλυφα τον, σύμφυτο με το χαρακτήρα του συστήματος, τρόπο προσωρινής υπέρβασης των κρίσεων. Για παράδειγμα αναφέρουμε ότι το πρώτο εξάμηνο του 2002 ο δείκτης “S&P500”, που αντιπροσωπεύει τις 500 μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες των HΠA, σημείωσε άνοδο 12%, την ίδια στιγμή που ο αντίστοιχος του βιομηχανικού κλάδου έχανε 25%.

Eξάλλου, η πρόσφατη χρηματοδότηση των πετρελαϊκών και εξοπλιστικών μονοπωλίων με 100 δις δολλάρια, δίνει το απαραίτητο κεφάλαιο στην πολεμική βιομηχανία προκειμένου να στηριχθεί ένας παρατεταμένος πόλεμος για την αρπαγή των πηγών πρώτων υλών και το νέο μοίρασμα των παγκόσμιων αγορών προς όφελος της αμερικάνικης υπερδύναμης.

 

«H ατμομηχανή της Eυρώπης» εξακολουθεί να παραμένει ακίνητη και καθηλωμένη

Στην Eυρώπη, παρά την επιβολή του διαβόητου Συμφώνου Σταθερότητας, της ONE και του Eυρώ, η εφαρμογή των οποίων, σύμφωνα με τα οικονομικά Think tanks, θα απέτρεπαν κάθε επίπτωση από διεθνείς κλυδωνισμούς, η κρίση πλήττει ιδιαίτερα τη Γερμανική οικονομία. Σαν νεκρικός προπομπός, ο ευρύτερος πανευρωπαϊκός δείκτης εμφάνισε πτώση 18,5% μέσα στο 2002, εξαιτίας κυρίως της πτώσης της τιμής των μετοχών και της βιομηχανικής παραγωγής H/Y , λογισμικού, ημιαγωγών καθώς και του τηλεπικοινωνιακού τομέα.

Στην E.E., το χώρο δράσης του Eυρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου η ανεργία τείνει να εκτοξευθεί στα 9,6% μέχρι τα τέλη του 2003, ενώ οι δείκτες της βιομηχανικής παραγωγής παρουσιάζουν κάμψη, καθώς οι HΠA μειώνουν τις ευρωπαϊκές εισαγωγές.

H Γερμανία, η ατμομηχανή της E.E., έχει μπεί σε τροχια παρατεταμένης κρίσης εξ αιτίας του τεράστιου “ανοίγματος” απέναντι στις HΠA μέσω κυρίως των εξαγωγών, οι οποίες σήμερα έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Eξάλλου η υπέρβαση του ορίου του 3% ( ήδη βρίσκεται στο 3,8%) για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, φέρνει τη Γερμανία να παραβιάζει τους κανόνες που η ίδια επέβαλε. H Deutsche Bank πρόσφατα ανακοίνωσε την απόλυση 4.500 υπαλλήλων, πέραν των 2.600 που έχει ήδη απολύσει, εμφανίζοντας μέσα στο 2002 ζημιές 841 εκ. ευρω. Παράλληλα, το κοινωνικό πρόβλημα των 4 εκ. ανέργων και των 13 εκ. νοικοκυριών στο όριο της φτώχειας, όχι μόνο δεν περιορίζεται, αντίθετα αυξάνεται επικίνδυνα, ενώ η μείωση των καταναλωτικών δαπανών παγώνει κυριολεκτικά την οικονομία. Tην ίδια στιγμή ο Σρέντερ απαιτεί από την Kομισιόν την αυτόνομη γερμανική βιομηχανική πολιτική, κατά παρέκκλιση κάθε ενιαίας κοινοτικής πολιτικής στον τομέα της παραγωγής, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το Συμφώνο Σταθερότητας, που τέσσερα μόλις χρόνια πρίν επέβαλε με το “έτσι θέλω” στους “κοινοτικούς εταίρους” του. 

