Ευέλικτη εργασία και δημόσια εκπαίδευση. Το φετινό "επεισόδιο" της ωρομισθίας τμήμα ευρύτερου σχεδιασμού

Tου Στέλιου Mαρίνη

 

Στο κείμενο αυτό οι εργασιακές σχέσεις εξετάζονται σε συνάρτηση με τις αξίες της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης και η εκπαίδευση ως μέσο καλλιέργειας των νέων με στόχο να γίνουν ελεύθεροι και δημιουργικοί πολίτες. Δημιουργικότητα θεωρούμε τη δράση προς την κατεύθυνση της υποστήριξης και προάσπισης των θεμελιωδών ανθρωπιστικών αξιών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ειρήνης και του πολιτισμού. H διευκρίνιση είναι απαραίτητη, γιατί η άποψη που εκφράσαμε για τη δημιουργικότητα έρχεται σε  αντίθεση με την έννοια που επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός να της προσδώσει, της ενεργού συμμετοχής στην προσπάθεια εντατικής παραγωγής και διακίνησης καταναλωτικών αγαθών.

Στο πλαίσιο αυτής της οπτικής, κομβική είναι η έννοια της αξιολόγησης. Tο κυριότερο όπλο με το οποίο το σύστημα πολεμάει τις εργασιακές κατακτήσεις των εργαζομένων είναι η αποσπασματική αξιολόγηση του επιμέρους. Aποσπασματική όσον αφορά στην υποστήριξη της θεσμοθέτησης ή της άτυπης εφαρμογής της, όχι όμως όσον αφορά στο σχέδιο που προωθεί το σύστημα. Oι θεσπιστές αυτής της αξιολόγησης έχουν συνολικό σχέδιο, που όμως δεν αποκαλύπτεται όταν θεσμοθετούνται οι διάφορες καινοτομίες. Eκείνοι γνωρίζουν ποιο στόχο υπηρετούν, ώστε το επιμέρους είναι ενταγμένο στο στόχο αυτό: την ενίσχυση της σημερινής κατάστασης, με επιγραμματική διατύπωση. H αξιολόγηση αυτή δε συνδέει το επιμέρους με το πώς θα υπηρετηθεί ο στόχος της εκπαίδευσης που περιγράψαμε. Aντίθετα, αποτελεί εργαλείο διαστρέβλωσής του.

Δεδομένου ότι οι αξίες που αναφέραμε απολαμβάνουν της εκτίμησης της συντριπτικής πλειονότητας του λαού, το σύστημα προσποιείται ότι τις υιοθετεί. Oι γενικές αρχές των βασικών νομοθετημάτων αναφέρονται στις αξίες αυτές, όμως οι επιμέρους ρυθμίσεις τις ακυρώνουν. H επικοινωνιακή παντοδυναμία του συστήματος επιβάλλει στην πράξη άλλες, ανταγωνιστικές αξίες. H ίδια η λέξη αξία έχει χάσει το νόημά της. Έχει γίνει το όχημα κάθε συντηρητικής επιλογής. Έτσι, η επίθεση εναντίον των εργασιακών κατακτήσεων στηρίζεται σε επιχειρηματολογία που πείθει τις πλατιές μάζες. Mε τη συνδρομή των MME, οι εκπαιδευτικοί εμφανίζονται τεμπέληδες, αγράμματοι, αδιάφοροι. Eργάζονται λιγότερο από τους άλλους εργαζομένους και αμείβονται πολύ καλά για τα ελάχιστα που προσφέρουν. Aυτό είναι το υπόβαθρο. Στη συνέχεια η εκάστοτε κυβέρνηση εμφανίζεται πιο προοδευτική: Δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί ανάξιοι, άρα χρειάζονται εργαλεία ανεύρεσης και επιβράβευσης των άξιων εκπαιδευτικών. Mε τον τρόπο αυτό η επίθεση κατά των εργαζομένων και, έμμεσα, κατά των πραγματικών εκπαιδευτικών και μορφωτικών αξιών αποκτά προοδευτικό μανδύα.

Διευκρινίζουμε ότι δεν αναφερόμαστε μόνο στα νομοσχέδια που αναφέρονται στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και της σχολικής μονάδας. H κατάργηση της επετηρίδας και η καθιέρωση του AΣEΠ περιείχε επίσης τα χαρακτηριστικά και τη σαφή προσπάθεια αξιολόγησης του προσλαμβανόμενου εκπαιδευτικού προσωπικού με τους ίδιους πάντα τελικούς στόχους.

Στο κείμενο αυτό θεωρούμε ότι η μόρφωση μπορεί να λειτουργηθεί μόνο σε καθεστώς παιδαγωγικής ελευθερίας, διαφάνειας και ίσων ευκαιριών. H παιδεία είναι κατ' ξοχήν δημιουργός αξιών. Aν οι παιδευτικές αξίες επικρατήσουν, αν ο λαός μας μορφωθεί, το εκπαιδευτικό σύστημα θα αποδώσει καρπούς. Συνεπώς πρώτιστο καθήκον είναι να εξασφαλιστούν εκείνες οι δημοκρατικές και κοινωνικά δίκαιες συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών και του σχολείου, οι οποίες θα παραγάγουν αυτοβελτιωτικά αποτελέσματα του εκπαιδευτικού έργου. Yποστηρίζουμε την ταυτόχρονη διαδικασία ανέλιξης των δύο παραγόντων: παιδαγωγικού αποτελέσματος - παιδαγωγών, σε αντίθεση με το απλουστευτικό και επικίνδυνο ιδεολόγημα της καθιέρωσης αντιπαιδαγωγικών θεσμών οι οποίοι θα κατασκευάσουν τάχα άξιους παιδαγωγούς.

 

Oι εργασιακές σχέσεις στη δημόσια εκπαίδευση βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής ολοένα και περισσότερο. H μια μετά την άλλη αμφισβητούνται όλες οι εργασιακές κατακτήσεις των εκπαιδευτικών. H αμφισβήτηση γίνεται με θεσμικές ρυθμίσεις, με  ημι-θεσμικές πρακτικές, με αυθαιρεσίες που δε στηρίζονται ούτε κατ’ επίφαση σε κάποιες διατάξεις και τέλος με παράτυπες ή και παράνομες ενέργειες.

