2. Στις 8 Μάρτη 1857 οι εργαζόμενες γυναίκες στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης πραγματοποίησαν απεργία διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας (δούλευαν έως και 16 ώρες). Στα αιτήματα ήταν η διεκδίκηση του 10ωρου και η εξίσωση μισθών ανδρών - γυναικών. Η απεργία αντιμετωπίστηκε με την αστυνομία και τα όπλα. Στα 1910 η Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη β’ διεθνή συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών να καθιερωθεί η 8η Μάρτη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

3. Από το 1857 ως σήμερα έγιναν δεκάδες αγώνες για την ισοτιμία των γυναικών, πολλοί βάφτηκαν με αίμα ωστόσο οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες. Oι γυναίκες παλεύουν από καλύτερη θέση οφείλουν όμως να γνωρίζουν τις ρίζες, τις αιτίες, τα γεγονότα μιας μάκράς και επίπονης πορείας.

Η ιστορία διδάσκει, η ιστορία του γυναικείου ζητήματος αφορά γυναίκες και άνδρες.

4. Στις συνθήκες της κρίσης και της άθλιας διακυβέρνησης η ανεργία των γυναικών έφτασε το 30% (24% στους άνδρες).  Μία σειρά διαφημιζόμενες ενέργειες για τη γυναίκα όπως η «βοήθεια στο σπίτι» τα «Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης» αποδείχτηκαν εφήμερες απάτες με τη βοήθεια μάλιστα πλευρών της Τοπ. Αυτοδιοίκησης.

5. Η θέση της γυναίκας μεταβλήθηκε. Από οικιακό και οικονομικό εργαλείο βγήκε στην παραγωγή και την κοινωνική ζωή όπου όμως την περίμεναν νέα δεσμά. (για παράδειγμα από το 70% των καθηγητριών στα σχολεία Μ.Ε. μόνο το 30% κατορθώνει να φτάσει στη θέση του διευθυντή προφανώς ύστερα από «αξιολόγηση»). Η σημερινή γυναίκα βιώνει την τραυματισμένη από τα ΜΜΕ εικόνα της καθώς και την πολυεπίπεδη συστημική καταπίεσή της.

6. Πίσω μας είναι μια ολόκληρη στρατιά γυναικών που έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για να κυλήσει ο ιστορικός τροχός, ν’ ανοίξουν δρόμοι και ορίζοντες.

Επαναστάτριες σαν την Κλάρα Τσέτκιν, Αλεξάνδρα Κολοντάι, την Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Ντολόρες Ιμπαρούρι και την Ηλέκτρα Αποστόλου.

Συγγραφείς σαν την Έβελιν Ριντ, την Βιρτζίνια Γουλφ, την Λίλιαν Χέλμαν, την Γεωργία Σάνδη, την Σιμόν ντε Μποβουάρ, την Ντ. Λέσσινγκ, την Αρουντάρτι Ρόη, την Μ. Αξιώτη, την Ρ. Ιμβριώτη, την Αλ. Ιορδανίδου.

Ριζοσπάστριες φεμινίστριες σαν την Αννα Πανκ Χερστ, την Oλυμπία Γκουντ και πάνω απ’ όλες τη μυθική Αντιγόνη του Σοφοκλή, παγκόσμιο πρότυπο αντίστασης στην εξουσία.

Δίπλα τους χιλιάδες ανώνυμες εργάτριες, αγρότισσες, μάνες, νοικοκυρές, υπαλλήλοι, νοσοκόμες, στρατιωτίνες, πολεμίστριες, αγωνίστριες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του ανυπότακτου αγώνα για να γίνει πράξη το σύνθημα «Ισότητα, όλα για όλους».

Η σύγχρονη κοινωνία και πολιτική κατοχύρωσε τυπικά την ισοτιμία της γυναίκας ωστόσο όρθωσε νέους φραγμούς στις κοινωνικές σχέσεις, στην εργασία και τη μόρφωση.

Το κυρίαρχο πρότυπο το οποίο προβάλλεται από τα ΜΜΕ είναι το τρίπτυχο ανόητη - όμορφη - νοικοκυρά που ζει στη σκιά του επιτυχημένου άνδρα. Διχάζεται ανάμεσα στην κοινωνική ανάγκη - ατομική επιθυμία από τη μία πλευρά και την ισοπεδωτική καταπίεση από την άλλη.

Η άρση του διχασμού και του «σχίσματος» βρίσκεται στον ενιαίο αγώνα ανδρών, γυναικών για μια κοινωνία απελευθερωμένη και συνολικά χειραφετημένη. Oύτε αδιέξοδΟς αγώνας ενάντια στο άλλο φύλο ούτε αδιέξοδη ουτοπία για βελτίωση της γυναικείας θέσης στο πλαίσιο της υπάρχουσας κόλασης!

Η σημαία της γυναικείας απελευθέρωσης γράφει αλληλεγγύη - συντροφικότητα - ανατροπή.