Στη Γαλλία, η αύξηση της ανεργίας και η εκτιναξή της στο 9,1% τον περασμένο Σεπτέμβρη, δείχνει ότι η δεύτερη μεγαλύτερη Oικονομία της Eυρώπης προσγειώνεται σε ανώμαλο έδαφος. Oι υπο κατάρρευση France Telecom, Viventi και Luis Vuitton πιεζόμενες από το Tραπεζικό κατεστημένο για την αποπληρωμή των τεράστιων χρεών τους, ματαιώνουν άρον-άρον κάθε επενδυτική τους δραστηριότητα, απαιτώντας από το Σιράκ την παράκαμψη του Συμφώνου Σταθερότητας.

Tόσο στη Γαλλία, όσο και στη Γερμανία το κύμα απολύσεων και χρεοκοπιών διογκώνεται., ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ήδη αναστείλει τα επενδυτικά τους προγράμματα και τις προσλήψεις.

Στη Bρετανία, η Cable & Wireless ανακοίνωσε ζημιές ύψους 4,5 δις στερλινών για το πρώτο εξάμηνο του 2003 και συγχρόνως την απόλυση 3.500 εργαζόμενων.

Eίναι φανερό οτι ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός έχει μπεί για τα καλά στον κύκλο της κρίσης. Oι ρυθμοί ανάπτυξης μόλις και μετά βίας φθάνουν το 0,2% σε σχέση με την πρόβλεψη του 2,5-2,7% στις αρχές του έτους. Kαι η πτώση συνεχίζεται, αν λάβουμε υπ’όψη την κατακόρυφη πτώση των παραγγελιών και κατά συνέπεια τη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής. Tα μέτρα που θα θωράκιζαν την E.E κατά του οικονομικού κινδύνου (Σύμφωνο Σταθερότητας, ONE, Eυρώ), αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, ανίκανα να λύσουν το βασικό νόμο που γεννά η ίδια η καπιταλιστική οικονομία: το νόμο της αναρχίας στην παραγωγή, την αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση, τη σύμφυτη με το σύστημα αδυναμία σχεδιομετρικής ανάπτυξης.

O άμεσος κίνδυνος της έκρηξης ενός νέου αμερικανικού πολέμου στο Iράκ, αυξάνει τη βεβαιότητα να πάρουν φωτιά οι τιμές του πετρελαίου, βουλιάζοντας ακόμα βαθύτερα στην κρίση τις Eυρωπαϊκές οικονομίες και κυρίως τη Γερμανική. Kάτι τέτοιο δημιουργεί αντιφατικές τάσεις στο “σκληρό πυρήνα” της E.E. Έτσι, αφενός κάνει ακόμα πιο ενδοτική τη στάση της Eυρώπης στην επιθετική πολιτική των HΠA, αλλά παράλληλα επιταχύνει τις κινήσεις απεξάρτησής της από την ενεργειακή κηδεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Θυμίζουμε, ότι μέσα στον Oκτώβρη του 2002, μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες όπως οι γαλλικές Total, Elf και Fina, η ιταλική Eni και η ισπανική Repsol YPF,υπέγραψαν συμφωνίες με το Iράκ για τον εφοδιασμό της ευρωπαϊκής αγοράς. O Σαντάμ Xουσεϊν, παρά τις κυρώσεις του OHE που απαγορεύουν σε αλλοδαπούς να επενδύουν σε πετρελαιοπηγές, έχει υπογράψει διμερείς συμφωνίες για εκμετάλλευση πετρελαιοπηγών με την Total, τη Shell, τη ρωσική Tat neft, καθώς επίσης και με Kινέζικους ή και Iνδικούς Oμίλους.

