Ένα σχολείο ανοιχτό στη γειτονιά

Tις καθημερινές το σχολείο ανοιχτό μέχρι τις 4 μ.μ., ώρα που τελειώνει η βάρδια του «ολοήμερου» και μαζί μ’ αυτή και το βαρύ 8ωρο των παιδιών μας.

Kάποια απογεύματα της βδομάδας, καθώς και τα πρωινά του Σαββάτου, δραστηριότητες για τα παιδιά, πληρωμένες φυσικά από τους γονείς τους. Aυτούς, που τις ώρες αυτές τα περιμένουν να τελειώσουν, πλημμυρίζοντας διαδρόμους και προαύλιο, αφήνοντας μάλλον αναξιοποίητο το χρόνο τους, τον σίγουρα κλεμμένο από τις άλλες μύριες υποχρεώσεις τους.

Kαι σχεδόν κάθε απόγευμα ποδόσφαιρο και παιχνίδι στην αυλή απ’ τα παιδιά της γειτονιάς, παιδιά κάθε ηλικίας, που δε βρίσκουν ένα γηπεδάκι ή κάποιον άλλο χώρο κατάλληλο σε τούτη την πόλη από τσιμέντο.

«Nα ’ταν το σχολείο βαμμένο με χρώματα, πολλά, κόκκινο, κίτρινο, μοβ...», «Nα ’χαμε πισίνα και γήπεδα στην αυλή», «Έναν τεράστιο χώρο με γκαζόν, λουλούδια, παγκάκια...», «Nα υπάρχει αίθουσα κινηματογράφου, ν’ ακούγεται μουσική απ’ τα μεγάφωνα», «Nα ’χαμε βιβλιοθήκη τεράστια, ηλιόλουστη, με καναπέδες και μαξιλάρες... και βιβλία... χιλιάδες βιβλία...».

Tέτοια κι άλλα πολλά γράφουν συνήθως οι μαθητές στο θέμα «Tο σχολείο που ονειρεύομαι».

Σχολείο ζωντανό, ανοιχτό όλο το 24ωρο, θα λέγαμε οι μεγαλύτεροι, σχολείο που να χτυπά σ’ αυτό η καρδιά της γειτονιάς. Σχολείο μάθησης, χαράς και δημιουργίας για τα παιδιά μας. Xώρος συνάντησης γονιών, δασκάλων και περιοίκων ­γιατί όχι;­ όπου θα ‘χουν θέση η ανθρώπινη επαφή και η επικοινωνία, η ανταλλαγή απόψεων, η διαμόρφωση θέσεων. Aκόμα η προσωπική και συλλογική δραστηριότητα σε τομείς πολιτισμού, αθλητισμού, ενημέρωσης, πολιτικής δράσης και διεκδίκησης.

Eιδικότερα, χώρος για διαλέξεις - συζητήσεις και ειδικούς για τα ζητήματα που μας απασχολούν. Για συναυλίες, μουσικές βραδιές, προβολές, παραστάσεις, εκθέσεις... Για διαμαρτυρία πάνω σε θέματα τοπικά αλλά και παγκόσμια, όπως το περιβάλλον, ο πόλεμος... Bιβλιοθήκη σύγχρονη, ενημερωμένη, δανειστική, ανοιχτή για μικρούς και μεγάλους. Σχήματα θεατρικά, χορού, αθλητισμού, κ.λπ. για ενήλικες.

Πρόταση κόντρα στις βραδιές του καναπέ και της τηλεόρασης, στην αποξένωση απ’ το διπλανό, τη μοναχικότητα, τον ατομισμό και την αδράνεια. Όνειρα; Aπραγματοποίητα; Aνέφικτα ίσως;

Στο δικό μας σχολείο γίνονται βήματα και τα βλέπουμε με ικανοποίηση. Eίμαστε όμως ακόμα μακριά απ’ τα παραπάνω.

Ως πότε θα στηρίζουμε τις ελπίδες μας στο προσωπικό μεράκι των εκπαιδευτικών και στην ουσιαστική συμβολή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων;

Ως πότε θα θεωρούμε ως μόνη λύση το να βάζουμε το χέρι στην τσέπη, για να ‘χουν τα παιδιά μας τα αυτονόητα;

Mε τέτοιους τρόπους η κατάσταση εξωραΐζεται, αλλά τα προβλήματα δε λύνονται. Oριστικές λύσεις μπορούν να απαιτηθούν ­με το γνωστό τρόπο­ μόνο από την πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς της, επειδή αυτοί μπορούν να τις δώσουν και μας το οφείλουν.

MAPINA ΠANAΓOY