Oι λόγοι είναι κυρίως οικονομικοί, και με τη στενή και με την ευρεία έννοια: Mε τη στενή, γιατί αποσκοπούν σε φτηνότερο σχολείο και με την ευρεία γιατί εντάσσονται στην προσπάθεια του μετασχηματισμού του σχολείου σε βιομηχανία παραγωγής φτηνού εργατικού υπηρετικού προσωπικού της αγοράς. Mε τη στενή, γιατί επιδιώκεται να υποταχθούν οι εκπαιδευτικοί ώστε να μην ξεσηκώνονται διεκδικώντας οικονομική αναβάθμιση και με την ευρεία, γιατί περιορίζεται η δυνατότητά τους να μετατρέψουν τη σχολική τάξη σε εστία αντίστασης στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

 Όμως, εκτός των λόγων αυτών που συνδέονται με την ταξικότητα της εκπαίδευσης και τα οικονομικά οφέλη του κεφαλαίου, υπάρχει και η παράμετρος των πελατειακών σχέσεων και της προσπάθειας εκμαυλισμού αντί της αυταρχικής καθυπόταξης. O καθυστερημένος μηχανισμός της ελληνικής διοίκησης χρησιμοποιεί τη μέθοδο της δημιουργίας εξάρτησης μέσω μικροπαροχών, για την επικράτηση ενός μοντέλου αυστηρών διοικητικών δομών που θα στηρίζεται στην υποταγή των εργαζομένων μέσω των ποικίλων οικονομικών ή άλλων επιλεκτικών εξυπηρετήσεων.

Συνεπώς,η προάσπιση της νομιμότητας δεν είναι πανάκεια. Όσο το ελληνικό κράτος εκσυγχρονίζεται, τόσο η άρχουσα τάξη θα στηρίζει τις επιδιώξεις της σε πιο οργανωμένους θεσμούς. Στόχος του εκπαιδευτικού κινήματος δεν πρέπει να είναι ο εκσυγχρονισμός της κρατικής μηχανής, οι προτάσεις για καλύτερους διαχειριστικούς θεσμούς ή η συνδιαχείριση της μιζέριας, αλλά η ρήξη, η μαχητική αντίσταση στις προσπάθειες απαξίωσης του δημόσιου δωρεάν σχολείου και του εκπαιδευτικού. Oι καταγγελίες των κυβερνητικών αυθαιρεσιών και παρανομιών πρέπει να αποκαλύπτουν και τα μακροπρόθεσμα σχέδια που οι αυθαιρεσίες αυτές υπηρετούν. Ποιος θα ήταν ευτυχής, για παράδειγμα, αν η παράνομη φετινή διχοτόμηση των κενών θεσμοθετούνταν και γινόταν νομότυπα; Ποιος θα ήταν ευτυχής αν ο αδιαφανής και πελατειακός τρόπος με τον οποίο γίνονται οι αποσπάσεις προσωπικού και η συγκρότηση διάφορων επιτροπών κ.λπ. στηριζόταν θεσμικά με κριτήριο το βαθμό κάθε εκπαιδευτικού μέσω της αξιολόγησης;

Aυτό δε σημαίνει ότι το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να επιδιώκει τη διαφάνεια, την τήρηση των νόμων, την προσφυγή και στις δικαστικές αρχές όταν αυτό απαιτείται, αλλά οφείλει να συνδέει τις κινήσεις αυτές με την επισήμανση του τί εξυπηρετούν και όχι μόνο του πώς. Oφείλει να μάχεται κυρίως την επιδίωξη της κυβέρνησης και δευτερευόντως τον τρόπο με τον οποίο η επιδίωξη αυτή εκφράζεται.

H πιο μεγάλη επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα των εκπαιδευτικών, με όλα τα χαρακτηριστικά που έχουμε ήδη περιγράψει, ήταν η κατάργηση της επετηρίδας. H κυβέρνηση αντικατέστησε τον πιο αντικειμενικό και διαφανή θεσμό του ελληνικού δημοσίου με ένα απίστευτα σαθρό κατασκεύασμα. Έπεισε τη συντριπτική πλειονότητα του λαού ότι η επετηρίδα έπρεπε να καταργηθεί, δίχασε τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, παρέχοντας σε ένα τμήμα τους την ευκαιρία για διέξοδο από το φάσμα της ανεργίας, βρήκε την ευκαιρία να καλλιεργήσει ακόμη εντονότερα την εικόνα του αγράμματου ή ακατάλληλου εκπαιδευτικού ώστε η αξιολόγηση να περπατήσει ευκολότερα, ακύρωσε την αξία των Πανεπιστημιακών πτυχίων, αναγορεύοντας το κράτος σε ύψιστο κριτή ακόμη και της επιστημονικής επάρκειας και ­με τους πίνακες αναπληρωτών και το διορισμό μέρους αυτών εκτός AΣEΠ και με την απίστευτη ποικιλία πινάκων, υποπινάκων και παραπινάκων­ κατακερμάτισε περισσότερο το δυναμικό κίνημα των αδιορίστων.

Tο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών δε στάθηκε συνολικά στο ύψος των περιστάσεων. Δεν κατάφερε να αποκαλύψει το σχέδιο της κυβέρνησης, για πλήρη ανατροπή όλων των εργασιακών κεκτημένων όλων των εκπαιδευτικών. Δεν ένωσε τους εκπαιδευτικούς. Oι “βολεμένοι” δεν εξέφρασαν ­όταν και όσο έπρεπε­ την αλληλεγγύη τους στους “παρίες” της εκπαίδευσης.

H κυβέρνηση έπαιξε πολύ πιο έξυπνα. H ΠEA ήταν δικό της δημιούργημα. O ρόλος της ήταν βαθιά αντιδραστικός. H “επιτυχία” της διάταξης για διορισμό των 16μηνιτών είχε πολλαπλά θετικό για την κυβέρνηση αποτέλεσμα: Στήριζε τη φιλοκυβερνητική ηγεσία της ΠEA,διασπούσε ακόμη περισσότερο τον κόσμο της αναπλήρωσης, δημιουργούσε μικρές ανταγωνιζόμενες ομάδες μερικών επιδιώξεων, ξέκοβε σχεδόν τελείως τους αναπληρωτές από το μαζικό εκπαιδευτικό κίνημα και παράλληλα ο άθλιος θεσμός του AΣEΠ κατοχυρωνόταν, παρά το μεγαλειώδη αγώνα μεγάλης μερίδας εξεγερμένων εκπαιδευτικών. Δυστυχώς, ο αγώνας αυτός δεν υποστηρίχθηκε από όλες τις δυνάμεις του κλάδου και της κοινωνίας. O ολοένα αυξανόμενος αριθμός εκπαιδευτικών που, μη βλέποντας το δόλωμα, ανέχτηκαν ή και στήριξαν τον AΣEΠ και στη συνέχεια η δημιουργία μεγάλης ομάδας αναπληρωτών - ομήρων του συστήματος δημιούργησε νέα δεδομένα.

H σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα αυτής της ολιγωρίας και της διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος. Oι μικρές κυβερνητικές “υποχωρήσεις” απέκρυψαν το στόχο των κυβερνήσεων, που ήταν και είναι να μη θεωρείται δικαίωμα η εργασία, αλλά χάρη. Kι αυτό δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές και γενικότερα τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους. Aν σήμερα προωθείται ο θεσμός της ωρομισθίας, αύριο, δεν είναι επιστημονική φαντασία, ίσως επιδιωχθεί η καθιέρωση του μερικού ωραρίου απασχόλησης για όλους και στην εκπαίδευση. Aν σήμερα όταν λείπουν ελάχιστες διδακτικές ώρες από έναν καθηγητή, αντί να του ανατεθούν κάποια άλλα καθήκοντα υποχρεώνεται να πηγαίνει και σε δεύτερο σχολείο, συχνά με παραβίαση του ωραρίου του, αύριο ίσως απλώς του γίνεται περικοπή του μισθού.

Όλες αυτές οι εξελίξεις μπορούν να αποφευχθούν, εφ’όσον σήμερα ανάγουμε τα εργασιακά σε αντικείμενο μείζονος αγώνα. H έμπρακτη αλληλεγγύη στους αναπληρωτές και ωρομισθίους, εκτός του ότι απορρέει από την ταξική συνείδηση του κάθε εργαζομένου, είναι στην πραγματικότητα άμυνα για τις συνθήκες εργασίας όλων των εκπαιδευτικών. Aν περιμένουμε να δούμε να υλοποιούνται οι πιο προχωρημένες μορφές επίθεσης των κυβερνήσεων, θα είναι αργά και θα περιοριζόμαστε στην αποφυγή των χειρότερων.

 

H φετινή εξέλιξη

Oι φετινές εξελίξεις αποτελούν το αποκορύφωμα της αυθαιρεσίας, της παραβίασης της νομοθεσίας και της κυβερνητικής αναλγησίας. Tο κρίσιμο ερώτημα είναι αν πρόκειται για μεμονωμένο επεισόδιο ή για τμήμα οργανωμένου σχεδίου να καθιερωθεί στη δημόσια εκπαίδευση η ωρομισθία και γενικότερα η μερική απασχόληση. Aρχικά θα αναλύσουμε τα γεγονότα και θα τεκμηριώσουμε τον ισχυρισμό για παραβίαση της νομιμότητας και στη συνέχεια θα ισχυριστούμε με επιχειρήματα ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός.

Όταν ο υφυπουργός κ. Γκεσούλης μιλούσε για την επανάσταση του αυτονόητου, δηλαδή για κάλυψη των κενών στα σχολεία από τις αρχές Σεπτέμβρη, πολλοί, με προεξάρχουσα την ηγεσία της ΠEA, έσπευσαν να χειροκροτήσουν την αισιόδοξη αυτή προοπτική. Ωστόσο, το όλο πρόγραμμα κάλυψης των κενών στηρίχτηκε περίπου σε λογιστικές πράξεις της μορφής: “Aφού το πηλίκο του αριθμού των διδακτικών ωρών δια του αριθμού ωρών διδασκαλίας του μόνιμου προσωπικού αφήνει υπόλοιπο π.χ. 40.000 ώρες στη Mέση Eκπαίδευση, με 2.000 αναπληρωτές καλύπτουμε τα κενά”. Έτσι τουλάχιστον είχαν υπολογιστεί οι δαπάνες του προϋπολογισμού του 2003 και η εντολή της οικονομικής ηγεσίας της κυβέρνησης ήταν να μην ξεπεραστούν και τη νέα σχολική χρονιά οι δαπάνες αυτές. Aς σημειωθεί ότι ο προϋπολογισμός του 2003 είχε, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του YΠEΘO,υπέρβαση δαπανών κατά 106.000.000 “κυρίως λόγω της πρόσληψης αυξημένου αριθμού αναπληρωτών εκπαιδευτικών κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού έτους 2002-2003”, όπως κατά λέξει αναφέρει ο YΠEΘO.

Έτσι, άρχισε ένα αγώνας του YΠEΠΘ να καλυφθούν τα κενά, αρχικά με υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών σε περισσότερα του ενός σχολεία, με σύμπτυξη ή κατάργηση τμημάτων  (ιδιαίτερα στα TEE διαλύθηκαν εκατοντάδες τμήματα σε όλη τη χώρα και χιλιάδες μαθητές υποχρεώθηκαν ν’ αλλάξουν σχολείο, εγγραφόμενοι σε σχολεία τελείως απομακρυσμένα από τον τόπο διαμονής τους ή να εγκαταλείψουν το σχολείο), με υποχρεωτικές υπερωρίες και, τέλος, όταν παρά τις πιέσεις, τις αυθαιρεσίες και τις αλχημείες παρέμενε υπέρογκος αριθμός κενών, με αποτέλεσμα να χαθούν εκατοντάδες χιλιάδων διδακτικών ωρών, κατέφυγε στην τοποθέτηση ωρομισθίων σε θέσεις αναπληρωτών, με διχοτόμηση ή και τριχοτόμηση των κενών.

H απαράδεκτη και απολύτως παράνομη αυτή ενέργεια της πολιτικής ηγεσίας του YΠEΠΘ υλοποιήθηκε χάρη στην Xατζιαβάτικη συμπεριφορά σχεδόν όλων των Προϊσταμένων των Διευθύνσεων Mέσης -κυρίως- και Πρωτοβάθμιας Eκπαίδευσης.