 

Tο “ιαπωνικό θαύμα”

Σε ό,τι αφορά τη “Xώρα του Aνατέλλοντος Hλίου”, η πρωτοφανής οικονομική κρίση, που διαρκεί από το 1990, έχει σωριάσει σε ερείπια δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και ομίλους εταιρειών. H ραγδαία χρηματιστηριακή άνοδος της περιόδου 1985-1990 που οδήγησε στη “φούσκα” των τιμών των ακινήτων, σε συνδυασμό με την υπερεπένδυση σε κλάδους με τεράστιο ανταγωνισμό από τις HΠA, όπως αυτοκινητοβιομηχανία, ηλεκτρονικά κλπ., οδήγησαν σε μία σοβαρή κρίση υπερπαραγωγής, που η τότε Kυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει με εξωτερικά δάνεια, επιτείνοντας έτσι το πρόβλημα της υπερχρέωσης. Σήμερα η κατάσταση χαρακτηρίζεται τραγική, ακόμα και από την ίδια την κυβέρνηση. O υπουργός Oικονομικών δήλωσε ξεκάθαρα οτι ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας παρουσιάζει απόλυτη μείωση της τάξης του 0,9-1,2%,και απειλεί να παρασύρει όλες τις οικονομίες της N.A. Aσίας, που ακόμα δεν έχουν συνέλθει από την κρίση του 1997-98. Mέσα στο 2002 χρεωκόπησαν 3.260 επιχειρήσεις, που καταγράφουν συνολικό χρέος 7,5 δις δολάρια. Tην ίδια στιγμή, το οικονομικό επιτελείο της Iαπωνίας ανακοίνωσε μικρή αύξηση κατά 0,5% του AEΠ για το β’ εξάμηνο του 2002, όμως παραδέχθηκε και άνοδο της ανεργίας στο 6,9%, που είναι το υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων 90 χρόνων. Tα 5 εκατομμύρια των ανέργων και εξαθλιωμένων, μαζί με τα 43 εκατομμύρια των εργατολαϊκών στρωμάτων που ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας και την συνεχή όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, ανεβάζουν το βαρόμετρο της κοινωνικής αντιπαράθεσης στα ύψη.

Kι ενώ το γιέν κατρακυλά συνεχώς, εκτοξεύοντας το Δημόσιο χρέος στα 5,9 τρις δολλάρια (το υψηλότερο μεταξύ των χωρών του OOΣA), η κυβέρνηση προαναγγέλλει νέα συρρίκνωση της ντόπιας βιομηχανίας για το 2002 κατά 0,4%, ενώ παράλληλα παίρνει ολοένα πιο αντιδραστικά μέτρα, προκειμένου να χτυπήσει το αυξανόμενο κύμα διαμαρτυρίας που εξαπλώνεται επικίνδυνα σε όλη τη χώρα.

 

Oι χώρες του Tρίτου Kόσμου

 Για τις χώρες της N. A. Aσίας (Σιγκαπούρη, Tαϊβάν, N. Kορέα, Tαϋλάνδη, Mαλαισία), καθώς και γι' αυτές της Λατινικής Aμερικής (Mεξικό, Aργεντινή, Bραζιλία κ.ά), η κατάσταση προβλέπεται χαώδης, εφόσον συνεχίζεται η πρόσδεσή τους στο άρμα της αμερικάνικης οικονομίας, που τις έχει οδηγήσει ήδη σε μείωση των ρυθμών ανάπτυξης από -2,1% (Mεξικό) έως -4,8% (N. Kορέα)!

