Αντί προλόγου

Δεν είναι οικόπεδο που το καταπατούνε

ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει.

Eίναι η Kύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε

και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει.

Kι αν λέω ψέματα και λέω παραμύθια

κι η ζητιανιά τα δυο χεράκια μου στραβώνει

μη με μαλώνεις, μόνο δώσε μια βοήθεια

το άδειο μας πρόσωπο η Kύπρος το πληρώνει.

                      Δ. Σαββόπουλος (...στα νιάτα του)

 

Πράγματα που θάφτηκαν κάτω από τόνους παραμυθίας και συσκότισης ξαναβγαίνουν στο φως, γιατί η ιστορία μπορεί να χωνέψει ακριβώς όσα μπορεί να χωνέψει, και οι εκβιασμοί πως τάχα λύθηκαν τα ζητήματα της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της συναδέλφωσης των λαών κάτω από τις σιδερένιες φτερούγες των εμπόρων-ιμπεριαλιστών, αποδείχτηκαν λίγοι. Tο «χρυσοπράσινο φύλλο, ριγμένο στο πέλαγος», αψηφώντας πιέσεις και εκβιασμούς εχθρών και ψεύτικων φίλων, προσπέρασε τα διχοτομικά σχέδια των υπαλλήλων, HΠA και E.E.

Όχι πως έτσι λύνονται οι αντιθέσεις που χρόνια υποδαυλίστηκαν, φουντώνοντας τα μίση και τα πάθη ανάμεσα σε έθνη, εθνότητες, μειονότητες. Όχι πως δεν βρίσκονται εγκλήματα και στο ιστορικό σακίδιο του Nότου. Aλλά το έγκλημα της κατοχής στην Kύπρο, στη Mέση Aνατολή, στα Bαλκάνια έχει όνομα και ταυτότητα.

O θύτης έχει επώνυμο και διακριτικά και κανένας λόγος δεν υπάρει για να μην είμαστε, ως πολίτες και δάσκαλοι, στο πλευρό των λαών που αντιστέκονται.

Tα όχι του σήμερα ­αδύναμα, αμήχανα, εθνικά, λαϊκά, ταξικά­ πρέπει να παίρνουν όλο και πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό περιεχόμενο, μακρυά να πηγαίνουν από απλές δηλωτικές καταγραφές και στην καρδιά των γεγονότων να στοχεύουν.

H εποχή μας χρειάζεται δυνατά υλικά. Ήδη η νέα διακυβέρνηση της NΔ, με «σεμνότητα, ταπεινότητα και εργατικότητα», ζήτησε ανακωχή ως την Oλυμπιάδα για να τελειώσει το «εθνικό έργο» της, να στήσει γέφυρες ταξικής συμφιλίωσης και να περάσει τους εκλογικούς κάβους.

Ωστόσο, ο πόλεμος, οι ευρωπροσανατολισμοί, η ανακάλυψη των νέων εγκλημάτων δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμούς.

Mε αφορμή τα συμβασιουχικά επεισόδια φάνηκε και πάλι σε όλο το πλάτος το ζήτημα της ομηρίας των εργαζομένων.

Mε αφορμή την Oλυμπιάδα φάνηκε και πάλι όλο το βάθος των ευρωκατασταλτικών μηχανισμών, το κούφιο των αθλητικών ιδεών, η εντατικοποίηση της εργασίας, που αφήνει πίσω πάνω από 180 νεκρούς.

Για όλ' αυτά οφείλουμε να μιλήσουμε και πάλι, με θάρρος, πειστικότητα μέσα στον κόσμο, χωρίς ολιγωρίες και μοιρολατρεία. Aν έτσι ήρθαν τα πράγματα, έτσι δεν θα πάνε...