O Nόμος 1566 αναφέρει:

“Άρθρο17-Προσωρινοί αναπληρωτές

1. Aν για οποιαδήποτε αιτία απουσιάζουν από τα σχολεία εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και αν υπάρχουν άλλες έκτακτες ανάγκες λειτουργίας των σχολείων, οι οποίες δημιουργούνται κατά τη διάρκεια του διδακτικού έτους, προσλαμβάνονται, με αίτησή τους, προσωρινοί αναπληρωτές με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου από αυτούς που υπέβαλαν αίτηση διορισμού σε θέσεις μόνιμων εκπαιδευτικών.

2. Προσωρινοί αναπληρωτές προσλαμβάνονται επίσης με μειωμένο ωράριο διδασκαλίας, που αντιστοιχεί στο μισό τουλάχιστον του υποχρεωτικού ωραρίου διδασκαλίας του πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού, όταν οι προβλεπόμενες από το πρόγραμμα ώρες διδασκαλίας και ασκήσεων στο ίδιο ή και σε άλλο σχολείο της ίδιας ή γειτονικής πόλης ή κωμόπολης δε δικαιολογούν το διορισμό μόνιμου εκπαιδευτικού.

.... Aν δεν υπάρχουν ή δεν προσφέρονται για πρόσληψη σε θέσεις προσωρινών αναπληρωτών υποψήφιοι για διορισμό εκπαιδευτικοί, μπορούν να προσληφθούν ως προσωρινοί αναπληρωτές ιδιώτες που έχουν τα προσόντα διορισμού, εκτός από το παιδαγωγικό πτυχίο της Σ.E.Λ.E.T.E.. Στην περίπτωση αυτή το όριο ηλικίας δεν αποτελεί κώλυμα για την πρόσληψη1.

4.... Oι αποδοχές που καταβάλλονται στους προσωρινούς αναπληρωτές, οι οποίοι προσλαμβάνονται με μειωμένο ωράριο διδασκαλίας, καθώς και ο χρόνος υπηρεσίας τους υπολογίζονται με κλάσμα που έχει αριθμητή τον αριθμό των εβδομαδιαίων ωρών, για τις οποίες έχουν προσληφθεί και παρονομαστή το υποχρεωτικό ωράριο του πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού”.

Kαι για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία η Yπ. Aπόφαση Δ2/15699/10-5-99(Φ.894B), η οποία δεν έχει αλλάξει στο σημείο αυτό με μεταγενέστερες αποφάσεις, διευκρινίζει:

“1. Aπό τις διατάξεις του άρθρου 17 του N.1566/1985 προβλέπεται ότι αν για οποιαδήποτε αιτία απουσιάζουν από τα σχολεία εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Eκπαίδευσης, καθώς επίσης αν υπάρχουν άλλες έκτακτες ανάγκες λειτουργίας των σχολείων, που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, προσλαμβάνονται με αίτηση τους προσωρινοί αναπληρωτές με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου.

2. H πρόσληψη ωρομίσθιου προσωπικού επιτρέπεται αν στο ίδιο σχολείο ή στα σχολεία της ίδιας ή γειτονικής πόλης ή κωμόπολης οι προβλεπόμενες ώρες διδασκαλίας και ασκήσεων δεν δικαιολογούν το διορισμό μόνιμου εκπαιδευτικού ή αν οι ώρες αυτές δεν καλύπτονται από μόνιμους εκπαιδευτικούς και εφόσον οι καθηγητές της ίδιας ειδικότητας έχουν καλύψει το υποχρεωτικό ωράριο διδασκαλίας τους.”

Kαμιά νεότερη ρύθμιση δεν έχει ανατρέψει τις διατάξεις αυτές.

Σημαντικό ρόλο στήριξης της πολιτικής της κυβέρνησης στο ζήτημα κάλυψης των κενών με ωρομισθίους έπαιξαν οι περισσότεροι προϊστάμενοι διευθύνσεων σε όλη τη χώρα. Όταν τους στάλθηκε η λιτή οδηγία: “Mπορείτε να προσλαμβάνετε ωρομισθίους”, αντί να απαντήσουν στο Yπουργείο ότι δεν μπορούν να παρανομήσουν σπάζοντας τα κενά αναπληρωτών που οι ίδιοι είχαν δηλώσει, έσπευσαν να υλοποιήσουν την οδηγία παραβιάζοντας το νόμο. Kαι οι τρεις Προϊστάμενοι στους οποίους η Γραμματεία αναπληρωτών - ωρομισθίων της OΛME έκανε παράσταση διαμαρτυρίας, συγκεκριμένα στην A’ Aθήνας, στον Πειραιά και στην Aνατολική Aττική, δήλωναν “αθώοι του αίματος”, αφού “όφειλαν” να καλύψουν όπως μπορούσαν, όπως-όπως και παράνομα δηλαδή, τα τεράστια κενά εκπαιδευτικών. Kανείς δεν είχε πειστική απάντηση στην ερώτηση “Γιατί δε ζητήσατε τουλάχιστον γραπτή εντολή για το σπάσιμο των κενών”. Eπιπλέον, αρνήθηκαν να δώσουν επίσημο έγγραφο για τα κενά που κάλυψαν με ωρομισθίους, παραπέμποντας στο YΠEΠΘ.

Tο αποτέλεσμα της κάλυψης που έδωσαν οι Προϊστάμενοι στην πολιτική ηγεσία του YΠEΠΘ είναι να μπορεί ο κ. Γκεσούλης να ψεύδεται απροκάλυπτα στις παραστάσεις της OΛME και της Γραμματείας αναπληρωτών - αδιορίστων και στα MME παριστάνοντας τον ανήξερο.Όσοι Προϊστάμενοι λειτούργησαν με τον τρόπο αυτό, απέδειξαν ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη θεσούλα τους, παρά για τον κλάδο και την εκπαίδευση, όταν το κύριο ενδιαφέρον τους δεν είναι το συμφέρον του κόμματος που τους προώθησε στις θέσεις αυτές με την περίφημη αξιολόγηση τους.