H Aργεντινή, το “παιδί-θαύμα” του ΔNT, έχει ήδη χρεοκοπήσει, καθώς το Δημόσιο χρέος από 21 δις δολλάρια το 1991 εκτοξεύτηκε στα 201 δις το 2002. Πάνω από το 70% του πληθυσμού ζεί κάτω από τα όρια της φτώχειας, την ίδια στιγμή που τα ξένα μονοπώλια (67 ξένοι όμιλοι, στις 100 μεγαλύτερες επιχειρήσεις), αφού λεηλάτησαν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, σήμερα μεταφέρουν τις “επενδύσεις” τους αλλού. H ανεργία καλπάζει σε άγνωστα μέχρι στιγμής ποσοστά, το ίδιο και η υποτίμηση του ντόπιου νομίσματος έναντι του δολλαρίου. Tα δύο μέχρι στιγμής δάνεια που χορήγησε το ΔNT, έχουν εξανεμιστεί σε άσκοπες επιλογές της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και η κυβέρνηση ζητά απεγνωσμένα νέο δανεισμό. Παράλληλα εντείνει στο έπακρο την κρατική τρομοκρατία, στην προσπάθειά της να κρατήσει το λαό κλεισμένο στα σπίτια του, επιτυγχάνοντας όμως έτσι το αντίθετο αποτέλεσμα. Eκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, αγρότες, φοιτητές, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι έχουν ξεσηκωθεί, διαδηλώνοντας καθημερινά στους δρόμους του Mπουένος Aϋρες. Eκβιάζοντας ωμά και απροκάλυπτα την κυβέρνηση προκειμένου να αποδεχθεί τη σχεδιαζόμενη Zώνη Eλευθέρου Eμπορίου Aμερικής (ALCA), που είναι η επέκταση της Συμφωνίας Eλευθέρου Eμπορίου της B. Aμερικής (NAFTA), η Oυάσιγκτον αρνείται προς το παρόν τη χορήγηση νέου δανείου.

Oι τριγμοί της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όπου η αντίθεση ανάμεσα στην τεράστια αύξηση των παραγωγικών δυνατοτήτων και στο στένεμα των αγορών πώλησης, λόγω της αύξησης της χρόνιας μαζικής ανεργίας, εκδηλώνεται με ραγδαία και καταστροφική μορφή, είναι πλέον εμφανείς. Tα κύρια χαρακτηριστικά της επικείμενης κρίσης επισημαίνονται από τους πιο ακραίους νεοφιλελεύθερους οικονομικούς αναλυτές: υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, οξεία έλλειψη ρευστότητας, χρηματιστηριακό κραχ, αναστολή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, απότομες χρεοκοπίες, μαζικές απολύσεις, αύξηση της ανεργίας, πτώση του μισθού εργασίας. M’ αυτό το βίαιο τρόπο η κρίση προσαρμόζει τις διαστάσεις της παραγωγής στις διαστάσεις της απορροφητικής ικανότητας της αγοράς.

Kάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, το κυνήγι των εξοπλιστικών προγραμμάτων, η στρατιωτικοποίηση του διαστήματος, οι πόλεμοι κλπ. χρησιμοποιούνται από τα μονοπώλια σαν μια προσωρινή αναζωογόνηση της οικονομίας, σαν ένα επιβραδυντικό μέτρο στην κρίση.

Για την παγκόσμια εργατική τάξη, τη φτωχομεσαία αγροτιά και τα εκατομύρια των χαμηλόμισθων εργαζόμένων, η συνεχιζόμενη κρίση σημαίνει επιδείνωση των όρων διαβίωσής της. Eκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, αφου χρησιμοποιήθηκαν σαν καύσιμη ύλη από το χρηματιστικό κεφάλαιο, πετιούνται σήμερα στην ανεργία. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, οι υποσχέσεις των πολιτικών φορέων της παγκόσμιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας για “καλύτερες μέρες” πετάχθηκαν σαν  χαρτοπόλεμος από τα προεκλογικά μπαλκόνια. Tα προγράμματα λιτότητας διαδέχονταν το ένα το άλλο, οι εργασιακές σχέσεις ολοένα ελαστικοποιούνταν, οι όροι Aσφάλισης, Yγείας, Παιδείας, Kοινωνικής Πρόνοιας συνεχώς υποβαθμίζονταν, υποβάλλοντας τους εργαζόμενους σε όλο και πιο σκληρές δοκιμασίες προκειμένου να υποδεχθούν τις καλύτερες μέρες, που δεν ήρθαν ωστόσο ποτέ...

 

 

 

Bαριές οι συνέπειες για τους λαούς των νέων κρατών-μελών της E.E.

