20ο Συνέδριο ΟΛΜΕ: «Ένα κενό κάτω από την προσωπίδα…»

Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Αρθογραφία
Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 12 Ιουλίου 2022 10:46

20ο Συνέδριο ΟΛΜΕ: «Ένα κενό κάτω από την προσωπίδα…» (Γ. Σεφέρης, «Ο βασιλιάς της Ασίνης»)

γράφει ο Αλέξανδρος Κατσιγιάννης(*)

Η προκλητική συμπόρευση των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΛΜΕ έχει πυροδοτήσει την τελευταία βδομάδα πλήθος καταγγελιών για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στο πλαίσιο των εργασιών του. Αυτή η ενιαία πολιτική στάση των κυρίαρχων παρατάξεων όχι μόνο δεν προκαλεί, δυστυχώς, ουδεμία έκπληξη, αλλά και αντανακλά ευθέως τη συμφωνία των πολιτικών φορέων στους οποίους πρόσκεινται για την πάση θυσία διαπαραταξιακή συναίνεση της ΟΛΜΕ στην επελαύνουσα κυβερνητική επίθεση και τη σιγή νεκροταφείου που πασχίζουν να επιβάλλουν στην Ομοσπονδία, παρά τη γενικευμένη οργή και την απόρριψη της κυρίαρχης πολιτικής από το σύνολο των συναδέλφων/-ισσών. Πέρα από τις ένοχες σιωπές και τις επικίνδυνες φλυαρίες των κυρίαρχων παρατάξεων, ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους για να τα πούμε με το όνομά τους:

  1. Οι ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ δημοσίευσαν την πρώτη μέρα του Συνεδρίου έναν αυτάρεσκο απολογισμό των πεπραγμένων της Ομοσπονδίας, ο οποίος ουδέποτε συζητήθηκε, ούτε και ψηφίστηκε από τον κλάδο στις προσυνεδριακές εκλογο-απολογιστικές συνελεύσεις. Μάταια θα αναζητήσει οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος συνάδελφος την αυτοκριτική των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ για την παραδειγματική αφωνία, αδράνεια και ανυποληψία στην οποία οδήγησαν επί μια τριετία τη μεγαλύτερη Ομοσπονδία της χώρας, σε συνθήκες μάλιστα πρωτοφανούς και ολομέτωπης κυβερνητικής επίθεσης. Για τους κήρυκες του σώφρονος θεσμικού συνδικαλισμού όλα σχεδόν υπήρξαν καλώς καμωμένα μέχρι πέρυσι, ενώ σαν μετά Χριστόν προφήτες αναγκάστηκαν φέτος να αναγνωρίσουν την ανυπολόγιστη σχολική διαρροή εντός των ψηφιακών τάξεων και τα δυσαναπλήρωτα μαθησιακά κενά επί ενάμιση χρόνο ελέω τηλε-«εκπαίδευσης». Ψωμί κι αλάτι ήταν η απάντηση για τις πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις αναστολής της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση, μέσω της οποίας μετατρέπεται το σχολείο σε αρένα των δωρεών και χορηγών, ο εκπαιδευτικός σε χαρτοφύλακα προσόντων και εξεταστή αποκλειστικά της εξεταστικά αξιοποιήσιμης γνώσης, ο συνάδελφος σε ανταγωνιστή και οι κάθε λογής προϊστάμενοι σε φόβητρο. Κροκοδείλια αποδεικνύονται τα δάκρυα για τον εξανεμισμό του μισθού το πρώτο εικοσαήμερο κάθε μήνα λόγω της πρωτοφανούς ακρίβειας και την εργασιακή εξουθένωση του κλάδου. Ως «παράπλευρες απώλειες» λογίζονται οι μαθητές που απορρίπτονται από την Τράπεζα Θεμάτων και την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και εξωθούνται στα ιδιωτικά κολλέγια, τις μεταγυμνασιακές Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και τη βιοπάλη, χωρίς την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Πράγματι, αυτός ο απολογισμός που εξαντλούνταν σε κρίσιμες περιόδους στην αφασία και επί μια τριετία σε ψοφοδεείς ανακοινώσεις και ακίνδυνα Δελτία Τύπου από την πλειοψηφία ενός απερχόμενου ΔΣ που απέρριπτε την αναγκαιότητα οργάνωσης αγωνιστικών κινητοποιήσεων, με πρόσχημα την πανδημία, και απλώς εκλιπαρούσε συναντήσεις με την Υπουργό, δεν μπορεί παρά να αποσπάσει το θερμό χειροκρότημα της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ, που πολιτεύεται αποκλειστικά με δικαστικές προσφυγές και πρακτικές της επταετίας.
  2. Ενώ η διεξαγωγή του Συνεδρίου είχε ανακοινωθεί εδώ και δύο μήνες, οι ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ απέκρυψαν επιμελώς από τις συλλογικές διαδικασίες του κλάδου τη διαμορφούμενη πρόθεσή τους για ενιαία πολιτική πρόταση και στάση στο ζήτημα της αξιολόγησης. Παρά τις διαπρύσιες διακηρύξεις τους για «ακηδεμόνευτο» συνδικαλισμό, οι ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ συνυπέγραψαν «σαν έτοιμες από καιρό, σαν θαρραλέες» εντός δύο ωρών την προτελευταία μέρα του Συνεδρίου ένα προσχέδιο απόφασης 22 σελίδων όπου η αξιολόγηση μετονομάζεται οργουελικά σε «αποτίμηση»! Φυσικά αυτή η κατάπτυστη πρόταση εξωραϊσμού και πάση θυσία επιβολής της αξιολόγησης ως θέσης του κλάδου βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την απόρριψη οποιασδήποτε εκδοχής της τελευταίας από τα Συνέδρια της ΟΛΜΕ ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία ως συνώνυμης της ανατροπής των σταθερών εργασιακών σχέσεων, της χειραγώγησης και μισθολογικής καθήλωσης του κλάδου, καθώς και της έμμεσης ιδιωτικοποίησης και ταξικής κατηγοριοποίησης του δημόσιου σχολείου. Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο ότι οι θέσεις της ενιαίας πρότασης ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ για τα εργασιακά ζητήματα αποτελούν πάγια αιτήματα αιχμής του κλάδου και εν πολλοίς ψηφισμένες θέσεις προηγούμενων Συνεδρίων.
  3. Προκειμένου να υπερψηφιστεί η πρότασή τους για την αξιολόγηση/«αποτίμηση» οι «ακηδεμόνευτες» και «αυτόνομες» ηγεσίες των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ παρέδωσαν με περισσό θράσος και μαθήματα «δημοκρατίας»: με σωρεία παραβιάσεων του καταστατικού της ΟΛΜΕ αποφάσισαν και διέταξαν από κοινού την απαγόρευση των τοποθετήσεων για τις θέσεις και τις προτάσεις που επρόκειτο να τεθούν σε ψηφοφορία! Αλήθεια, οι ηγεσίες των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ αντιλαμβάνονται πλέον τα Συνέδρια της ΟΛΜΕ σαν μαυσωλεία, όπου οι σύνεδροι επικυρώνουν βουβοί σαν αγάλματα τις προειλημμένες αποφάσεις των ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, χωρίς την παραμικρή δημοκρατική αντιπαράθεση και αλληλεπίδραση, και χωρίς, πρωτίστως, τη δέσμευση ότι εκφράζουν και λογοδοτούν στη βάση του κλάδου; Πιστεύουν οι ηγεσίες των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ ότι η δημοκρατική βάση του κλάδου, που απήργησε μαζικά την 11η Οκτώβρη, που αναπνέει καθημερινά την κιμωλία στις σχολικές αίθουσες, αγωνιά και αγωνίζεται και διασταυρώνει το βλέμμα της με τις αγωνίες και τις προσδοκίες της νέας γενιάς, θα αναγνωρίσει τις ανάγκες και τα συλλογικά της συμφέροντα στην εισαγωγή της αξιολόγησης από την πίσω πόρτα με τη σφραγίδα των κυρίαρχων παρατάξεων; Στο συμπεριληπτικό σχολείο που ευαγγελίζονται οι ΣΥΝΕΚ χωρούν φαρδιοί πλατιοί οι τραμπουκισμοί και η χυδαιολογία της ΔΑΚΕ που δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι ως «πρώτη δύναμη θα μιλάει όσο και όποτε θέλει», ενώ κατηγορούνται ως «αλλεργικοί στη δημοκρατία» οι σύνεδροι των Παρεμβάσεων που υπεράσπισαν μέχρι τέλους τη διεξαγωγή της συζήτησης επί των προτάσεων με όρους ισοτιμίας και δημοκρατικής αντιπαράθεσης; Από την ηγεσία της ΔΑΚΕ ουδεμία έκπληξη. Ντρέπεται, όμως, και η ντροπή με το πώς τελικά εννοούν τη δημοκρατία οι αυτοθαυμαζόμενοι εκπρόσωποι της «ανανεωτικής αριστεράς», κατά δήλωσή τους. Σε αυτό τον αντιδημοκρατικό κατήφορο οι σύνεδροι των Παρεμβάσεων και της ΑΣΕ-ΠΑΜΕ αποχώρησαν προκειμένου να μην νομιμοποιήσουν τις κατάπτυστες προτάσεις επαναφοράς της αξιολόγησης και τη διαδικασία του πλήρους εκφυλισμού του Συνεδρίου.

Σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να δούμε την επόμενη μέρα. Στην προσπάθεια του μεταλλαγμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού να μετατρέψει μια ιστορική Ομοσπονδία με εκατοντάχρονη διαδρομή και παράδοση μεγάλων αγώνων σε ακίνδυνο συνομιλητή της εκάστοτε κυβέρνησης και τοποτηρητή της ησυχίας-τάξης και ασφάλειας που σαλπίζει τη διαρκή υποχώρηση μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων, οφείλουμε να πάρουμε τις ΕΛΜΕ μας στα χέρια μας και να οργανώσουμε τους αναγκαίους αγώνες που απαιτούνται με όραμα, σχέδιο, πυξίδα και χάρτη, χωρίς να χαρίζουμε ούτε σπιθαμή στις ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ στην ΟΛΜΕ. Οι 150.000 εκπαιδευτικοί κάθε άλλο παρά αμελητέα δύναμη είμαστε. Η προάσπιση των μορφωτικών κατακτήσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων του κλάδου, η πάλη για τις αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με το κόστος ζωής και μαζικούς διορισμούς, η αποτροπή της νεκρανάστασης του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ παράλληλα με τη διατήρηση ατόφιου του προσοντολογίου, ο διαρκής αγώνας για την απόκρουση της ατομικής αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και την αυτοαξιολόγηση της σχολική μονάδας με την εκ νέου κήρυξη απεργίας-αποχής, η ανατροπή της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής κόντρα στους ταξικούς φραγμούς, καθώς και το όραμα του ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου αποτελούν τη βάση ενότητας, συσπείρωσης και αγωνιστικής κινητοποίησης του κλάδου. Απέναντι στην οικοδόμηση μιας κατ’ όνομα δημόσιας εκπαίδευσης με υλικά της δεκαετίας του 1950 και στον νόμο Χατζηδάκη, μοναδική μας διέξοδος δεν είναι η απογοήτευση, η αποχή και οι ατομικές στρατηγικές επιβίωσης. Αντιθέτως, η καθολική συμμετοχή του κλάδου στις γενικές συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις, καθώς και ο διακλαδικός συντονισμός των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, υπό τη διαρκή πίεση και τον αγωνιστικό προσανατολισμό των ΕΛΜΕ, και ο κοινός βηματισμός τους με τις Ομοσπονδίες και τα σωματεία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν το πραγματικό αντίπαλο δέος στην βάρβαρη κυρίαρχη πολιτική, ανοίγοντας δρόμους για την πραγματική ανατροπή της. Τέλος, σε μια συγκυρία κατά την οποία η χώρα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανική βάση και οι γεωπολιτικές συγκρούσεις παροξύνονται, η ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος είναι όρος ζωής για να ζήσουμε σε έναν κόσμο «στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

* Κατσιγιάννης Αλέξανδρος, σύνεδρος εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Παρέμβασης καθηγητών Περιστερίου.