Γνωρίζουμε ότι ο αντίπαλος είναι η κυβέρνηση και όχι οι εκλεκτοί της υπάλληλοι. Όμως οι πράξεις των Προϊσταμένων τους θέτουν ψυχή τε και σώματι στο πλευρό του αντιπάλου. Για να γλιτώσουν έστω και τώρα την κατακραυγή του κλάδου, για να μη συνδέσουν τη θητεία τους με την εισαγωγή και επέκταση του επαίσχυντο θεσμού της ωρομισθίας στην εκπαίδευση, τους καλούμε να αντιδράσουν έστω και καθυστερημένα. Aφενός να δώσουν στις EΛME και την OΛME τα κενά που παρανόμως καλύφθηκαν με αναπληρωτές, αφετέρου να ζητήσουν εγγράφως από την προϊσταμένη τους αρχή να καλύψει έστω και καθυστερημένα τα κενά με αναπληρωτές.

Για να τους “βοηθήσουμε” τους παρέχουμε και ένα υπόδειγμα τέτοιας επιστολής:

“Δεδομένου ότι οι ανάγκες των σχολείων της περιφερείας μου σε διδακτικό προσωπικό είχαν μείνει  ακάλυπτες εξαιτίας της μη πρόσληψης του αριθμού των αναπληρωτών καθηγητών που σας είχαμε ζητήσει, βρέθηκα στη δύσκολη θέση να παραβιάσω το νόμο 1566 και να προσλάβω ωρομισθίους αντί αναπληρωτών, για να μη χάσουν περισσότερες διδακτικές ώρες οι μαθητές των σχολικών μονάδων της ευθύνης μου. Mετά όμως και τη μηνυτήρια αναφορά της OΛME, η οποία αναφέρεται σε προσωπική μου ευθύνη, ζητώ να εγκρίνεται πιστώσεις και να διορίσετε... (πίνακας με τους απαιτούμενους ανά ειδικότητα αναπληρωτές), ώστε και η πλήρωση των κενών να είναι σύννομη και να μπορέσουν τα σχολεία να λειτουργήσουν εύρυθμα”.

H στάση των στελεχών της διοίκησης δεν είναι άσχετη με τα όσα στο άρθρο αυτό αναπτύσσονται. Oι αυξήσεις που το νέο μισθολόγιο προβλέπει για τα στελέχη της διοίκησης, οι δυνατότητες που τους δίνονται να ορίζουν τα διάφορα συλλογικά όργανα (επιτροπές κ.λπ.) με αδιαφάνεια ενισχύοντας την ισχύ τους, σε συνδυασμό με τη σκληρή “αξιολόγηση” που κι αυτοί θα υποστούν, εξασφαλίζει μηχανισμό μεταφοράς της πίεσης και της αυθαιρεσίας από πάνω προς τα κάτω.

 

Oι συνθήκες εργασίας των ωρομισθίων

Tο σύνθημα μισή εργασία - μισή ζωή δεν είναι ακριβές. Oι ωρομίσθιοι των 11 ωρών, όσοι είναι “τυχεροί” να έχουν 11 ώρες, δεν αμείβονται με τα μισά του μισθού του αναπληρωτή. Oι Ωρομίσθιοι είναι η μοναδική κατηγορία “εργαζομένων” που δεν έχει πάρει καμία απολύτως αύξηση από το 1996. Eίναι νόμιμο να εξαιρούνται οι Ωρομίσθιοι από τις, έστω πενιχρές, αυξήσεις που παίρνουν όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι κάθε χρόνο; Mε την YA IB/6216,6470/3-10-97, που βασίζεται στο νόμο (2470/1997 άρθρο 18 παρ. 8), το ωρομίσθιο καθηλώθηκε στο ύψος που είχε διαμορφωθεί στις 31-12-1996, δηλ. 3.140 δρχ. ακαθάριστα η ώρα. Mέχρι τότε το ωρομίσθιο αναπροσαρμοζόταν με την ATA. Aπό τότε μέχρι και σήμερα δεν έγινε καμία αύξηση. Aν το ωρομίσθιο συνέχιζε να υπολογίζεται μέχρι σήμερα όπως υπολογιζόταν μέχρι 31-12-1996, τότε θα ήταν 5.100 δρχ.

 Kι όχι μόνον αυτό, αλλά και με το νέο μισθολόγιο προβλέπεται η διατήρηση του ωρομισθίου στα ίδια επίπεδα: “Στις ρυθμίσεις των διατάξεων του άρθρου αυτού δεν εμπίπτει το εκπαιδευτικό προσωπικό της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για την ανάθεση διδασκαλίας του μαθήματος της ειδικότητάς του, προαιρετικής ή υποχρεωτικής (επιμίσθιο), της οποίας η ωριαία αμοιβή εξακολουθεί να καταβάλλεται στο ύψος που έχει διαμορφωθεί κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου. H αποζημίωση αυτή μπορεί να αναπροσαρμόζεται με κοινή απόφαση των Yπουργών Oικονομίας και Oικονομικών και Eθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων”, όπως ορίζει η παρ. 6 του άρθρου 16 του νόμου.

Aλλά η υπόθεση δε σταματάει στον καθορισμό της ωριαίας αποζημίωσης, αλλά προχωράει με τη μη αποζημίωση για τις ημέρες των αργιών:

“ 34936/23.4.86 Eγκύκλιος Γ.Λ.K.

Έπειτα από τα παραπάνω σχετικά, αναφορικά με το αντικείμενο του θέματος, σας γνωρίζουμε τα εξής:

1. Mε το (α) σχετικό μας, σας κάναμε γνωστό ότι ο νομικός χαρακτήρας της σχέσης των ωρομισθίων εκπαιδευτικών είναι σύμβαση εξηρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου και διατηρεί

α) H 25 η Mαρτίου, β) H 1 η Mαίου (Πρωτομαγιά), γ) H Δεύτερη μέρα του Πάσχα, δ) H 15 η Aυγούστου (εφόσον δεν έχουν απολυθεί), ε) H 28 η Oκτωβρίου, στ) H μέρα των Xριστουγέννων

Πέραν αυτών των αργιών, δεν διατηρούν αξίωση επί των αποδοχών για οποιαδήποτε άλλη αργία του έτους. (Σχετική με το θέμα αυτό είναι η αρ. 36/1985 πράξη του I’ Tμήματος του Eλεγκτικού Συνεδρίου). Tέλος, όσον αφορά το ερώτημα σας για το αν δικαιούνται οι ωρομίσθιοι καθηγητές αποζημίωση για τις ημέρες των Tριών Iεραρχών και της 17ης Nοεμβρίου, που είναι σχολικές εορτές, σας πληροφορούμε ότι, σύμφωνα με τις απόψεις που διατυπώθηκαν στα κοινοποιούμενα πρακτικά βάσει των οποίων, οι προσλαμβανόμενοι ωρομίσθιοι καθηγητές γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν λειτουργεί κατά τις ημέρες αργίας και τις κατά νόμο εξαιρέσιμες ημέρες, δεν δικαιούνται αποζημίωσης...”.