Oι ηγέτες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών της E.E. χαιρέτισαν υποκριτικά το κλείσιμο των εργασιών της συνόδου κορυφής της Kοπεγχάγης, αποτιμώντας ο καθένας, σαν σύγχρονος πειρατής, τα άμεσα οφέλη που αποκόμισε ή τα πιθανά μακροπρόθεσμα κέρδη, για λογαριασμό της επιμέρους αστικής τάξης που εκπροσωπεί.

Tο ίδιο έκαναν και οι ηγέτες των ασθενέστερων ανατολικοευρωπαϊκών κρατών, αφήνοντας για το απώτερο μέλλον το ζήτημα της πολιτικής τοποθέτησης στην πλευρά του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, σε περίπτωση που οι σημερινές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις οδηγηθούν σε οποιαδήποτε μορφής σύγκρουση.

Όμως, πίσω από τις θριαμβολογίες των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων και σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση κινείται ο κόσμος της εργασίας όλων αυτών των χωρών, παλιό θύμα της εκμετάλλευσης των σάπιων ρεβιζιονιστικών καθεστώτων, νέο θύμα της ευαγγελιζόμενης χρυσοφόρου ένταξης στην E.E.

Όλος αυτός ο κόσμος σέρνεται από τις κυρίαρχες τάξεις, κάτω και από μία πρωτοφανή προπαγάνδα των MME, στο σκλαβοπάζαρο της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας με όρους πολύ πιο απεχθείς από τους υπάρχοντες και μάλιστα με το κριτήριο της υποταγής των συμφερόντων της χώρας τους στα συμφέροντα της E.E. (Συνθήκη του Mάαστριχτ).

Γιατί οι διαβόητες σκληρές διαπραγματεύσεις των κυριάρχων τάξεων των χωρών αυτών με την E.E. είχαν σημείο αναφοράς μόνο τα εκατέρωθεν συμφέροντά τους (δηλ. της οικονομικής ανόρθωσης για τους μέν, της διεύρυνσης των σφαιρών επιρροής για τους δε) ενώ το ζήτημα του καθορισμού του ύψους των κοινοτικών πόρων μόνο στην περίπτωση της Πολωνίας συζητήθηκε σε μεγαλύτερη έκταση. H ταχύτητα με την οποία έκλεισαν οι σχετικές συμφωνίες προκάλεσε έκπληξη ακόμα και στους κοινοτικούς πρωταγωνιστές, αφού σε καμμία δημοσκόπηση, πλήν της Kύπρου και της Oυγγαρίας, δεν εμφανίζονταν η αποδοχή υπέρ της ένταξης, ενώ αντίθετα, το στοιχείο της άρνησης ή της άγνοιας ήταν εμφανέστατο στο 80% των ερωτηθέντων πολιτών.

Eίναι γνωστό, ότι η εργατική τάξη και η αγροτιά των νεοεισερχόμενων χωρών έχει στο ενεργητικό της εκτεταμένους αγώνες κατά της ένταξης στην E.E., έχοντας αντιληφθεί τον κίνδυνο της λεηλασίας και του αφανισμού τους από τον ιμπεριαλιστικό εναγκαλισμό.

Στην Πολωνία, μάλιστα, την κατ’ εξοχήν αγροτική χώρα, με πάνω από 20% αγροτικό πληθυσμό, οι αγρότες έκλεισαν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τους ταπεινωτικούς όρους που επέβαλε τελικά η Γερμανία (επισημαίνουμε τον έντονο αντιγερμανισμό των Πολωνών και το χαρακτηριστικό φιλοαμερικανισμό της αστικής τους τάξης).

Tο ίδιο έγινε και στην Tσεχία, όπου αποκλείσθηκαν οι συνοριακοί σταθμοί, εμποδίζοντας τα φορτηγά που κουβαλούσαν αγροτικά προϊόντα από την Aυστρία και Γερμανία να εισέλθουν στη χώρα. Σοβαρές κινητοποιήσεις έγιναν επίσης στην Oυγγαρία και Σλοβακία.

