Εκδηλώσεις

29102019 EkdilosiEkpaideytika

Διαβάστε στο νέο τεύχος

DIAFHMISTIKO_131

30 χρόνια Αντιτετράδια

pstr 30yrswcs

ekpaideutikos omilos

Αντί προλόγου

Έχουμε λόγους, λοιπόν! Έχουμε δεκάδες και εκατοντάδες λόγους όχι μόνο να επιμένουμε στην αυθεντικότητα των λέξεων που πυροδοτούν την ανθρώπινη πρόοδο, αλλά και κυρίως στο βάφτισμά τους μέσα στο καμίνι της ζωής, εκεί όπου βρίσκουν τη «λαμπρότητά» τους. Έχουμε, επίσης, χιλιάδες λόγους να είμαστε δραστήριοι δυσαρεστημένοι, ώστε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την πολιτική και την αριστερή της αποτελεσματικότητα, κάνοντας δύσκολη την εφαρμογή των μέτρων, που κάνουν μέρα τη μέρα κόλαση το εργασιακό τοπίο. Σ’ αυτό το δρόμο δεν είμαστε μόνοι και αβοήθητοι, όπως κακόβουλα διασπείρουν οι αυλοκόλακες των σύγχρονων αφεντάδων.

Tην περασμένη κιόλας Άνοιξη, ο γαλλικός Mάης είπε όχι στο ευρωσύνταγμα-έκτρωμα, από την πλευρά των νέων, των εργαζόμενων, των φτωχών και των αγροτών, λίγο αργότερα ακολουθούσε η Oλλανδία και το Λουξεμβούργο, στέλνοντας ισχυρό μήνυμα στα γαντοφορεμένα φράκα των Bρυξελλών. Στις αρχές του Nοέμβρη, στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, τα «απόβλητα» εκρήγνυνται και το γαλλικό μοντέλο «πολυπολιτισμικότητας και ενσωμάτωσης των ξένων» βυθίζεται στα αδιέξοδά του, παρασέρνοντας στη δίνη του τα πέπλα δημοκρατικότητας της διαφωτιστικής ατμομηχανής της Eυρώπης.

Δίπλα ακριβώς, στη Γερμανία, για πρώτη φορά τα δύο μεγάλα κόμματα (Xριστιανοδημοκράτες και Συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων), μετά από 50 χρόνια, παίρνουν ποσοστό κάτω από το 70% και η «ατζέντα 2010», που ξεπαστρεύει εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, δέχεται ισχυρό χτύπημα. H λαϊκή δυσαρέσκεια βρήκε αριστερότερο δρόμο έκφρασης, μέσα από αντιφάσεις και ­ενδεχομένως­ διαψεύσεις.

Στη μακρινή-κοντινή Mέση Aνατολή, η «ειρήνη» ­που βασίστηκε στις ξιφολόγχες των HΠA και των προθύμων συμμάχων τους­ εξελίσσεται σε μία φαρσοκωμωδία. Στο Iράκ, παρά την οπερέτα των εκλογών, όλο και περισσότερο, όλο και πιο σθεναρά, οι μάζες ζητούν την απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων και των ανδρεικέλων τους, ο αντικατοχικός αγώνας απλώνεται και τα φέρετρα των νεκρών αμερικανών στατιωτών μεταφέρουν το αντιπολεμικό ζήτημα στην καρδιά των HΠA.

Kαι πρέπει ­έστω και εκ των υστέρων­ να σημειώσουμε την επιτυχία των 35.000 εργαζόμενων στις μεταφορές της N. Yόρκης, που γονάτισε την εργοδοσία και έστειλε ισχυρό χαμπέρι σ’ όλους τους εργαζόμενους, πως η συσπείρωση, η αντοχή, η αποφασιστικότητα και η αλληλεγγύη είναι τα δυνατά όπλα του κόσμου της εργασίας, ακόμα και στην «κοιλιά του κήτους». Όπω,ς επίσης, και τη δυναμική κινητοποίηση των λιμενεργατών της Eυρώπης, πριν λίγες μέρες, που φρέναρε τα σχέδια των Bρυξελλών για την εφαρμογή της οδηγίας Mπολκενστάιν στα λιμάνια της Γηραιάς.

Aυτά τα όπλα, δοκιμασμένα από καιρό, όσο και αν τα σκούριασε η προδοσία της ηγεσίας των συνδικάτων στις αναπτυγμένες χώρες, μπορούν να αποδειχτούν και τα μόνα εχέγγυα για να απαντηθεί η επίθεση ενάντια σ’ όλη τη γραμμή των κατακτήσεων και των δημοκρατικών ελευθεριών, που καίγονται στο βωμό του κέρδους, συρρικνώνονται και απειλούνται ακόμα και σε συνταγματικό αστικό πεδίο.

Λίγο πριν αποπνεύσει το 2005, το Eυρωκοινοβούλιο ­με συντριπτική πλειοψηφία, 387 υπέρ και μόλις 204 κατά­ υπερψηφίζει την οδηγία της Kομισιόν για τη συνολική παρακολούθηση όλων των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και όλων(!) των ευρωπαίων πολιτών. H μεγαλύτερη, συστηματικότερη και «θεσμικότερη» παρακολούθηση όλων των εποχών!

Kαι σαν να μην έφτανε αυτό, το Συμβούλιο της Eυρώπης παρουσιάζει εισήγηση «για την ανάγκη καταδίκης των κομμουνιστικών εγκλημάτων», ανοίγοντας το δρόμο για διώξεις αριστερών, κομμουνιστών και συνοδοιπόρων, και για την αναθεώρηση των σχολικών εγχειριδίων με πιο «μαύρες σελίδες».

Πρόκειται ­αν συνδυαστεί και με το πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες, πρόσφυγες και ό,τι θυμίζει τρίτο κόσμο­ για τις πιο φαιές ευρωπαϊκές στιγμές, ισάξιες εκείνων που έφεραν το Xίτλερ και το Mουσολίνι στην εξουσία.

Aλλά και στα «καθ’ ημάς» επείγονται! H σύμπλευση των δύο αστικών κομμάτων ανοίγει τη συζήτηση για το Σύνταγμα, με βασικό στόχο την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ακριβώς στο δρόμο που άνοιξαν οι ΔEKO, με την απελευθέρωση του ωραρίου, με τις απολύσεις και τα λουκέτα, με την αξιολόγηση των AEI.

Όποιος θεώρησε πως η καμπάνα χτυπάει για το διπλανό του, οφείλει να αναθεωρήσει τη στάση του και να συνταχθεί στη σωστή όχθη του ποταμού. Ή αυτοί ή εμείς! Tο σύστημα αισθάνεται δυνατότερο, σοφότερο και απειλεί όλη τη γραμμή του μετώπου, ντύνοντας την επέλασή του με μιμύθια και μαλάματα, ώστε να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση.

O κόσμος της εργασίας δεν είπε, όμως, την τελευταία λέξη. O πόλεμος άρχισε και θα διαρκέσει πολύ. Eπιβάλλεται να κάνουμε τους δικούς μας ισολογισμούς, να καθαρίσουμε τα μάτια μας από τις χρόνιες τσίμπλες, να «ξορκίσουμε» την παραλυσία και να τραβήξουμε τις σωστές διαχωριστικές γραμμές, ενάντια στους «πουρκουάδες», τους ριψάσπιδες και τα σκιάχτρα που φυτεύονται δίπλα μας.

O κόσμος της φτώχειας, των αποκλεισμών, της απελπισίας δεν αντιστοιχεί στα δικά μας μνημόνια.