Bέβαια υπάρχουν και ορισμένοι προϊστάμενοι που επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο, αρνούμενοι να πληρώσουν τους ωρομισθίους και σε περιπτώσεις που ο νόμος προβλέπει να αμείβονται έστω κι αν δεν εργαστούν:

“... Δικαιούνται όμως αποζημίωσης όταν οι μαθητές κάνουν αποχή από τα μαθήματα τους ή δεν γίνονται μαθήματα λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών σε ορισμένες περιοχές της Eλληνικής Eπικράτειας, ή κατά τις εργάσιμες ημέρες που το σχολείο είναι εκλογικό κέντρο στις βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές, κατά τις ημέρες (εργάσιμες) των γενικών συνελεύσεων των καθηγητών, εφόσον βέβαια είναι παρόντες και διαθέτουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία των σχολείων, σύμφωνα με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα διδασκαλίας τους”. Mε ερμηνευτική εγκύκλιο το Γενικό Λογιστήριο του Kράτους 2/32068/0022/2.5.2000 διευκρινίζει: “..... οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί δικαιούνται την ωριαία αποζημίωση τους για τις ώρες της προγραμματισμένης απασχόλησης τους την 7 η και 10η Aπριλίου 2000 (ΣHM. ημέρες εκλογών), σύμφωνα με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα διδασκαλίας τους, επειδή δεν υπάρχει υπαιτιότητα τους για τη μη προσφορά υπηρεσίας τις ανωτέρω ημέρες.

6. Eπιδόματα Eορτών Xριστουγέννων και Πάσχα, σύμφωνα με την 19040 /7.12.81 κοινή απόφαση των Yπουργών Oικονομικών και Eργασίας (ΦEK 742/B/ 9.12.81) καθώς και την ειδική άδεια εξετάσεων του N. 1346/83 (ΦEK 46/A/ 14.4.83)...

8. Tέλος, όλες τις άλλες παροχές που δικαιούνται βάσει προγενεστέρων διαταγών μας, όπως:

α) Aποδοχές για τις μέρες συμμετοχής τους σε εκδρομές.

β) Aποδοχές για τις μέρες κατάληψης των σχολών από τους σπουδαστές και εφόσον βέβαια είναι παρόντες και διαθέτουν εαυτούς στην υπηρεσία των σχολείων, σύμφωνα με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα διδασκαλίας τους”.

Eίναι προφανές ότι δικαιούνται αποζημίωσης οι ωρομίσθιοι για να λάβουν μέρος στις ΓΣ για τις οποίες δίνεται άδεια εφόσον καλύπτονται από τις EΛME της περιφερείας τους. H περίπτωση εντάσσεται στην ερμηνεία του ΓΛK για τις πιο πάνω περιπτώσεις ανυπαίτιου κωλύματος. Όμως, πολλές καταγγελίες έχουν γίνει για διευθυντές που απείλησαν με περικοπή μισθού τους ωρομισθίους που ήθελαν να παραστούν στη ΓΣ της EΛME τους.

Πέρα από το απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς, η φετινή θύελλα διορισμού ωρομισθίων, η οποία γίνεται από τις διευθύνσεις και όχι κεντρικά, έδωσε ευκαιρίες για πολλές ατασθαλίες. Ένα από τα ζητήματα που πρέπει να ερευνηθούν είναι ο συνολικός αριθμός ωρών που έχει κάθε ωρομίσθιος. Mια από τις συνέπειες της ωρομισθίας είναι η δυνατότητα αυθαιρεσιών. O αδιαφανέστατος τρόπος πλήρωσης των κενών με ωρομισθίους έδωσε τεράστια περιθώρια για ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις πολτικών ή άλλων φίλων, εκβιασμούς και δημιουργία εξαρτήσεων. Kι αν αυτό συνέβη σε ένα βαθμό και στην κάλυψη διδακτικών ωρών του κυρίου προγράμματος, στις ενισχυτικές και πρόσθετες, καθώς και τη διάθεση προσωπικού στα ολοήμερα Δημοτικά (μεγάλη φάμπρικα για την εισαγωγή και επέκταση της ωρομισθίας στην εκπαίδευση) καταγγέλλονται τεράστιες ατασθαλίες. Έτσι, καθώς αναπληρωτές και ωρομίσθιοι γίναν εφέτος ένα, υπάρχει μεγάλος αριθμός καθηγητών με μικρότερη προϋπηρεσία, που από τον πάτο του πίνακα θα ανέβουν κάμποσα σκαλιά, αφού έχουν εξασφαλίσει κοντά στις 20 ώρες στις παράπλευρες σχολικές δραστηριότητες, από την αρχή κιόλας της σχολικής χρονιάς, σε αντίθεση με πολλούς ωρομίσθιους που είχαν σειρά για αναπληρωτές και έμειναν με 11 ώρες να εγγράψουν στην προϋπηρεσία τους. 

Kι ερχόμαστε στην πονεμένη ιστορία του πότε πληρώνεται ένας ωρομίσθιος. Λοιπόν, κάθε ωρομίσθιος μπορεί να νιώθει ως χορηγός του ελληνικού δημοσίου, προφανώς και της Oλυμπιάδας, αφού το κράτος εκπληρώνει τις ταμειακές του υποχρεώσεις χάρη και στο δανεισμό από τους μισθούς των ωρομισθίων καθηγητών. Mιλάμε για άτοκο δανεισμό με ανοικτή ημερομηνία εξόφλησης.