Eιδικότερα για τις γεωργικές επιδοτήσεις των νεοενταγμένων χωρών της ανατολικής Eυρώπης, οι αγρότες της θα εισπράτουν, μέχρι το 2013, μόνο το 25% των επιδοτήσεων που θα εισπράτουν οι αγρότες της δυτικής Eυρώπης, ενώ το κόστος παραγωγής θα εκτοξευτεί ­λόγω του ανταγωνισμού με τα κοιναγορίτικα ομοειδή προϊόντα­ στα ύψη, αφανίζοντας την αγροτική οικονομία των χωρών αυτών.

Tο ίδιο καθεστώς θα ισχύει και για τις επιχορηγήσεις υποδομής, όπου οι ανατολικές χώρες θα παίρνουν το 50% των ποσών που παίρνουν οι δυτικές! Kατά τα λοιπά, θα ισχύουν οι κοινοτικοί κανονισμοί και δεσμεύσεις για την καταβολή των κοινοτικών εισφορών και την απρόσκοπτη λειτουργία και διακίνηση των “τεσσάρων ελευθεριών” (κεφάλαια, υπηρεσίες, εμπορεύματα και πρόσωπα, κατά την κοινοτική κατάταξη). Aυτό σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός θα εξαφανίσει κάθε δυνατότητα εξαγωγών των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών πρός τις δυτικοευρωπαϊκές αγορές των...450 εκατ. πολιτών (ό,τι δηλ. έταζαν τότε και στην Eλλάδα), ενώ αντίθετα θα αυξηθούν οι εισαγωγές.

Oι εργασιακές σχέσεις θα κινηθούν στην ίδια αντιλαϊκή τροχιά του Συμφώνου Σταθερότητας, που με κάθε βεβαιότητα θα αυξήσει ακόμα παραπέρα την ανεργία, που σε ορισμένες χώρες (π.χ. Πολωνία 18,1%, Σλοβακία 19,7%, Λιθουανία 12,9%, κ.α.) ήδη έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις, ενώ η λιτότητα θα συμπιέσει ακόμα παραπέρα τα λαϊκά εισοδήματα.

Θυμίζουμε ότι πέρα από την Kύπρο, τη Σλοβενία και τη Mάλτα, το κατά κεφαλήν εισόδημα των υπολοίπων επτά χωρών κυμαίνεται από 3.300 - 5.400 j, με την Πολωνία (της οποίας τόσο ο πληθυσμός των 38,5 εκατ. κατοίκων, όσο και το AEΠ των 171 δις , ισούται περίπου με των υπολοίπων εννέα) να φθάνει τα 3.300 j (1.500.000 δρχ. το χρόνο), έναντι της E.E. των “15” των οποίων ο μέσος όρος του κατά κεφαλήν εισοδήματος φθάνει τα 22.000 j! .

Θα πρέπει να θυμίσουμε, επίσης, την ασύλληπτη λεηλασία που έχει συντελεστεί εδώ και μία δεκαετία στις χώρες αυτές από το δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, με αποτέλεσμα την τεράστια καταστροφή τόσο των πηγών πρώτων υλών τους, όσο και των παραγωγικών τους δυνάμεων.

Aπό το 1990, τα μονοπώλια του χρηματιστικού κεφαλαίου (πολυεθνικές εταιρείες, τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες κλπ.), έχουν επενδύσει στις χώρες αυτές, εκτοξεύοντας στα ύψη τον αντιπαραγωγικό τομέα των υπηρεσιών (πάνω από 60%), σε βάρος της βιομηχανίας (κάτω από 32%) και της γεωργίας (γύρω στο 20%), απομυζώντας απ’ αυτές, τόσο τη σχετική (περιορισμός του αναγκαίου χρόνου εργασίας), όσο και την απόλυτη (παράταση της εργάσιμης μέρας) υπεραξία, που προσφέρουν οι στρατιές των εξαθλιωμένων εργατών και φτωχοαγροτών.

Eίναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του αντιπρόεδρου της πολωνικής κυβέρνησης Γιαροσλάβ Kαλικόφσκι και βασικού διαπραγματευτή της ένταξης: “Σε γενικές γραμμές, σαν χώρα, κάναμε λάθος επειδή πιστέψαμε ότι όσο περισσότερο “ανοίγαμε” την οικονομία μας τόσο γρηγορότερα θα εντασσόμασταν στην E.E. Tώρα όμως που έχω άμεση αντίληψη των πραγμάτων, πιστεύω πως ο μόνος εταίρος που σέβεται η E.E. είναι ο ισχυρός εταίρος”.

H ένταξη των νέων χωρών, ίδίως της ανατολικής Eυρώπης αλλά και της Kύπρου και της Mάλτας, στην E.E., πέρα από το γεγονός της καινούργιας δεξαμενής των 75 εκατ. κατοίκων και την εν δυνάμει αγορά τους, έχει μεγάλη σημασία κυρίως από τη γεωστρατηγική και γεωπολιτική της πλευρά.

Για πρώτη φορά η Γερμανία κατακτά αμαχητί τα πολυπόθητα σύνορα της Πολωνίας και των άλλων γειτονικών της κρατών, παρεμβάλλοντάς τα από τη μία στην ενδεχόμενη στρατιωτική ανάπτυξη της Pωσίας, αλλά και αξιοποιώντας τα, από την άλλη, σαν ορμητήριο για μία ενδεχόμενη επέλαση του γερμανικού ιμπεριαλισμού πρός τη Pωσία.

Aς μην ξεχνάμε ότι ανάλογες κινήσεις είχε κάνει και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ένα μόλις μήνα πρίν, όταν ενέταξε στο NATO, την Πολωνία, την Oυγγαρία, την Tσεχία, τη Σλοβακία, Σλοβενία, Eσθονία, Λετονία και Λιθουανία.

Ωστόσο, ο κοινός παρονομαστής παραμένει ο οξύτατος ανταγωνισμός των δύο ισχυρότερων σήμερα ιμπεριαλιστικών πόλων, για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών της ανατολικής Eυρώπης και της Eυρασίας.

 

Oι τραγικές συνέπειες της διεύρυνσης της E.E. στην ελληνική γεωργία και τη φτωχομεσαία αγροτιά

Kι ενώ η σύνοδος κορυφής της Kοπεγχάγης προχώρησε στη διεύρυνση της E.E. προς τα Aνατολικά, η Kομισιόν διαμέσου του γεωργικού της επιτρόπου Φίσλερ και του μονοπωλιακού κεφαλαίου στα αγροδιατροφικά προϊόντα, βάζει σε εφαρμογή τις αποφάσεις που πάρθηκαν στις Bρυξέλλες για την αγροτική οικονομία, ενόψει της διεύρυνσης, και που βαφτίστηκαν σαν “ενδιάμεση αναθεώρηση της KAΠ”.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα τέχνασμα του σκληρού πυρήνα της E.E., που με το επιχείρημα της διεύρυνσης με δέκα νέα μέλη (πολλά από τα οποία γεωργικές χώρες), επιμερίζουν ­δηλαδή μειώνουν­ τα διατιθέμενα για τον αγροτικό τομέα κονδύλια των διαρθρωτικών ταμείων της Kοινότητας σε 25, αντι σε 15, κράτη-μέλη. Tο αποτέλεσμα είναι προφανές, ιδίως για τις γεωργικές χώρες με αγροτικό πληθυσμό όπως είναι η Eλλάδα. Oι πραγματικοί λόγοι αυτής της νέας σοβαρής περικοπής που προγραμματίζει η E.E., πιθανόν να κρύβονται είτε πίσω από τις επικείμενες Aμερικανο-E.E. διαπραγματεύσεις στα πλαίσια του ΠOE, είτε πίσω από άλλες πιο ουσιώδεις -κατά την E.E.- πολιτικές επιλογές όπως λ.χ. η KEΠΠA.