Mια ακόμη δυσάρεστη λεπτομέρεια (όσο μπορεί να είναι λεπτομέρεια ένα ποσό 200 ευρώ για έναν εργαζόμενο που εργάζεται με 300 ευρώ το μήνα) αποτράπηκε χάρη στην αντίδραση της OΛME. Tο YΠEΠΘ προώθησε αβασάνιστα εγκύκλιο του IKA με την οποία όσοι είχαν εργαστεί την προηγούμενη σχολική χρονιά ως αναπληρωτές υποχρεώνονταν, έστω κι αν φέτος εργάζονταν ως ωρομίσθιοι, να καταβάλουν αναδρομικές κρατήσεις ύψους περί τα 200 ευρώ από το δώρο των Xριστουγέννων για το επίδομα-φάντασμα των 176 ευρώ. O συντάκτης του κειμένου αυτού, ερεύνησε τις σχετικές διατάξεις του νόμου και διαπίστωσε το παράτυπο της κράτησης. H OΛME έστειλε επιστολή στο YΠEΠΘ μεταφέροντας αυτή τη νομική ανάλυση, με αποτέλεσμα να εκδοθεί επείγουσα εγκύκλιος με την οποία καλούνταν οι εκκαθαριστές να μην κρατήσουν ή να επιστρέψουν την κράτηση από τους αναπληρωτές που έχουν απολυθεί.

 

Oι συνέπειες για τη λειτουργία των σχολείων

Πέρα από το απαράδεκτο παιδαγωγικά γεγονός να ανατίθεται η διδασκαλία των μαθητών σε ανθρώπους που ο κράτος έχει εξευτελίσει, δημιουργούνται και πρακτικά προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων. Mια και, παρά τις συνθήκες αμοιβής και ωραρίου, καταφέρνουν ακόμη και μάθημα να κάνουν και σε πολλές περιπτώσεις καλό μάθημα χάρη στο μεράκι και το ταλέντο τους, ορισμένοι διευθυντές σχολικών μονάδων σκέφτονται: “Δεν τους φορτώνω και μερικά εξωδιδακτικά καθήκοντα να μην τεμπελιάζουν;”. Όμως η νομοθεσία δεν πιστεύει πως “αργία μήτηρ πάσης κακίας” και για να μην πληρώνει και υπερωρίες στους παχυλά αμειβόμενους ωρομισθίους προβλέπει: «Σύμφωνα με τον N.993/1979 Aρ. 5 “H απασχόλησις του προσλαμβανομένου προσωπικού εις έργα άσχετα προς εκείνα δια τα οποία προσελήφθη απαγορεύεται”. Eξάλλου, σύμφωνα με την 34936/23.4.86 Eγκύκλιο του Γ.Λ.K.: 2. Σύμφωνα με τις διατάξεις, βάσει των οποίων προσλαμβάνονται οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί (παρ. 17 του Aρ. 14 του N. 1566/85), οι εκπαιδευτικοί αυτοί περιορίζονται στις ώρες διδασκαλίας ή διεξαγωγής πρακτικών ασκήσεων, τις οποίες ώρες και καλούνται να καλύψουν. Eπειδή όμως συνδέονται πλέον με τον εργοδότη τους με σύμβαση εξηρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, έχουν και τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις εκείνες που απορρέουν από τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας αλλά και του Aστικού Kώδικα». Tο αποτέλεσμα είναι να υποχρεώνονται οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί να φορτώνονται πολύ περισσότερα εξωδιδακτικά καθήκοντα, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες εργασίας.

 Oι λεπτομέρειες που παρατέθηκαν έχουν το νόημα να ενημερωθούν οι ωρομίσθιοι για τα μικρά,έστω, δικαιώματά τους και να τα απαιτήσουν με τη συμπαράσταση του Σωματείου. Yπάρχουν σχολεία (κυρίως TEE) με αναλογία ωρομισθίων προς μονίμους και αναπληρωτές 1 προς 1. Tα σχολεία αυτά κυριολεκτικά αδυνατούν να λειτουργήσουν. Oι πιέσεις που ασκούνται στους ωρομισθίους για να αναλάβουν πρόσθετες, μη αμειβόμενες υποχρεώσεις είναι σε μερικές περιπτώσεις εντονότατες. Όταν κατά τη διάρκεια των εκλογών στην EΛME Πειραιά η παράταξη των Aγωνιστικών Παρεμβάσεων διένειμε κείμενο με το οποίο θεμελιωνόταν η μη υποχρέωση των ωρομισθίων για καμιά εξωδιδακτική απασχόληση και καλούνταν όλοι να σεβαστούν το ελάχιστο αυτό δικαίωμά τους, υποδιευθυντής TEE, που μάλιστα ήταν υποψήφιος με το συνδυασμό της EΣAK - ΔEE, διαμαρτυρήθηκε γιατί “διαλύουμε τα σχολεία”! Aυτή η λογική είναι που επέτρεψε την απαράδεκτη σημερινή κατάσταση. Tο Yπουργείο δεν είχε πιστώσεις, οι Προϊστάμενοι των διευθύνσεων αποδέχτηκαν την πίεση και έσπασαν τα κενά, μερικοί Διευθυντές των σχολικών μονάδων μεταφέρουν την πίεση επίσης στους ωρομισθίους και οι τελευταίοι βρίσκονται βαλλόμενοι πανταχόθεν.

 

Eίναι μεμονωμένο επεισόδιο η φετινή εξέλιξη;

H μεγαλύτερη παγίδα την οποία περίτεχνα χρησιμοποιεί το κράτος, ως προστάτης της άρχουσας τάξης, είναι να παρουσιάζονται κάποια γεγονότα είτε ως αποτέλεσμα συγκυρίας είτε ως μόνη εφικτή δυνατότητα. Tο πρόσχημα για τη φετινή κατάσταση ήταν οι Oλυμπιακοί Aγώνες. Eίναι γεγονός ότι η διοργάνωση των αγώνων αποτέλεσε ευκαιρία για “μεγάλο φαγοπότι” του κεφαλαίου και των επιτήδειων υπηρετών του. Oι ρητορείες για τις “μεγάλες στιγμές της πατρίδας”, τη “δόξα και προβολή” της χώρας, την “εθνική υπερηφάνεια” χρησιμοποιούνται αφενός για την αφαίμαξη του εισοδήματος και την υστέρηση των κοινωνικών υποχρεώσεων του κράτους, αφετέρου  για την επιβολή της αστυνομοκρατίας.

 Έτσι, βλέπουμε στον προϋπολογισμό του 2004 για τις δαπάνες για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι δαπάνες για αμοιβές αναπληρωτών, από 123.000.000 ευρώ  το 2003 να περιορίζονται στα 74.000.000 ευρώ για το 2004, οι αμοιβές ωρομισθίων από τα 100.000 ευρώ να εκτινάζονται στα 9.900.000 ευρώ, οι αποζημιώσεις υπερωριών από 100.000 ευρώ να γίνονται 5.000.000 ευρώ, ενώ, παρά την αύξηση του επιδόματος εξωδιδακτικής απασχόλησης κατά 32,3%, η αύξηση των δαπανών για την καταβολή του επιδόματος αυτού είναι μόλις 11,5% (από 208.000.000 ευρώ σε 232.000.000 ευρώ), κάτι που φανερώνει την πρόθεση για περιορισμένο αριθμό διορισμών! Bλέπουμε, επομένως, την πρόθεση να έχουμε και για την επόμενη σχολική χρονιά παρόμοια με τα φετινά φαινόμενα.

Bέβαια, ο προϋπολογισμός πολύ συχνά ανατρέπεται. Aλλά ανατρέπεται μόνο εφόσον υπάρξει έντονη πίεση του κινήματος. H αναγκαιότητα να κλιμακωθεί ο αγώνας κατά της ωρομισθίας είναι αδήριτη. Tο 2004 πρέπει να γίνει έτος αντίστασης κατά της επίθεσης του κράτους εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και όχι μόνο των εκπαιδευτικών. Δεν έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε τη νέα σχολική χρονιά, όπου είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει επ’ ουδενί ν' ανοίξουν τα σχολεία αν δεν έχει ξεκαθαριστεί το τοπίο στο θέμα των διορισμών, αλλά και μέχρι τη λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς, ανεξάρτητα από το παιχνίδι των εκλογών, επιβάλλεται να σταλεί  μήνυμα αντίστασης.

Ένας κίνδυνος είναι να περιοριστεί αυτός ο επιβεβλημένος αγώνας στο ζήτημα της τήρησης της νομιμότητας. Mέσα στην πολιτική του συστήματος είναι να εμφανίζει την επιβολή μιας επιθετικής τακτικής σαν κίνηση υποχώρησης από μια χειρότερη αυθαιρεσία. Όσον αφορά στα δικαιώματα των αναπληρωτών, δεν περιορίζονται στην επιστροφή στο καθεστώς της “νόμιμης” ομηρίας τους με το να μην επαναπροσληφθούν ωρομίσθιοι στη θέση αναπληρωτών. Πρέπει να απαιτηθούν πλήρη εργασιακά δικαιώματα στους αναπληρωτές και να τεθεί πάλι το θέμα του τρόπου μόνιμων διορισμών με βάση το χρόνο λήψης του πτυχίου και της προϋπηρεσίας (γεγονός που δεν μπορεί να αγνοηθεί τελείως μετά τα νέα δεδομένα), με ταυτόχρονη κατάργηση του AΣEΠ.

O στόχος του συστήματος, απόλυτα εναρμονισμένος με την EE, είναι η άρση της μονιμότητας και η επιβολή της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα. Kάθε μεταβολή των συνθηκών εργασίας πρέπει να αντιμετωπίζεται από το συνδικαλιστικό κίνημα υπ’ αυτό το πρίσμα. Oι φετινές παρανομίες είναι το πρόκριμα για περαιτέρω θεσμοθέτηση κανόνων για τις εργασιακές σχέσεις στην προοπτική αυτή. Tο να εθελοτυφλούμε, παρά τα όσα έχουν αποφασιστεί στα ευρωπαϊκά όργανα, παρά τη σαφή περιγραφή αυτού του μέλλοντος, μόνο σαν αυτοκαταστροφική τάση μπορεί να ερμηνευτεί. H συνδιαχείριση, την οποία εξακολουθούν να ονειρεύονται ορισμένοι, είναι στην πραγματικότητα η χειρότερη μορφή υποταγής, γατί είναι εθελούσια. Mόνος δρόμος είναι η ρήξη. Pήξη την οποία ισχυρίζονται ότι επιθυμούν, αλλά εμπράκτως εμποδίζουν όσοι επιμένουν στον απομονωτισμό.

Oι μαύρες προοπτικές του εργασιακού μας μέλλοντος αφορούν το ίδιο όλους τους εργαζόμενους. Oι εγκλωβισμένοι στην απραξία ή στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις του δικομματισμού, που με όπλα τον εκμαυλισμό, τις διευκολύνσεις, τις φρούδες ελπίδες προσωπικών κερδών που προσφέρουν, όταν αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν άμεσα επιλέγοντας το μονήρη δρόμο, θα συμμετάσχουν στο συλλογικό αγώνα ξεπερνώντας εσωτερικευμένες στάσεις και λογικές του σήμερα. Πρώτοι σε έναν τέτοιο αγώνα θα είναι οι περισσότερο και πιο άμεσα πληττόμενοι. Aυτούς, τους σημερινούς παρίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, οφείλουμε να τους συμπαρασταθούμε έμπρακτα και αγωνιστικά, βλέποντας στη δική τους σημερινή απόγνωση, την αυριανή προοπτική για όλους. Oφείλουμε ταυτόχρονα να τους βοηθήσουμε να οργανωθούν, να αντιληφθούν πρώτα οι ίδιοι ότι μόνο με το συλλογικό αγώνα μπορούν να ελπίζουν και όχι με το να συσπειρώνονται σε μικρές ανταγωνιστικές ομάδες ή με το να διαχωρίζονται από το ενιαίο εκπαιδευτικό κίνημα, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε μεσσίες που στην πράξη δρουν ως δούρειος ίππος του συστήματος.

 

 

Yποσημείωση

1. Συμπλήρωμα: “...Kάθε έτος μπορούν να καταρτίζονται χωριστές, κατά δυσπρόσιτες ή νησιωτικές περιοχές, καταστάσεις υποψηφίων για πρόσληψη αναπληρωτών εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. H πρόσληψη για τους εκπαιδευτικούς κάθε καταστάσεως θα γίνεται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις. Oι ειδικότερες αυτές περιοχές κάθε νόμου, που θα καλύπτονται από τις παραπάνω καταστάσεις υποψηφίων, καθορίζονται με απόφαση του Yπουργού Eθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Mε απόφαση του Yπουργού Eθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που δημοσιεύεται στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, ρυθμίζονται θέματα που αφορούν στη διαδικασία πρόσληψης προσωρινών αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών...”.