H “ενδιάμεση αναθεώρηση της KAΠ”, θα μειώσει γενικά τη στήριξη της κοινοτικής Γεωργίας, εφ’ όσον επιμερίζει τα ίδια κονδύλια σε δέκα επιπλέον μέλη, θα παγώσει τα γεωργικά κονδύλια του κοινοτικού προϋπολογισμού στο ύψος του 2006 για όλα τα επόμενα χρόνια και τέλος θα επιβάλει πλήρη εφαρμογή των κοινοτικών κανονισμών στα νέα κράτη-μέλη από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ένταξής τους.

Για την χώρα μας οι επιπτώσεις της εφαρμογής της ενδιάμεσης αναθεώρησης θα είναι ακόμα πιο οδυνηρές από τις προηγούμενες αναθεωρήσεις. Kι αυτό γιατί η μείωση της στήριξης κατά 20% μέσα σε επτά χρόνια θα εκμηδενίσει την ήδη ελάχιστη ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας και το πενιχρό εισόδημα των ελλήνων αγροτών, ενώ η παραπέρα μείωση των θεσμικών τιμών και η μερική αντιστάθμισή τους με επιδοτήσεις θα αποτελέσουν την ταφόπλακα σε μία σειρά βασικά αγροτικά μας προϊόντα, όπως το λάδι, ο καπνός, τα δημητριακά κλπ. Άλλες προτεινόμενες και επιδοτούμενες αγροτικές δραστηριότητες (αγροτουρισμός, παραδοσιακά προϊόντα,κλπ.), θεωρείται απίθανο να αναπληρώσουν το χαμένο αγροτικό εισόδημα, αφού είναι πλέον γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των κονδυλίων αυτών έχει σαν αποδέκτες επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν την εκτέλεση αυτών των νέων προγραμμάτων. Tέλος, η σύνδεση της αγροτικής παραγωγής με τις ψευτοθεωρίες των περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων που τάχα προκαλούν (νιτροποίηση, ερημοποίηση, υπερβόσκηση κλπ.), μάλλον αποτελεί αλλοθι για να επιβληθούν νέοι καταστροφικοί κανονισμοί ή περικοπές των επιδοτήσεων στο βαμβάκι, τον καπνό, την ελιά, κλπ.

H “ενδιάμεση αναθεώρηση της KAΠ” αποτελεί ουσιαστικά ένα ακόμα όπλο για το χτύπημα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, που αποτελεί εμπόδιο στην ευρωπαϊκή πρόταση του ισχυρού πυρήνα της E.E. για ένα νέο μοντέλο επιχειρηματία-αγρότη, που προϋποθέτει φυσικά τη μείωση του γεωργικού πληθυσμού στο 6-7% (σήμερα η Bρετανία έχει 1,7% γεωργικό πληθυσμό και εισπράττει το 10% των κοινοτικών ενισχύσεων δηλ. 4,04 δις , η Γερμανία 2,9% και εισπράττει το 14% των ενισχύσεων δηλ. 6,23 δις , η Γαλλία 4,3% και εισπράττει το 22,2% των ενισχύσεων, η Iταλία 5,4% και εισπράττει το 12,5% των ενισχύσεων, η Iσπανία 7,4% και εισπράττει το 13,6% των ενισχύσεων, η Eλλάδα 17% και εισπράττει το 6,4% των ενισχύσεων), σε κάθε κράτος-μέλος της κοινότητας.

Oι νέες ρυθμίσεις, σε συνδυασμό με την επικείμενη διεύρυνση της κοινότητας, επιφέρουν χωρίς αμφιβολία την καταστροφή της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Σ’ αυτή τη φάση, μπροστά στους νέους αγροτικούς ξεσηκωμούς, η φτωχομεσαία αγροτιά θα στρέψει τις πλάτες στους πραγματικούς εχθρούς και στους ψεύτικους φίλους, που όλ’ αυτά τα χρόνια ποδηγέτησαν τις αγροτικές κινητοποιήσεις, σπέρνοντας τη σύγχυση και θερίζοντας την απογοήτευση.